![]() |
![]() |
![]() |
![]() |
![]() |
![]() |
![]() |
![]() ![]() ![]() ![]() |
![]() |
|
![]() |
![]() |
![]() |
![]() |
![]() |
|
![]() |
|||||||||||||||||||||||||||
![]() |
![]() |
![]() |
Beschouwingen > Brief uit ... | ||||
Het Reddingmuseum in Den Helder | Dik Kruithof | |||
![]() Bij de kassa kreeg ik daar direct een uitgebreid antwoord op: hij lag ooit in Oostmahorn. Een plaatsje dat nu bijna niet meer bestaat, het heeft nog maar 80 inwoners. Maar tot de Lauwerszee vijftig jaar geleden werd afgesloten was het een zeehaven waarvandaan de boot naar Schiermonnikoog vertrok en waar de reddingboot gestationeerd was. En het lag niet zo ver van de boerderij van mijn pake, waar ik vroeger al mijn vakanties doorbracht. En dan gingen we wel eens uit rijden. De Insulinde was de reddingboot van Oostmahorn en wat voor boot! Het was de eerste reddingboot die op eigen kracht weer overeind kwam als hij omgeslagen was: zelfrichtend werd dat genoemd. Na het rampjaar 1921, waarin elf Nederlandse redders omkwamen en drie boten verloren gingen, schreef Mees Toxopeus, bemanningslid van de reddingboot uit Oostmahorn, een brief aan de secretaris van de Noord- en Zuid-Hollandse Reddingmaatschappij. Daarin legde hij uit hoe een reddingboot gebouwd zou kunnen worden die zichzelf weer op kon richten. Het idee werd onderzocht en overgenomen, in 1927 was de boot klaar. Gebouwd met giften uit Nederlands-Indië en daarom Insulinde genoemd. Mees Toxopeus werd de eerste schipper en bleef dat tot 1950, Mees Toxopeus bracht in de oorlog voedsel over het IJsselmeer naar Amsterdam en nam op de terugweg ondervoede kinderen mee. De Insulinde is 339 keer uitgevaren op een noodmelding en heeft in totaal 332 keer mensen uit gevaar gered. Hij werd in 1965 uit de vaart genomen en eigendom van het Scheepvaartmuseum in Amsterdam. In 2005 werd hij overgedragen aan het Reddingmuseum. Daar is hij tot 2010 gerestaureerd met behulp van 6500 manuren van vrijwilligers. De Insulinde is nu een varend monument. Het Dorus Rijkers Reddingmuseum is zeer de moeite waard. Het geeft een uitgebreid overzicht van alles wat te maken heeft met scheepvaart langs de kust, wat er mis kon gaan en wat er dan gedaan moest worden. Er staan voorbeelden en modellen van reddingboten uit alle tijden, er is een mooie tentoonstelling over vuurtorens uit heel Europa en er is een indrukwekkende eregalerij van de grote namen van het Nederlandse Reddingwezen, waarvan Dorus Rijkers de grootste is. Het museum is dan ook naar hem genoemd. Hij was de schipper op de reddingboot van het Helderse station Nieuwendiep, redde 487 schipbreukelingen en kreeg internationale bekendheid en waardering door zijn redding van de bemanningsleden van de Duitse bark Renown, die hem een gouden medaille van de Duitse Keizer opleverde. De Koninklijke Nederlandse Redding Maatschappij, zoals de stichting nu heet, heeft in Nederland 45 reddingsstations langs de Noordzeekust en de IJsselmeerkust. De meest voorkomende hulpacties zijn consulten door de Radio Medische Dienst en gestrande pleziervaartuigen. Het echte reddingswerk bij storm komt veel minder vaak voor, maar er zijn nog altijd 78 reddingboten, van groot naar klein. -------- De plaatjes zijn van de schrijver |
||||
© 2019 Dik Kruithof | ||||
![]() |
![]() |
![]() |
||
![]() |
powered by CJ2 |