 |
| Bezigheden > Ergernissen |
delen printen 
terug 
|
|
|
|
|
|
|
Voetbalcultuur |
Arie de Jong |
|
|
 Met de Wereldkampioenschappen voetbal achter de rug valt niet alleen terug te kijken op het matige spel van het Nederlandse elftal, maar ook op ontwikkelingen in de cultuur van de voetballers en de toeschouwers. Wat valt zo al op?
We beginnen met de voetballers. Mij komt het voor dat niet alleen het aantal getatoeëerde voetballers toeneemt, maar de tatoeages worden steeds erger. Benen zitten onder, armen zitten onder, sommigen laten teksten of rare figuren zetten in de hals en dan zien we gelukkig niet wat zich op de borst, de rug en op de billen bevindt. Het lijkt me voer voor een psycholoog om uit te zoeken hoe dit komt.
Terwijl voetballers volop tatoeages laten zetten, heb ik er nog nooit eentje gezien bij een scheidsrechter. Dat lijkt me een studie waard. Wat maakt dat scheidsrechters niet rondlopen met van die idiote armen of benen? Welke karaktereigenschappen die iemand brengen tot het zijn van scheidsrechter verhinderen tegelijk om zijn of haar lichaam op te sieren met tatoeages?
Nog steeds zijn er voetballers die na het maken van een doelpunt hun shirt uittrekken. Dat levert een gele kaart op. Er was zelfs een domoor die al eerder in de wedstrijd een gele kaart had opgelopen en toen na de euforie van zijn doelpunt gevierd te hebben met het uittrekken van zijn shirt van het veld werd gestuurd. Hoezo kun je een doelpunt niet vieren zonder je shirt uit te trekken? Of kan het zijn dat sommigen na het maken van een doelpunt zo uitzinnig zijn dat ze elk gevoel voor realiteit vergeten?
Vieren
Nu zijn er nog wel meer manieren om een doelpunt te vieren. Zo blijken voetballers alvast een dansje te hebben ingestudeerd. Of twee voetballers vinden het nodig om tegen elkaar op te springen en elkaar met de borststreek te raken (vrouwen doen dat nooit). Doelpunten worden gevierd alsof er niet recent Covid heerste. De spelers buitelen over elkaar, de bank met reservespelers werpt zich er ook nog bovenop. Het is uitzinnig en overdreven. Toen Lionel Messi een doelpunt maakte in de finale ging hij alvast languit liggen op het veld, zodat zijn medespelers hem konden bespringen. Het was potsierlijk en ergerniswekkend.
Toen Memphis Depay een doelpunt maakte stak hij de vingers in de oren. Ook zie je er wel die met nadruk wijzen op het embleem op hun shirt of met beide handen wijzen op hun naam op het shirt. Nog erger dat ze in de richting van het publiek kijken en een vinger op hun lippen doen, zo van: even stil zijn!
Hoe dan ook zijn het vooral mannelijke voetballers die zich te buiten gaan, als er veel publiek toekijkt, vrouwen doen het (gelukkig) niet, nog niet vrees ik.
Dan is er het duimpje. Ooit was er een tijd dat spelers geen duimpje gaven. Nu doen ze het zelfs (of misschien wel vooral) als ze een volkomen mislukte pass langs zich zien vliegen. Die voortdurende duimpjes zijn werkelijk overdreven. Ik wacht op het moment dat een echt goed gelukte pass over grote afstand wordt begroet met twee opgestoken duimen.
Volgens uitvoerige berichten in de kranten bleken sommige Nederlandse voetballers met elkaar te bidden. Louis van Gaal, de bondscoach die zelf al eens liet weten van zijn geloof afgevallen te zijn, had daar wel vrede mee, want het versterkte de teamgeest. Bij Marokko vielen ze na een gewonnen wedstrijd en soms al bij gemaakte doelpunten biddend op de grond. Weer anderen slaan een kruis na een doelpunt. Alsof God de uitslagen bepaalt. Onbegrijpelijk en belachelijk om te zien.
Ik stoor me ook aan onsportief gedrag, zoals gillend neerkomen bij een overtreding of proberen een strafschop te versieren door je te laten vallen. Het vervelende is, dat daar ook onvoldoende tegen wordt opgetreden. Ook bij een fopduik geen gele kaart. Soms zelfs een bemoedigend handje van de scheidsrechter ten teken dat hij vindt dat de speler moet opstaan en niet moet zeuren.
Groeten
Wat te denken van de handenklap? Als de spelers van beide teams en de arbitrale leiding het veld opgekomen zijn, doen ze een begroetingsritueel door de rechterhand te klappen tegen de rechterhand van de ander, waarbij het bezoekende elftal in galop langs de thuisspelende spelers en het arbitrale trio lopen, waarna de thuisspelende spelers het arbitrale trio toeklappen en vaak de scheidsrechter en twee grensrechters het onder elkaar ook nog eens doen voordat ze uiteen gaan. Dat handenklappen gebeurt ook als een speler gewisseld wordt. Hij geeft de handenklap met de coach (die bij voorkeur langs de lijn staat om hem in het oor te fluisteren dat hij het best goed heeft gedaan of troostende woorden als hij met een blessure uitvalt), maar ook met alle assistenten en met de op de bank zittende reservespelers. Doet hij dat niet, dan zijn de rapen gaar. Bij dat wisselen is het overigens de bedoeling dat de handenklap met de speler die in het veld komt met twee handen gebeurt, soms gevolgd door een knuffel. De gewisselde speler toont daarmee zijn teamgeest: dat hij niet sikkeneurig is gewisseld te worden. Om dat ook aan het publiek te tonen hoort de speler die het veld afgaat als hij naar de zijlijn loopt met wat klapbewegingen in de richting van het publiek duidelijk te maken ook het publiek te bedanken. Vooral als dat een applaus geeft voor de gewisselde speler. Dat applaus is nog wat steviger als een speler op een brancard van het veld afgedragen moet worden.
Kijken
Dan de toeschouwers. Soms heeft het halve stadion een shirt aan van het land (of de club) dat ze steunen. Leuk gezicht, goed voor de handel, maar ook dat heeft overdreven vormen. Gezicht en haar worden in de kleuren van het land geverfd, rare maskers en hoeden worden opgezet. En dan de emoties. Mensen worden huilend, schreeuwend, juichend, noem maar op, getoond. Ze gaan uit hun bol. Een doelpunt, een gemiste strafschop, telkens is het raak. Opvallend is hoe vaak overigens leuke vrouwen in beeld worden gebracht. Laten we zeggen als compensatie dat er op het veld alleen mannen rondlopen. Behalve dan bij die ene wedstrijd waarbij zowel de scheidsrechter als de grensrechters vrouwen bleken te zijn.
Op de tribunes zijn er massale gedragingen. Het leukste is de ‘wave’, een golf die door een stadion trekt als, liefst goed verticaal gegroepeerd, toeschouwers opspringen en weer gaan zitten. Het in grote groepen scanderen van aanmoedigingen (en soms afkeurende teksten), soms ondersteund door armgebaren, waarbij honderden of zelfs duizenden toeschouwers meedoen. Bijzonder is het als een groep toeschouwers met twee armen naar voren de handen een beetje op en neer laten gaan. Ik heb eigenlijk geen idee wat daarmee tot uitdrukking wordt gebracht. Ik denk dat het vooral leuk is om te doen.
Als het wat minder gaat en er veel kritiek is op de coach, dan wil men ook wel eens zwaaien met zakdoekjes. Dat heb ik bij de wereldkampioenschappen gelukkig niet gezien, maar als het wat minder gaat met een club in de competitie, dan zie je dat nogal eens. Ik begrijp dat deze uiting is overgewaaid uit Spanje. Veel nut heeft het overigens niet als de aanhang dit doet, want het personeelsbeleid wordt bepaald in de bestuurskamer. Daar zitten bij de betaald voetbalclubs ongeduldige bestuurders die meestal al voordat de aanhang begint te morren de coach de laan uitsturen. Niet dat het veel helpt om dat te doen, maar dan kan niemand hen verwijten dat ze niet een daad hebben gesteld.
Bijzonder en in mijn ogen afkeurenswaardig is, als bij grote euforie de hele meute met de rug naar het veld gaat staan dansen. Schijnt begonnen te zijn bij de aanhang van Manchester City, een club waar het geld tegen de plinten klotst, en waar de aanhang het geweldig vindt om op die manier hun waardering te tonen. Heel anders dan het schrille gefluit (gebeurt met behulp van vingers in de mond, ik heb het nooit goed onder de knie gekregen, dus ik schrijf dit op met een mengeling van afkeuring en jaloezie) van aanhangers van de ene club als de spelers van die andere club aan de bal zijn. Vooral rond de Middellandse Zee is dat een onaangename gewoonte, die niet getuigt van respect voor de tegenstander. Bij de wereldkampioenschappen bleken de aanhangers van Marokko deze onaangename gewoonte goed onder de knie te hebben.
----------
Het plaatje is van Coc van Duijn.
|
|
|
|
|
 |
|
 |
| Bezigheden > Ergernissen |
| Voetbalcultuur |
Arie de Jong |
Met de Wereldkampioenschappen voetbal achter de rug valt niet alleen terug te kijken op het matige spel van het Nederlandse elftal, maar ook op ontwikkelingen in de cultuur van de voetballers en de toeschouwers. Wat valt zo al op?
We beginnen met de voetballers. Mij komt het voor dat niet alleen het aantal getatoeëerde voetballers toeneemt, maar de tatoeages worden steeds erger. Benen zitten onder, armen zitten onder, sommigen laten teksten of rare figuren zetten in de hals en dan zien we gelukkig niet wat zich op de borst, de rug en op de billen bevindt. Het lijkt me voer voor een psycholoog om uit te zoeken hoe dit komt.
Terwijl voetballers volop tatoeages laten zetten, heb ik er nog nooit eentje gezien bij een scheidsrechter. Dat lijkt me een studie waard. Wat maakt dat scheidsrechters niet rondlopen met van die idiote armen of benen? Welke karaktereigenschappen die iemand brengen tot het zijn van scheidsrechter verhinderen tegelijk om zijn of haar lichaam op te sieren met tatoeages?
Nog steeds zijn er voetballers die na het maken van een doelpunt hun shirt uittrekken. Dat levert een gele kaart op. Er was zelfs een domoor die al eerder in de wedstrijd een gele kaart had opgelopen en toen na de euforie van zijn doelpunt gevierd te hebben met het uittrekken van zijn shirt van het veld werd gestuurd. Hoezo kun je een doelpunt niet vieren zonder je shirt uit te trekken? Of kan het zijn dat sommigen na het maken van een doelpunt zo uitzinnig zijn dat ze elk gevoel voor realiteit vergeten?
Vieren
Nu zijn er nog wel meer manieren om een doelpunt te vieren. Zo blijken voetballers alvast een dansje te hebben ingestudeerd. Of twee voetballers vinden het nodig om tegen elkaar op te springen en elkaar met de borststreek te raken (vrouwen doen dat nooit). Doelpunten worden gevierd alsof er niet recent Covid heerste. De spelers buitelen over elkaar, de bank met reservespelers werpt zich er ook nog bovenop. Het is uitzinnig en overdreven. Toen Lionel Messi een doelpunt maakte in de finale ging hij alvast languit liggen op het veld, zodat zijn medespelers hem konden bespringen. Het was potsierlijk en ergerniswekkend.
Toen Memphis Depay een doelpunt maakte stak hij de vingers in de oren. Ook zie je er wel die met nadruk wijzen op het embleem op hun shirt of met beide handen wijzen op hun naam op het shirt. Nog erger dat ze in de richting van het publiek kijken en een vinger op hun lippen doen, zo van: even stil zijn!
Hoe dan ook zijn het vooral mannelijke voetballers die zich te buiten gaan, als er veel publiek toekijkt, vrouwen doen het (gelukkig) niet, nog niet vrees ik.
Dan is er het duimpje. Ooit was er een tijd dat spelers geen duimpje gaven. Nu doen ze het zelfs (of misschien wel vooral) als ze een volkomen mislukte pass langs zich zien vliegen. Die voortdurende duimpjes zijn werkelijk overdreven. Ik wacht op het moment dat een echt goed gelukte pass over grote afstand wordt begroet met twee opgestoken duimen.
Volgens uitvoerige berichten in de kranten bleken sommige Nederlandse voetballers met elkaar te bidden. Louis van Gaal, de bondscoach die zelf al eens liet weten van zijn geloof afgevallen te zijn, had daar wel vrede mee, want het versterkte de teamgeest. Bij Marokko vielen ze na een gewonnen wedstrijd en soms al bij gemaakte doelpunten biddend op de grond. Weer anderen slaan een kruis na een doelpunt. Alsof God de uitslagen bepaalt. Onbegrijpelijk en belachelijk om te zien.
Ik stoor me ook aan onsportief gedrag, zoals gillend neerkomen bij een overtreding of proberen een strafschop te versieren door je te laten vallen. Het vervelende is, dat daar ook onvoldoende tegen wordt opgetreden. Ook bij een fopduik geen gele kaart. Soms zelfs een bemoedigend handje van de scheidsrechter ten teken dat hij vindt dat de speler moet opstaan en niet moet zeuren.
Groeten
Wat te denken van de handenklap? Als de spelers van beide teams en de arbitrale leiding het veld opgekomen zijn, doen ze een begroetingsritueel door de rechterhand te klappen tegen de rechterhand van de ander, waarbij het bezoekende elftal in galop langs de thuisspelende spelers en het arbitrale trio lopen, waarna de thuisspelende spelers het arbitrale trio toeklappen en vaak de scheidsrechter en twee grensrechters het onder elkaar ook nog eens doen voordat ze uiteen gaan. Dat handenklappen gebeurt ook als een speler gewisseld wordt. Hij geeft de handenklap met de coach (die bij voorkeur langs de lijn staat om hem in het oor te fluisteren dat hij het best goed heeft gedaan of troostende woorden als hij met een blessure uitvalt), maar ook met alle assistenten en met de op de bank zittende reservespelers. Doet hij dat niet, dan zijn de rapen gaar. Bij dat wisselen is het overigens de bedoeling dat de handenklap met de speler die in het veld komt met twee handen gebeurt, soms gevolgd door een knuffel. De gewisselde speler toont daarmee zijn teamgeest: dat hij niet sikkeneurig is gewisseld te worden. Om dat ook aan het publiek te tonen hoort de speler die het veld afgaat als hij naar de zijlijn loopt met wat klapbewegingen in de richting van het publiek duidelijk te maken ook het publiek te bedanken. Vooral als dat een applaus geeft voor de gewisselde speler. Dat applaus is nog wat steviger als een speler op een brancard van het veld afgedragen moet worden.
Kijken
Dan de toeschouwers. Soms heeft het halve stadion een shirt aan van het land (of de club) dat ze steunen. Leuk gezicht, goed voor de handel, maar ook dat heeft overdreven vormen. Gezicht en haar worden in de kleuren van het land geverfd, rare maskers en hoeden worden opgezet. En dan de emoties. Mensen worden huilend, schreeuwend, juichend, noem maar op, getoond. Ze gaan uit hun bol. Een doelpunt, een gemiste strafschop, telkens is het raak. Opvallend is hoe vaak overigens leuke vrouwen in beeld worden gebracht. Laten we zeggen als compensatie dat er op het veld alleen mannen rondlopen. Behalve dan bij die ene wedstrijd waarbij zowel de scheidsrechter als de grensrechters vrouwen bleken te zijn.
Op de tribunes zijn er massale gedragingen. Het leukste is de ‘wave’, een golf die door een stadion trekt als, liefst goed verticaal gegroepeerd, toeschouwers opspringen en weer gaan zitten. Het in grote groepen scanderen van aanmoedigingen (en soms afkeurende teksten), soms ondersteund door armgebaren, waarbij honderden of zelfs duizenden toeschouwers meedoen. Bijzonder is het als een groep toeschouwers met twee armen naar voren de handen een beetje op en neer laten gaan. Ik heb eigenlijk geen idee wat daarmee tot uitdrukking wordt gebracht. Ik denk dat het vooral leuk is om te doen.
Als het wat minder gaat en er veel kritiek is op de coach, dan wil men ook wel eens zwaaien met zakdoekjes. Dat heb ik bij de wereldkampioenschappen gelukkig niet gezien, maar als het wat minder gaat met een club in de competitie, dan zie je dat nogal eens. Ik begrijp dat deze uiting is overgewaaid uit Spanje. Veel nut heeft het overigens niet als de aanhang dit doet, want het personeelsbeleid wordt bepaald in de bestuurskamer. Daar zitten bij de betaald voetbalclubs ongeduldige bestuurders die meestal al voordat de aanhang begint te morren de coach de laan uitsturen. Niet dat het veel helpt om dat te doen, maar dan kan niemand hen verwijten dat ze niet een daad hebben gesteld.
Bijzonder en in mijn ogen afkeurenswaardig is, als bij grote euforie de hele meute met de rug naar het veld gaat staan dansen. Schijnt begonnen te zijn bij de aanhang van Manchester City, een club waar het geld tegen de plinten klotst, en waar de aanhang het geweldig vindt om op die manier hun waardering te tonen. Heel anders dan het schrille gefluit (gebeurt met behulp van vingers in de mond, ik heb het nooit goed onder de knie gekregen, dus ik schrijf dit op met een mengeling van afkeuring en jaloezie) van aanhangers van de ene club als de spelers van die andere club aan de bal zijn. Vooral rond de Middellandse Zee is dat een onaangename gewoonte, die niet getuigt van respect voor de tegenstander. Bij de wereldkampioenschappen bleken de aanhangers van Marokko deze onaangename gewoonte goed onder de knie te hebben.
----------
Het plaatje is van Coc van Duijn.
|
| © 2023 Arie de Jong |
|
|
|
|
powered by CJ2 |
|
