archiefvorig nr.lopend nr.

Nummer 12
Jaargang 21
21 maart 2024
Nummer 13 verschijnt op
4 april 2024
Beschouwingen > In de polder delen printen terug
Bij mij mag je altijd jezelf zijn° Madhavi Ramesar

1919BS Madhavi1919BS Heelkleindreesje
Opgroeien in Nederland heb ik altijd ervaren als uitermate fijn, wellicht omdat ik het ook makkelijk had. Mijn vader is een hoogopgeleide man, die zich heeft weten te vestigen als succesvolle ondernemer met naast hem een prachtige vrouw, mijn moeder, die misschien wel even sterk als mooi is en daarnaast altijd haar eigen ambities gevolgd heeft. In de jaren ‘90 in Rijswijk waren wij het enige getinte gezin. Onze witte buren vonden het allemaal prima, want alles klopte. We vormden het perfecte plaatje. Pas later kwam ik in situaties waarin het voor mij duidelijk werd hoe vooroordelen werken. 

De eerste keer dat ik werd geconfronteerd met het feit dat ik een ander kleurtje had dan mijn buurtbewoners, was toen ik naar de basisschool ging. De juf behandelde mij duidelijk anders en tijdens oudergesprekken liet ze het voorkomen dat ik een monsterlijk kind was dat papier opat. 
Ik weet nog dat ik een keer keihard werd gebeten door een blond meisje en ik degene was die straf kreeg. Ik kwam thuis met tanden in mijn arm en tranen in mijn ogen, waarop mijn moeder gelijk in actie kwam door een andere basisschool te zoeken voor mij. Eentje midden in de Schilderswijk, met allemaal getinte kindjes en witte juffen en meesters. Dat mijn ouders van 5 minuten reistijd naar een 30 minuten gingen namen ze maar voor lief, want wat had ik het toch naar mijn zin daar. 

Vorig jaar wandelde ik over de Haagse Markt waar ik een jongeman met brede lach spotte. Ik herkende die lach direct; ’Ahmed?!’ riep ik vol enthousiasme. 
’Madhavi! Het meisje wiens ouders als enige een auto hadden vroeger!’ Wow, was dat echt zo? 
Doordat mijn ouders mij hadden geplaatst op een school midden in een buurt waar armoede heerste, ben ik erg empatisch ingesteld. Ik weet nog dat ik mijn mond hield na de zomervakanties die ik vertoefde in Los Angeles, China of Mauritius terwijl ik aanhoorde hoe de andere kindjes bommetjes hadden gemaakt ‘in de buurt’. Door de twee uitersten van kringen waarmee ik ben opgegroeid, wil ik juist dat mensen altijd zichzelf kunnen zijn bij mij. 

Ik heb in de afgelopen jaren wel ervaren hoe mensen uit gaan van vooroordelen gebaseerd op mijn huidskleur. Vooral toen ik bij het meest Nederlandse1919BS Madhavi en Imane bedrijf, een Van der Valk hotel, begon met werken. Ik zal nooit vergeten hoe een witte vrouw uit Friesland mij complimenteerde met hoe goed ik Nederlands sprak. Ik was zo verbaasd en wist niet zo goed hoe ik daarop moest reageren. Die avond heb ik het maar weggelachen met mijn familie toen we aan de stamppot zaten rond de eettafel. 

Ik heb wel eens gezegd tegen vrienden en familie, dat als je maar ‘Nederlands’ genoeg overkomt, je bijna geen racisme zal ervaren. Maar, wat is anno 2021 ‘Nederlands’? 
Een keer in het hotel, deelde de nachtportier met mij hoe eng hij het vindt soms als zo een ‘broeder’ met baard ‘s avonds binnenkomt en op botte toon naar een kamertje vraagt. Mijn man is toevallig zo een broeder met baard qua uiterlijk, maar als hij eenmaal begint met praten hoor je de best gemanierde Rotterdamse knaap, die enkel ABN spreekt. 
Ik gaf de nachtportier toentertijd een tip, om een grapje te maken en zijn zin af te sluiten met ’huts a, niffo’ - Een Nederhop liedje wat toen helemaal een hit was. Ik liet hem een foto van mijn man zien en hij zei ‘’ja, precies! zo eentje wow, sorry!’’ Ik sloot af door hem mede te delen, dat die mannen met baarden niet allemaal zo eng zijn. 

Is het mooie van wonen in Nederland niet dat we kunnen leren van elkaars verschillende culturen? Ik vind het altijd prachtig om te horen hoe Peter met een Knorr mix zelf roti in elkaar heeft geflanst of hoe mijn tante een poging doet om Marokkaanse koekjes te maken. 

Inclusiviteit gaat over onderlinge verbondenheid, het wij-gevoel. Er zijn vele manieren waarop we van elkaar kunnen verschillen: De een heeft minder centjes, de ander wat meer. De een heeft een kleurtje terwijl de ander verbrandt en rood kleurt na vijf minuten in de zon. De een voelt zich fijn in excentrieke kledij, terwijl de ander zich liever bedekkend kleedt. Uiteindelijk zijn we allemaal mens. Vooral in de tijd waarin we nu leven is het belangrijk om te onthouden dat we uiteindelijk allemaal mensen zijn: wit, zwart, bruin, religieus, atheïst, ongevaccineerd of gevaccineerd. Leef en laat leven. Wij zijn mensen en we doen allemaal ons best en als je handelt uit goede intenties, kun je altijd terecht bij mij. 



© 2022 Madhavi Ramesar meer Madhavi Ramesar - meer "In de polder"
Beschouwingen > In de polder
Bij mij mag je altijd jezelf zijn° Madhavi Ramesar
1919BS Madhavi1919BS Heelkleindreesje
Opgroeien in Nederland heb ik altijd ervaren als uitermate fijn, wellicht omdat ik het ook makkelijk had. Mijn vader is een hoogopgeleide man, die zich heeft weten te vestigen als succesvolle ondernemer met naast hem een prachtige vrouw, mijn moeder, die misschien wel even sterk als mooi is en daarnaast altijd haar eigen ambities gevolgd heeft. In de jaren ‘90 in Rijswijk waren wij het enige getinte gezin. Onze witte buren vonden het allemaal prima, want alles klopte. We vormden het perfecte plaatje. Pas later kwam ik in situaties waarin het voor mij duidelijk werd hoe vooroordelen werken. 

De eerste keer dat ik werd geconfronteerd met het feit dat ik een ander kleurtje had dan mijn buurtbewoners, was toen ik naar de basisschool ging. De juf behandelde mij duidelijk anders en tijdens oudergesprekken liet ze het voorkomen dat ik een monsterlijk kind was dat papier opat. 
Ik weet nog dat ik een keer keihard werd gebeten door een blond meisje en ik degene was die straf kreeg. Ik kwam thuis met tanden in mijn arm en tranen in mijn ogen, waarop mijn moeder gelijk in actie kwam door een andere basisschool te zoeken voor mij. Eentje midden in de Schilderswijk, met allemaal getinte kindjes en witte juffen en meesters. Dat mijn ouders van 5 minuten reistijd naar een 30 minuten gingen namen ze maar voor lief, want wat had ik het toch naar mijn zin daar. 

Vorig jaar wandelde ik over de Haagse Markt waar ik een jongeman met brede lach spotte. Ik herkende die lach direct; ’Ahmed?!’ riep ik vol enthousiasme. 
’Madhavi! Het meisje wiens ouders als enige een auto hadden vroeger!’ Wow, was dat echt zo? 
Doordat mijn ouders mij hadden geplaatst op een school midden in een buurt waar armoede heerste, ben ik erg empatisch ingesteld. Ik weet nog dat ik mijn mond hield na de zomervakanties die ik vertoefde in Los Angeles, China of Mauritius terwijl ik aanhoorde hoe de andere kindjes bommetjes hadden gemaakt ‘in de buurt’. Door de twee uitersten van kringen waarmee ik ben opgegroeid, wil ik juist dat mensen altijd zichzelf kunnen zijn bij mij. 

Ik heb in de afgelopen jaren wel ervaren hoe mensen uit gaan van vooroordelen gebaseerd op mijn huidskleur. Vooral toen ik bij het meest Nederlandse1919BS Madhavi en Imane bedrijf, een Van der Valk hotel, begon met werken. Ik zal nooit vergeten hoe een witte vrouw uit Friesland mij complimenteerde met hoe goed ik Nederlands sprak. Ik was zo verbaasd en wist niet zo goed hoe ik daarop moest reageren. Die avond heb ik het maar weggelachen met mijn familie toen we aan de stamppot zaten rond de eettafel. 

Ik heb wel eens gezegd tegen vrienden en familie, dat als je maar ‘Nederlands’ genoeg overkomt, je bijna geen racisme zal ervaren. Maar, wat is anno 2021 ‘Nederlands’? 
Een keer in het hotel, deelde de nachtportier met mij hoe eng hij het vindt soms als zo een ‘broeder’ met baard ‘s avonds binnenkomt en op botte toon naar een kamertje vraagt. Mijn man is toevallig zo een broeder met baard qua uiterlijk, maar als hij eenmaal begint met praten hoor je de best gemanierde Rotterdamse knaap, die enkel ABN spreekt. 
Ik gaf de nachtportier toentertijd een tip, om een grapje te maken en zijn zin af te sluiten met ’huts a, niffo’ - Een Nederhop liedje wat toen helemaal een hit was. Ik liet hem een foto van mijn man zien en hij zei ‘’ja, precies! zo eentje wow, sorry!’’ Ik sloot af door hem mede te delen, dat die mannen met baarden niet allemaal zo eng zijn. 

Is het mooie van wonen in Nederland niet dat we kunnen leren van elkaars verschillende culturen? Ik vind het altijd prachtig om te horen hoe Peter met een Knorr mix zelf roti in elkaar heeft geflanst of hoe mijn tante een poging doet om Marokkaanse koekjes te maken. 

Inclusiviteit gaat over onderlinge verbondenheid, het wij-gevoel. Er zijn vele manieren waarop we van elkaar kunnen verschillen: De een heeft minder centjes, de ander wat meer. De een heeft een kleurtje terwijl de ander verbrandt en rood kleurt na vijf minuten in de zon. De een voelt zich fijn in excentrieke kledij, terwijl de ander zich liever bedekkend kleedt. Uiteindelijk zijn we allemaal mens. Vooral in de tijd waarin we nu leven is het belangrijk om te onthouden dat we uiteindelijk allemaal mensen zijn: wit, zwart, bruin, religieus, atheïst, ongevaccineerd of gevaccineerd. Leef en laat leven. Wij zijn mensen en we doen allemaal ons best en als je handelt uit goede intenties, kun je altijd terecht bij mij. 

© 2022 Madhavi Ramesar
powered by CJ2