Het Haagse Fotomuseum in de ‘Schamhartvleugel’ van het Gemeentemuseum, dat sommige marketingmensen tegenwoordig Kunstmuseum noemen, is altijd een bezoekje waard. Ik vind een bezoek aan de tentoonstelling ‘Ordinary People’ van Rob Hornstra zelfs zeer aan te bevelen. Prachtige foto’s van mensen die zich in lastige omstandigheden door het leven slaan. Rob fotografeerde mensen in Rusland, IJsland, Frans Baskenland en zelfs in Den Helder.  

Als u daar dan toch bent, dan mag u de tentoonstelling van Suzanne Schols niet overslaan. Zij heeft meer dan honderd ontvangsthallen (lobby’s) van lobby-organisaties die een of ander belang proberen te behartigen rond de ‘Green Deal’ van de EU gefotografeerd.

‘Is dat dan zo’n mooie tentoonstelling?’, zult u vragen. Neen. Verre van dat. Eigenlijk hoeft u maar een foto te bekijken, want de interieurs van al die lobby’s lijken als twee druppels water op elkaar. Standaardkantoorinrichting, slechts hier en daar onderbroken door een gedurfde kamerplantencompositie of een slordige boekenkast die de steriliteit doorbreekt.    

Daar brengt de moderne kantoorbewoner dus een derde van zijn leven in door. Over een eeuw zullen historici er waarschijnlijk schande van spreken dat er zo met werknemers werd omgesprongen. En toch heeft zo’n eindeloze herhaling van saaie standaard-interieurs iets fascinerends. Ik moest denken aan de schoonheid van de nul-kunst van Jan Schoonhoven.

En verder hangen er nog foto’s van Lucebert. Die kunt u wat mij betreft overslaan om in de zo gewonnen tijd een gedicht te lezen:

mogelijk dat men op zulk een kleine schaal

niet denken kan het maakt nijdig

of men is verveeld dus veel te veilig

Dan is men verloren

----------

De foto is van de schrijver