 Werd me toch laatst een paus verkozen. Nou wil ik in de avonduren om een beetje bij te blijven nog wel eens op de TV kennis nemen van actualiteitenprogramma’s dan wel iets betere kletsprogramma’s. Maar die gingen allemaal over die nieuwe paus. En dat zou me toch wat. Gematigd progressief noemen ze zo’n knakker. Há! Een héél klein tikkie minder oerconservatief dan diverse kerkelijke hoogwaardigheidsbekleders zul je bedoelen.
Dus ik maar eens kijken of ik de laatste tijd nog iets had opgenomen. Dat doe ik nog wel eens als iets me aardig lijkt, maar er niet meteen naar kan kijken. Meestal vergeet ik dat dan weer. Maar nu ontdekte ik dat ik nog twee BBC-programma’s over Eric Clapton had. Kijk, dat was dus goed voor een paar uur ongecompliceerd genieten. Voor mij heeft zoiets maar een – zij het verwaarloosbaar – nadeeltje: ik durf mijn eigen gitaar nauwelijks meer aan te kijken.
Eric
Eén van die programma’s eindigde met een duet van Eric met Tina Turner met Phil Collins op drums, Elton John op toetsen en Mark Knopfler gitaar. Kijken zou ik zeggen en vooral luisteren: Tearing us apart. Eén van de mooiste liedjes van Clapton is wat mij betreft Wonderful Tonight en de beste uitvoering daarvan een live opttreden met Mark Knopfler’s Dire Straits. Natuurlijk het is geen muziek van vandaag. Maar van muziek van nu heb ik geen verstand. Ik heb op Spotify wel eens een album van Taylor Swift beluisterd, maar daar werd ik geen swiftie van. Frans Timmermans zei ooit eens dat-ie er een was, maar kon desgevraagd geen enkel nummer noemen. Door de mand gevallen. Ik vernam van een muzikaal begaafde relatie, dat Billie Eilish wél de moeite waard is. Toch nog maar eens naar Spotify.
Maar ik denk niet dat ik daarmee uit mijn bubbel van reminiscentie zal geraken. Zelfs in de tijd dat mijn favoriete muziek werd gemaakt waren er al lieden die in McDougal Street bezig waren met hun oude muziek. Ik nog een heel pakket met boeken en Cd’s van die lui: Friends of Old Time Music noemden ze zich. Díe moet ik echt wel weer eens tevoorschijn halen.
Er zijn natuurlijk meer mensen die mijn muzieksmaak delen omdat ze ook iets van twintig waren toen ik dat was. Mart Smeets bijvoorbeeld schrijft daar stukjes over in de VARA-gids. Deze week over Gram Parsons en vorige week over Willie Nelson. Parsons is maar 26 jaar geworden, net niet de club van 27 gehaald, maar Willie Nelson is al negentig! Er is naar aanleiding daarvan een driedubbelabum verschenen met veel gasten. Ik vind Smeets verder niet zo’n leuke man, net zo min als Johan Derksen, maar die houdt ook al van goede muziek. Ik heb kort gedacht dat Maarten van Rossem ook tot die categorie hoorde, want bij De Slimste Mens zei hij een keer dat hij hield van de muziek uit zijn oudere jeugd. Toen hij dat later invulde door te zeggen dat hij Que Sera van Doris Day mooi vond viel hij qua muzieksmaak weer van zijn voetstuk. Maar voor het overige is hij natuurlijk weer wel een leuke man.
Emmylou
Toen ik klaar was met genieten van Clapton en Knopfler draaide ik per ongeluk (hij zat nu eenmaal in de Cd-speler) het album Duets van Emmylou Harris. Ook zo’n favoriet van vroeger. En dat is net zo’n soort album als dat van Willie Nelson: met gasten. Vast en zeker niet toevallig met onder meer Gram Parsons en Willie Nelson. Én George Jones. Onlangs schreef ik nog een stukje over net zo’n soort album van George Jones met gasten. Ik vind dat vaak mooie én interessante producten. Mark Knopfler komt niet op Duets voor, maar Emmylou heeft wel een hele tour met hem gedaan en daar is ook een album van verschenen: All the Roadrunning. Ik ging er een beetje vanuit dat er ook wel eens sprake zou zijn geweest van samenwerking van Eric en Emmylou. Ik heb een poosje gespeurd, maar niks gevonden. Beetje jammer, had alleen maar tot mooie muziek kunnen leiden.
----------
De plaatjes komen van Wikimedia Commons.
|
