Als ik klassieke muziek hoor, denk ik:

wanneer begint het nou echt,
heeft de drummer zich verslapen ofzo,
en vooral,
wat duurt het lang

Terwijl mijn lievelingsbands: Emerson, Lake & Palmer, Yes, Pink Floyd, Genesis, the Nice, Gentle Giant, Jethro Tull, bepaald niet vies waren van de klassiekers.
Door hun muziek leerde ik werk kennen van Mussorgsky, Sibelius, Bartók, Janácek, Copland, Holst, Ginastera, Prokofiev, Khachaturian, een lange lijst. Nog afgezien van Bach, Beethoven en Mozart die je sowieso meekrijgt. In mijn omvangrijke muziekbibliotheek staan dan ook de klassieke originelen waar die nummers op zijn geënt, van zijn afgekeken of botweg gepikt. In stukjes gehakt want ik zal nooit eens de hele Appalachian Spring (65 minuten) van Aaron Copland opzetten of eens lekker gaan zitten met sigaar en cognacje om alle planeten (52 minuten) van Gustav Holst aan mij voorbij te laten trekken.
Klassieke muziek raakt mij gewoon nauwelijks, ‘t is niet anders.

Een vriend gaat ieder jaar naar de Matthäus Passion en bij de eerste maten biggelen warme tranen al over zijn wangen. En dan moet-ie nog 3 uur! Harry de Winter zette eens in zijn Wintertijd Schubert op voor Maarten van Rossem. Arthur Rubinstein was koud begonnen of de historicus greep al naar de tissues.
‘Hou maar op Harry, de trein moet wel op de rails blijven. Daarom luister ik hier in mijn eentje naar.’

Meerdere keren werd ik door muziek tot tranen geroerd. Don’t Speak van No Doubt, Sorry van Kyteman en Third World Man van Steely Dan schieten mij meteen te binnen, niet direct klassieke muziek.
Oké, ik maak één uitzondering: Nessun Dorma uit Turandot van Puccini. Maar dan wel uitgevoerd door Paul Potts. Ik bekijk het Youtube filmpje van zijn eerste auditie bij Britain’s Got Talent geregeld. Omdat ik mij net als Van Rossem lekker in mijn eentje wil verliezen in sentimenteel gesnotter. Want die tranen, die komen gegarandeerd.

Het is natuurlijk door het opgevoerd drama van die 4 minuut 16 seconden. Een nobody, overgewicht, slecht zittend pak, de tanden schots en scheef, onzeker tot op het bot, maakt de lulligste opkomst ooit.
De bedenkelijke blikken van de jury als hij aankondigt opera te gaan zingen. ‘Ready when you are’, het muziekbandje wordt ingestart en Paul zingt de aria Nessun Dorma. Uit het niets die strot, ongelooflijk. Pauls stem vult de hele zaal, tot in de kleinste hoekjes. Het publiek laaiend enthousiast, de jury verbijsterd en ik in tranen. ‘So you work in a carphone warehouse and you did thát!’

Paul Potts wint dat seizoen van Britain’s Got Talent en staat tegenwoordig op alle podia van de wereld. En zorgt ervoor dat ik van klassieke muziek geniet. Af en toe.

Paul Potts - Nessun Dorma

----------

De tekening is van Jille van de Veen.
Meer informatie: https://www.helenenjille.nl/