archiefvorig nr.lopend nr.

Nummer 2
Jaargang 22
3 oktober 2024
Nummer 4 verschijnt op
31 oktober 2024
Vermaak en Genot > Doe toch een spelletje mee delen printen terug
Celeritas* Willem Minderhout

2104VG CeleritasIk ben fan van Feyenoord. Ik was tien toen Feyenoord de Europacup won en ik zat aan het zwartwitscherm van de tv gekluisterd. Feyenoord – Celtic: 2-1!. Willem van Hanegem was in mijn ogen de beste voetballer van de wereld. Veel beter dan Cruyff.

Zelf voetbalde ik bij de pupillen van MV&AV  ‘Middelburg’. Onze elftallen hadden namen van beroemde buitenlandse teams. Ik speelde in Aston Villa, een club waar ik nog steeds een voorliefde voor heb. Op zondag gingen we vaak kijken naar onze groenwitte helden op het sportpark aan de Nadorstweg. Middelburg was een zeer succesvolle club in die tijd. In 1966, ’67 en ’69 werden we kampioen bij de zondagamateurs en werden de spelers in een koets door de stad gereden. Arie Delmotte, Jan Bosselaar en Bert Pentury spraken bijna evenveel tot de verbeelding als de spelers van Feyenoord.

Toch bleef Willem ‘De Kromme’ van Hanegem mijn idool. Niet mijn rolmodel. Ik was wel net als hij linksbenig, maar ik was zeker geen goede aanvaller. Rinus Israel, de rots in de Rotterdamse verdediging, werd noodgedwongen mijn voorbeeld.

Op de middelbare school stopte ik met voetbal. Ik pakte dat pas veel later weer op toen ik in Den Haag woonde. Als actieve PSP’er werd ik gevraagd voor het rooie jongens team. Een aantal sportieve jonge mannen (en niet meer zo jonge mannen) uit het linkse milieu in Den Haag had een team gevormd, dat als vierde team van HSV Celeritas ergens onder in de regionen van de Haagse Voetbal Bond aan competitievoetbal deed. Het was een uitermate gezellig team, maar geen bierteam. We probeerden echt zo goed mogelijk te voetballen.
Ik speelde als linkspoot links back. Hoewel er ook via de club ‘gewone’ spelers aan ons team werden toegevoegd waren we echter zelden compleet. Vooral de keeper liet het vaak afweten en ik was de reservekeeper. Als je met zijn achten speelt is de kans echter klein dat je wint van een voltallig elftal. Vooral voor een keeper is er dan geen houden aan, hoe goed je ook je best doet.
Eenendertig jaar geleden ben ik ermee gestopt. Ik weet dat omdat mijn oudste dochter tweeëndertig is en ik op zondag liever met haar iets ging doen. Het mooie roodgele ‘etter en bloed’-shirt van Celeritas ging de kast in en is nu helaas spoorloos verdwenen.

Niet lang daarna gingen we met mijn werk een dagje naar Rotterdam. We bezochten onder meer het Feyenoordmuseum. Alles wat het hart van een Feyenoordfan harder laat kloppen was daar te zien, zoals de meeuw van Treytel en het brilletje van Van Daele. Maar het allermooiste was het verhaal over de naam van de club. Men wilde Feyenoord aanvankelijk helemaal niet zo noemen. Ze hadden een andere naam op het oog, maar die werd afgekeurd door de bond. Er was namelijk al een club in Den Haag die die naam droeg. Celeritas! Mijn ouwe cluppie! Mijn hart zwol van trots!



© 2023 Willem Minderhout meer Willem Minderhout - meer "Doe toch een spelletje mee" -
Vermaak en Genot > Doe toch een spelletje mee
Celeritas* Willem Minderhout
2104VG CeleritasIk ben fan van Feyenoord. Ik was tien toen Feyenoord de Europacup won en ik zat aan het zwartwitscherm van de tv gekluisterd. Feyenoord – Celtic: 2-1!. Willem van Hanegem was in mijn ogen de beste voetballer van de wereld. Veel beter dan Cruyff.

Zelf voetbalde ik bij de pupillen van MV&AV  ‘Middelburg’. Onze elftallen hadden namen van beroemde buitenlandse teams. Ik speelde in Aston Villa, een club waar ik nog steeds een voorliefde voor heb. Op zondag gingen we vaak kijken naar onze groenwitte helden op het sportpark aan de Nadorstweg. Middelburg was een zeer succesvolle club in die tijd. In 1966, ’67 en ’69 werden we kampioen bij de zondagamateurs en werden de spelers in een koets door de stad gereden. Arie Delmotte, Jan Bosselaar en Bert Pentury spraken bijna evenveel tot de verbeelding als de spelers van Feyenoord.

Toch bleef Willem ‘De Kromme’ van Hanegem mijn idool. Niet mijn rolmodel. Ik was wel net als hij linksbenig, maar ik was zeker geen goede aanvaller. Rinus Israel, de rots in de Rotterdamse verdediging, werd noodgedwongen mijn voorbeeld.

Op de middelbare school stopte ik met voetbal. Ik pakte dat pas veel later weer op toen ik in Den Haag woonde. Als actieve PSP’er werd ik gevraagd voor het rooie jongens team. Een aantal sportieve jonge mannen (en niet meer zo jonge mannen) uit het linkse milieu in Den Haag had een team gevormd, dat als vierde team van HSV Celeritas ergens onder in de regionen van de Haagse Voetbal Bond aan competitievoetbal deed. Het was een uitermate gezellig team, maar geen bierteam. We probeerden echt zo goed mogelijk te voetballen.
Ik speelde als linkspoot links back. Hoewel er ook via de club ‘gewone’ spelers aan ons team werden toegevoegd waren we echter zelden compleet. Vooral de keeper liet het vaak afweten en ik was de reservekeeper. Als je met zijn achten speelt is de kans echter klein dat je wint van een voltallig elftal. Vooral voor een keeper is er dan geen houden aan, hoe goed je ook je best doet.
Eenendertig jaar geleden ben ik ermee gestopt. Ik weet dat omdat mijn oudste dochter tweeëndertig is en ik op zondag liever met haar iets ging doen. Het mooie roodgele ‘etter en bloed’-shirt van Celeritas ging de kast in en is nu helaas spoorloos verdwenen.

Niet lang daarna gingen we met mijn werk een dagje naar Rotterdam. We bezochten onder meer het Feyenoordmuseum. Alles wat het hart van een Feyenoordfan harder laat kloppen was daar te zien, zoals de meeuw van Treytel en het brilletje van Van Daele. Maar het allermooiste was het verhaal over de naam van de club. Men wilde Feyenoord aanvankelijk helemaal niet zo noemen. Ze hadden een andere naam op het oog, maar die werd afgekeurd door de bond. Er was namelijk al een club in Den Haag die die naam droeg. Celeritas! Mijn ouwe cluppie! Mijn hart zwol van trots!

© 2023 Willem Minderhout
powered by CJ2