archiefvorig nr.lopend nr.

Beschouwingen > Het leven zelf delen printen terug
Jeuk Reinier van Delden

1615BS JeukIk had jeuk op mijn rug.
Net toen ik in de trein zat.
Met mijn jas nog aan.
En mijn tas op mijn schoot.

Tevens zat er iemand naast me.
Die niet wijken wou.
Misschien wanneer ik had aangedrongen.
Wellicht had ze dan opgestaan.
Maar dat is ook weer zo wat.
Kunt u even gaan staan?
Want ik heb jeuk op mijn rug.

Bovendien zat ze net in een serie.
Die ze op haar telefoon aan het kijken was.
Ze had van die oortjes in.
En dat ding uitgeklapt.
Waar die telefoon op lag.
Verder stond er nog een blikje cola op.
En een gevulde koek.
Met een hap eruit.
Dus ik had het wel kunnen vragen.
Maar dat had gedoe gegeven.
Afijn, ik liet het er maar bij.

Maar goed, het zat mij toch niet lekker.
Voorzichtig schuurde ik met mijn rug langs de rugleuning.
Alleen weinig resultaat.
De jeuk die bleef.
Ik boog iets naar voren.
Trok mijn jas wat omhoog.
Daarna die trui.
Toen dat T-shirt.
En ik leek er bij te kunnen.
Maar juist toen ik wou krabben.
Schoot de kramp er in.
Met een noodgang trok ik mijn arm terug.
Die ik in wezen onhandig op mijn rug had gemanoeuvreerd.

En nog steeds zat ik met die jeuk.
Veroorzaakt door dat labeltje van dat T-shirt.
Ik ging het nu anders proberen.
Van bovenaf ditmaal.
Via mijn kraag.
Ik bracht mijn hand achter mijn hoofd.
En langzaam liet ik mijn hand naar beneden zakken.
Ik duwde die trui opzij.
Toen weer dat T-shirt.
En eindelijk, ik stond op het punt van krabben.
Om die inmiddels vreselijke jeuk te doen stoppen.

Maar nee hoor, daar had je de conducteur.
Vervoersbewijs alstublieft!
Ik reageerde enigszins wat spastisch.
Alsof ik gekieteld werd.
Het meisje naast mij leek nergens weet van te hebben.
Ze had nog niet het minste vermoeden van wat ik doormaakte.
De conducteur evenmin.
Die wachtte geduldig tot ik zover was.

Om bij mijn portemonnee te komen, moest ik nu eerst die tas op de grond zetten.
Zodat ik vooroverbuigen kon.
En zodoende mijn portemonnee uit mijn kontzak kon trekken.
Dat ging ternauwernood.
Maar goed, het lukte.
En gezagsgetrouw liet ik mijn abonnement zien.
Als een braaf burger met plichtsbesef.
Die zich groot hield ten tijde van menselijk ongemak.
Alleen die jeuk, die bleef.

----------
Het plaatje is van Petra Busstra
Meer informatie op: www.petrabusstra.com


© 2019 Reinier van Delden meer Reinier van Delden - meer "Het leven zelf" -
Beschouwingen > Het leven zelf
Jeuk Reinier van Delden
1615BS JeukIk had jeuk op mijn rug.
Net toen ik in de trein zat.
Met mijn jas nog aan.
En mijn tas op mijn schoot.

Tevens zat er iemand naast me.
Die niet wijken wou.
Misschien wanneer ik had aangedrongen.
Wellicht had ze dan opgestaan.
Maar dat is ook weer zo wat.
Kunt u even gaan staan?
Want ik heb jeuk op mijn rug.

Bovendien zat ze net in een serie.
Die ze op haar telefoon aan het kijken was.
Ze had van die oortjes in.
En dat ding uitgeklapt.
Waar die telefoon op lag.
Verder stond er nog een blikje cola op.
En een gevulde koek.
Met een hap eruit.
Dus ik had het wel kunnen vragen.
Maar dat had gedoe gegeven.
Afijn, ik liet het er maar bij.

Maar goed, het zat mij toch niet lekker.
Voorzichtig schuurde ik met mijn rug langs de rugleuning.
Alleen weinig resultaat.
De jeuk die bleef.
Ik boog iets naar voren.
Trok mijn jas wat omhoog.
Daarna die trui.
Toen dat T-shirt.
En ik leek er bij te kunnen.
Maar juist toen ik wou krabben.
Schoot de kramp er in.
Met een noodgang trok ik mijn arm terug.
Die ik in wezen onhandig op mijn rug had gemanoeuvreerd.

En nog steeds zat ik met die jeuk.
Veroorzaakt door dat labeltje van dat T-shirt.
Ik ging het nu anders proberen.
Van bovenaf ditmaal.
Via mijn kraag.
Ik bracht mijn hand achter mijn hoofd.
En langzaam liet ik mijn hand naar beneden zakken.
Ik duwde die trui opzij.
Toen weer dat T-shirt.
En eindelijk, ik stond op het punt van krabben.
Om die inmiddels vreselijke jeuk te doen stoppen.

Maar nee hoor, daar had je de conducteur.
Vervoersbewijs alstublieft!
Ik reageerde enigszins wat spastisch.
Alsof ik gekieteld werd.
Het meisje naast mij leek nergens weet van te hebben.
Ze had nog niet het minste vermoeden van wat ik doormaakte.
De conducteur evenmin.
Die wachtte geduldig tot ik zover was.

Om bij mijn portemonnee te komen, moest ik nu eerst die tas op de grond zetten.
Zodat ik vooroverbuigen kon.
En zodoende mijn portemonnee uit mijn kontzak kon trekken.
Dat ging ternauwernood.
Maar goed, het lukte.
En gezagsgetrouw liet ik mijn abonnement zien.
Als een braaf burger met plichtsbesef.
Die zich groot hield ten tijde van menselijk ongemak.
Alleen die jeuk, die bleef.

----------
Het plaatje is van Petra Busstra
Meer informatie op: www.petrabusstra.com
© 2019 Reinier van Delden
powered by CJ2