'…. Dat het lijkt alsof je de vlek hebt weg gekregen maar is de stof

eenmaal droog dan blijkt hij er nog te zitten…'

Vlekken. Hoe zit dat met vlekken? Een witte vlekvrije bloes die al weken in de grote hoop ligt bij een kraam voor tweede hands kleding, een meter boven het vuile straatoppervlak, anderhalve meter scheiden het kledingstuk van een goor dekzeil waar ongerechtigheden op liggen; iedereen rommelt en trekt en sleurt er aan, de bloes gaat door X handen, tenslotte wordt hij door mij uitverkoren, ik betaal en krijg de nog altijd smetteloze bloes mee in een plastic tasje. Eenmaal thuis, helemaal in mijn nopjes met mijn koopje, doe ik hem gelijk aan. Ik zeg u, er zal geen half uur voorbij gaan of er zit een vlek op, midvoor en goed in het zicht. Waar je oog er meteen op valt.

Mijn moeder gaf mij ooit de bijnaam ‘vlekkenspook’ en van alle bijnamen die zij mij had toebedeeld is die werkelijk in overeenstemming met de feiten. Ik ben een enorm vlekkenspook. Nooit bevlek ik evenwel andermans kleding. Altijd uitsluitend mijn eigen tenue. Dat siert mij. Vlekken zijn zeer ontsierend en dienen zo snel mogelijk te worden verwijderd, en zo is de aanblik van mijn persoon in de weer met lapjes, deppertjes, watertjes en sopjes een vertrouwd beeld geworden op dit adres.

Afgezien van mijn eigen persoonlijke vlekkenleven zijn er wel algemene kanttekeningen over dit beschavingsverschijnsel te plaatsen. Vlekken ontstaan meestal op kritieke ogenblikken. Bijvoorbeeld kort voor het tijdstip van vertrek. Is de vlek werkelijk te gek voor woorden, dan zal men zich bliksemsnel moeten omkleden. Ik ga liever niet door op de verwikkelingen die zo’ n zenuwslopende manoeuvre met zich meebrengt. Of bijvoorbeeld wanneer men zich al elders bevindt, zodat men gedwongen is om rond te gaan onder de aanwezigen voorzien van, uiteraard, een kanjer dwars over de gevel. Of bijvoorbeeld wanneer het van enig gewicht is dat men representatief naar voren komt, ik noem een sollicitatiegesprek of anders een belangrijk bezoekje.

Behoort omkleden niet tot de mogelijkheden, dan zijn er maar weinig oplossingen ̀a la minute. Het verwijderen van vlekken op kleding ́á́an het lichaam leidt dikwijls, zo niet altijd tot verergering van de vlek. Bovendien verschijnen er kringen rond de inmiddels weggepoetste vlek, die, zoals aangeduid in de titel-ergernis, in het geheel niet is weggepoetst, in tegendeel, hij zit er nog, hoog en droog, als een eiland binnen zijn golvende kringen die de reinigingsvloeistof heeft achtergelaten. Nog iets: door al het geboen en gewrijf en getrek kan het textiel gaan uitbollen. Dit kom nooit meer goed, ook niet met de persbout.

Vrouwelijke vlekslachtoffers zijn in het voordeel. Zij kunnen met behulp van specifiek vrouwelijke mode accessoires een poging doen de vlek te camoufleren. Sjaaltjes, of een achteloos over de schouder geworpen vestje, of misschien door de brede riem van een schoudertas over de vlek heen te positioneren. Ook kan een vrouw op gracieuze wijze een hand tegen haar lichaam leggen, exact daar waar de vlek schittert. Toegegeven, deze oplossing zal de verwondering van haar omgeving opwekken; wie houdt urenlang de hand aan de hals, of op de schouder, of over haar decolleté, nietwaar. Een lange, zijwaarts gedragen paardenstaart zou uitkomst kunnen bieden. Of een broche. Prijkt de vlek echter midden op de boezem dan is die laatste mogelijkheid vrijwel uitgesloten. De bevlekte vrouw zou kunnen overwegen om haar bustehouder over de bovenkleding heen te dragen, maar dat vereist een flinke portie flair en lef om ermee weg te komen.

Mannen kunnen nog wel wat schuiven met hun das maar daar houdt ’t wel mee op, dacht ik. Vooropgesteld bovendien dat de vlek zich in de onmiddellijk nabijheid van de das bevindt en op het overhemd.

De nachtmerrie van veel mannen, zoniet alle: een vlek rondom de gulp. (Nog niet aangestipt: de nachtmerrie van iedere vrouw, een vlek op haar achterwerk; het hoe en waarom behoeft geen nadere toelichting, dacht ik.) In dit verband, herinner ik mij een briljante scène uit een aflevering van de televisieserie rond Mr. Bean. De scène was geheel toegespitst op diens pogingen een vlek pal naast zijn gulp te verwijderen, met alle hilarische gevolgen van dien.

 

Ik zou een aparte plaats willen toekennen aan de zogeheten ‘compromitterende vlekken’ die zich veelal op herenkleding voordoen. Zoals daar zijn: cosmeticavlekken, met lippenstift op de eerste plaats, drankvlekken en bloedvlekken (gerotzooi met maagden op de achterbank). Doorgaans is de man in kwestie zich niet bewust van deze stille verklikkers welke niet zelden vragen zullen ontlokken aan zijn vrouw of vriendin. Alvorens huiswaarts te keren moet hij zijn kleding liever eerst onderwerpen aan een grondige inspectie, en, ingeval van verraders, deze verwijderen. En wel op de juiste manier, met behulp van een vlekkengids. Vlekkengidsen zijn in iedere goede boekhandel te verkrijgen, ook in handzaam formaat, speciaal afgestemd op de reiziger of de vreemdganger die het werkje niet aan de grote klok kan hangen.

Maar goed, ikzelf heb twee uitstekende vlekkengidsen in huis maar na een aantal mislukte pogingen om op de voorgeschreven, lees: wetenschappelijke wijze textiel van vlekken te ontdoen heb ik ze niet meer geraadpleegd. Ik rommel wel wat op mijn eigen manier. Voorkomen is beter dan genezen en ergo draag ik binnenshuis en voorschoot. Wat niet wegneemt dat het tóch nog vaak raak is. Gaat de vlek er niet uit dan zet ik mij aan de naaimachine om het bederf aan het gezicht te onttrekken middels een decoratief lapje. Allengs is een groot deel van mijn lijfgoed voorzien van lapjes en appliquées. Hieruit heb ik een eigen, oorspronkelijke lapjesstijl ontwikkeld die mij veel complimenten oplevert. ’t Klinkt wat oenig maar ik zou bijna zeggen: ‘elk nadeel heb z’n voordeel’.

Tot vleks!

 

*****************************************