archiefvorig nr.lopend nr.

Beschouwingen > Brief uit ... delen printen terug
Geen bereik Nienke Nieuwenhuizen

1919BS BaileIk heb weer eens geen bereik thuis, dus samen met de computer een plekje gezocht in Bar do Rio. Gisteravond hadden we hier, op oude traditionele wijze, een Baile. Ettelijke feesten heb ik inmiddels al meegemaakt in de tijd dat ik in Portugal woon.De 'Comboio' rijdt nog immer en ook is 'Ayayay' de Portugese mulher nog altijd in trek. Alle buurtbewoners uit mijn straatje waren aanwezig en ook uit de omliggende dorpen togen mensen naar hier.
Veel buitenlanders waren er niet. De meeste zeilers lieten het afweten. Van de wel aanwezige bezoekers uit verre windstreken hoorde ik af en toe kritische reacties. ‘Waarom laten ze geen gewone muziek horen!’ zei er één. Maar ja, wat is gewoon? Ik denk dat hij bedoelde, dat alles gewoon kan zijn, zolang het maar geen Portugese baille is.

Ik moet eerlijk bekennen, dat ik na bijna dertig jaar in Portugal, een beetje chauvinistisch ben en toch ook wel emotioneel-romantisch-nostalgische herinneringen heb aan de vele bailles die ik in de loop der tijd heb meegemaakt in dit land. De teksten en uitvoeringen van de liederen zijn lang en je moet aardig wat uithoudingsvermogen hebben om een heel lied uit te dansen. Maar de oudere Portugezen hebben, misschien wel mede dankzij deze jaarlijks terugkerende dansavonden een niet aflatend uithoudingsvermogen. Vooral Francisco weet niet van ophouden en rust niet voordat hij met alle vrouwen uit het dorp heeft gedanst en gaat daarna nog door tot de laatste noot is gezongen. Hij is de bailarino van de Montes.

Ik bedenk me hoeveel dorpsromances op deze bailles zijn begonnen en wat voor gevolgen ze zullen hebben gehad. Goede en minder goede. Huwelijken zijn eruit ontstaan, uitlopend in geluk en/of gewoonte of soms zelfs in een desastreus drama.
Ik ken ook een aantal Spaanse vrouwen, die hier in de rivierdorpen wonen en zich thuis voelen. Ze hebben meestal een huis en een drukke baan in de metropool Sevilla en vinden hier een rustige plek aan de rivier voor weekenden en vakantiedagen. Hun stemming is daar ook naar. Onbekommerd.
Gister zorgden ze voor de vrolijke lichte toets in het geheel. De accordeonist speelde daar handig op in met wat pasodobles en een lied van de ons allen bekende Spaanse Julio. Deze vrouwen hoefden geen ´normale´ muziek. En maakten zich bij het dansen ook niet druk of mijn maat van de polka niet per ongeluk in de maat van een foxtrot veranderde, mijn Nederlandse dansschoolachtergrond, waardoor menige Portugese man al dansend met mij, over zijn voeten struikelde.

De dames maakten gewoon lol. Heerlijk! En heel fijn dat ik mee mocht doen. Met de horens op beeldde ik een stier uit en de dames speelden mee. Geluk zit soms in het kleine. De verhevenheid komt een andere keer wel weer.

zo'n dansje

----------

Het plaatje is van Henk Klaren





© 2022 Nienke Nieuwenhuizen meer Nienke Nieuwenhuizen - meer "Brief uit ..."
Beschouwingen > Brief uit ...
Geen bereik Nienke Nieuwenhuizen
1919BS BaileIk heb weer eens geen bereik thuis, dus samen met de computer een plekje gezocht in Bar do Rio. Gisteravond hadden we hier, op oude traditionele wijze, een Baile. Ettelijke feesten heb ik inmiddels al meegemaakt in de tijd dat ik in Portugal woon.De 'Comboio' rijdt nog immer en ook is 'Ayayay' de Portugese mulher nog altijd in trek. Alle buurtbewoners uit mijn straatje waren aanwezig en ook uit de omliggende dorpen togen mensen naar hier.
Veel buitenlanders waren er niet. De meeste zeilers lieten het afweten. Van de wel aanwezige bezoekers uit verre windstreken hoorde ik af en toe kritische reacties. ‘Waarom laten ze geen gewone muziek horen!’ zei er één. Maar ja, wat is gewoon? Ik denk dat hij bedoelde, dat alles gewoon kan zijn, zolang het maar geen Portugese baille is.

Ik moet eerlijk bekennen, dat ik na bijna dertig jaar in Portugal, een beetje chauvinistisch ben en toch ook wel emotioneel-romantisch-nostalgische herinneringen heb aan de vele bailles die ik in de loop der tijd heb meegemaakt in dit land. De teksten en uitvoeringen van de liederen zijn lang en je moet aardig wat uithoudingsvermogen hebben om een heel lied uit te dansen. Maar de oudere Portugezen hebben, misschien wel mede dankzij deze jaarlijks terugkerende dansavonden een niet aflatend uithoudingsvermogen. Vooral Francisco weet niet van ophouden en rust niet voordat hij met alle vrouwen uit het dorp heeft gedanst en gaat daarna nog door tot de laatste noot is gezongen. Hij is de bailarino van de Montes.

Ik bedenk me hoeveel dorpsromances op deze bailles zijn begonnen en wat voor gevolgen ze zullen hebben gehad. Goede en minder goede. Huwelijken zijn eruit ontstaan, uitlopend in geluk en/of gewoonte of soms zelfs in een desastreus drama.
Ik ken ook een aantal Spaanse vrouwen, die hier in de rivierdorpen wonen en zich thuis voelen. Ze hebben meestal een huis en een drukke baan in de metropool Sevilla en vinden hier een rustige plek aan de rivier voor weekenden en vakantiedagen. Hun stemming is daar ook naar. Onbekommerd.
Gister zorgden ze voor de vrolijke lichte toets in het geheel. De accordeonist speelde daar handig op in met wat pasodobles en een lied van de ons allen bekende Spaanse Julio. Deze vrouwen hoefden geen ´normale´ muziek. En maakten zich bij het dansen ook niet druk of mijn maat van de polka niet per ongeluk in de maat van een foxtrot veranderde, mijn Nederlandse dansschoolachtergrond, waardoor menige Portugese man al dansend met mij, over zijn voeten struikelde.

De dames maakten gewoon lol. Heerlijk! En heel fijn dat ik mee mocht doen. Met de horens op beeldde ik een stier uit en de dames speelden mee. Geluk zit soms in het kleine. De verhevenheid komt een andere keer wel weer.

zo'n dansje

----------

Het plaatje is van Henk Klaren



© 2022 Nienke Nieuwenhuizen
powered by CJ2