archiefvorig nr.lopend nr.

Beschouwingen > Brief uit ... delen printen terug
Retourtje Paradijs Nienke Nieuwenhuizen

1911BS Paradijs
Vanmorgen weer eens een retour naar het paradijs genomen. Ik ken er vele! Deze morgen lag het achter Castro Marim.
Af en toe moet je je vergewissen dat ze nog bestaan, die paradijzen. In het verleden voelde ik me schuldig als ik prachtige landschappen zag, terwijl in een ander deel van de wereld bommen op soortgelijke gebieden gegooid werden. Maar zo lang er nog een lucratieve oorlogsindustrie bestaat, zal die ellende wel nooit stoppen. Mijn gebroken geweertje ben ik al jaren kwijt.
Ik sta nog steeds achter ontwapening, maar ben een roepende in de woestijn geworden.

Het gebied waar ik me vandaag verpoosde is de Salina do Cerro do Bufo. Een gebied met moerassen, landbouw- en veeteeltgebieden en talloze reservoirs waar zout geproduceerd wordt. Eigenlijk is het privégebied, maar gelukkig lopen er publieke paadjes doorheen voor vogelaars en andere geïnteresseerden. Er valt veel te zien. Het waterrijke gebied herbergt bijzondere planten en vele vogels. 
De eerste vogels, die ik zag, waren de kuifleeuweriken. Net als de hop, lopen die graag midden op de paden. In het veld bij de koeien volgden de koereigers. Laag over het water zag ik de dunbekmeeuwen en sterns vliegen. Hoog in de lucht, maar ook in het veld, de ooievaars. Vanuit het riet aan de waterkant steeg een paartje lepelaars op. En toen zag ik vogels met een lange staart die ook een kuif hadden, maar te groot om een kuifleeuwerik te zijn. Bij naslaan in de vogelgids, kwam ik erachter dat dit de kuifkoekoek moet zijn. Hier noemen ze hem cuco-rabilongo.

Wat ik echter het liefste wilde zien waren de vele flamingo´s die me altijd fascineren als ik ze vanuit de trein van of naar Vila Real de San Antonio bewonder, maar waar ik het voornemen om ze eens van dichtbij te bekijken nog nooit had uitgevoerd. Ik zag de roze gloed in het water ter hoogte van het station van Monte Gordo. En ja, daar waren ze: honderden flamingo´s. Het tegoed op mijn telefoon had ik echter al verbruikt aan andere foto´s. Dat heb ik nou altijd als er zich iets belangrijks in mijn leven voordoet. Vorige week nog toen de wielrenners in de Ronde van de Algarve door ons dorp fietsten. Een Nederlander die voor een Belgische club meedeed fietste in de voorste gelederen. Ik maakte een lange video. Toen ik terugkeek, zag ik alleen mijn hand in beeld. 
Ook hier bleef me dus niets anders dan lange tijd naar de prachtige vogels te kijken. Ook geen ongenoegen!

Teruglopend werden de contouren van de forten en kerk van Castro Marim en de brug naar Spanje steeds duidelijker. In één oogopslag werden vele jaren van architectuur overbrugd, van de vroege Middeleeuwen tot nu. 
Terug in Castro Marim was ik toe aan koffie en vele glazen water alvorens ik de nodige boodschappen voor de rest van de week deed en eindelijk na maanden weer eens een kapper bezocht. En in alle rust nam ik de bus van kwart over twee terug naar huis. Eigenlijk is die vroege en enige bus die ik weleens vervloek een zegen. Je dag lijkt veel langer.

-----------

De plaat is van Han Busstra



© 2022 Nienke Nieuwenhuizen meer Nienke Nieuwenhuizen - meer "Brief uit ..."
Beschouwingen > Brief uit ...
Retourtje Paradijs Nienke Nieuwenhuizen
1911BS Paradijs
Vanmorgen weer eens een retour naar het paradijs genomen. Ik ken er vele! Deze morgen lag het achter Castro Marim.
Af en toe moet je je vergewissen dat ze nog bestaan, die paradijzen. In het verleden voelde ik me schuldig als ik prachtige landschappen zag, terwijl in een ander deel van de wereld bommen op soortgelijke gebieden gegooid werden. Maar zo lang er nog een lucratieve oorlogsindustrie bestaat, zal die ellende wel nooit stoppen. Mijn gebroken geweertje ben ik al jaren kwijt.
Ik sta nog steeds achter ontwapening, maar ben een roepende in de woestijn geworden.

Het gebied waar ik me vandaag verpoosde is de Salina do Cerro do Bufo. Een gebied met moerassen, landbouw- en veeteeltgebieden en talloze reservoirs waar zout geproduceerd wordt. Eigenlijk is het privégebied, maar gelukkig lopen er publieke paadjes doorheen voor vogelaars en andere geïnteresseerden. Er valt veel te zien. Het waterrijke gebied herbergt bijzondere planten en vele vogels. 
De eerste vogels, die ik zag, waren de kuifleeuweriken. Net als de hop, lopen die graag midden op de paden. In het veld bij de koeien volgden de koereigers. Laag over het water zag ik de dunbekmeeuwen en sterns vliegen. Hoog in de lucht, maar ook in het veld, de ooievaars. Vanuit het riet aan de waterkant steeg een paartje lepelaars op. En toen zag ik vogels met een lange staart die ook een kuif hadden, maar te groot om een kuifleeuwerik te zijn. Bij naslaan in de vogelgids, kwam ik erachter dat dit de kuifkoekoek moet zijn. Hier noemen ze hem cuco-rabilongo.

Wat ik echter het liefste wilde zien waren de vele flamingo´s die me altijd fascineren als ik ze vanuit de trein van of naar Vila Real de San Antonio bewonder, maar waar ik het voornemen om ze eens van dichtbij te bekijken nog nooit had uitgevoerd. Ik zag de roze gloed in het water ter hoogte van het station van Monte Gordo. En ja, daar waren ze: honderden flamingo´s. Het tegoed op mijn telefoon had ik echter al verbruikt aan andere foto´s. Dat heb ik nou altijd als er zich iets belangrijks in mijn leven voordoet. Vorige week nog toen de wielrenners in de Ronde van de Algarve door ons dorp fietsten. Een Nederlander die voor een Belgische club meedeed fietste in de voorste gelederen. Ik maakte een lange video. Toen ik terugkeek, zag ik alleen mijn hand in beeld. 
Ook hier bleef me dus niets anders dan lange tijd naar de prachtige vogels te kijken. Ook geen ongenoegen!

Teruglopend werden de contouren van de forten en kerk van Castro Marim en de brug naar Spanje steeds duidelijker. In één oogopslag werden vele jaren van architectuur overbrugd, van de vroege Middeleeuwen tot nu. 
Terug in Castro Marim was ik toe aan koffie en vele glazen water alvorens ik de nodige boodschappen voor de rest van de week deed en eindelijk na maanden weer eens een kapper bezocht. En in alle rust nam ik de bus van kwart over twee terug naar huis. Eigenlijk is die vroege en enige bus die ik weleens vervloek een zegen. Je dag lijkt veel langer.

-----------

De plaat is van Han Busstra

© 2022 Nienke Nieuwenhuizen
powered by CJ2