archiefvorig nr.lopend nr.

Beschouwingen > Brief uit ... delen printen terug
Even op en neer naar Leeds Frits Hoorweg

1404BS Leeds1Ach, de onweerstaanbare treurigheid van ferryterminals! Containers, heel veel containers, hijskranen, een paar hokjes met mensen erin die op een scherm zitten te kijken, onbemande vrachtwagens, losse aanhangers die daar staan te staan. Er tussendoor beweegt zich af en toe een heftruck en soms loopt er iemand, ogenschijnlijk van niets naar nergens. In de aankomst- en vertrekhal is, afgezien van een enkele beambte, niemand te bekennen.

We waren nog nooit in Leeds geweest en … het was een aanbieding. De tocht met de auto naar vertrekhaven Europoort was een belevenis op zich. Door die vermaledijde wintertijd was het om zes uur ’s avonds al hartstikke donker, bovendien regende het pijpenstelen. Kort voor we het terrein van P&O opdraaiden zag ik rechts van de weg een paar voetgangers. Ze boksten, met een tas aan de arm, tegen de regen op. Allerlei gedachten flitsten door mijn hoofd. Van de dichtstbijzijnde bushalte hierheen lopen lijkt een vrijwel onmogelijke opgave, zeker in dit weer. Waarschijnlijk door iemand met de auto afgezet hier, maar waarom dan niet gewoon bij de poort? Misschien is Europoort – Hull inmiddels ook al een route die door vluchtelingen en mensensmokkelaars wordt uitgeprobeerd.

In Kingston upon Hull werden we vrolijk onthaald door een mevrouw van ‘Immigration’. ‘Oh, u gaat naar Leeds. Nice town for shopping’. Een kwalificatie die ik al eerder was tegengekomen. Het lijkt niet meer dan een reclameleus, maar bij een eerste verkenning van de stad bleek hoe raak hij is. Het plattegrondje van de binnenstad is voor een belangrijk deel paars, de kleur die wordt gebruikt om overdekte ‘malls’ (winkelcentra) aan te duiden. Zo dwaalden wij via Queens en County Arcade naar de nieuwste: Victoria Gate. Maar er zijn er nog veel meer! Ze zijn lang niet allemaal hypermodern en de aardigste is misschien wel The Corn Exchange, een uit 1860 daterende beurs die is omgebouwd tot een activiteitencentrum, met wat horeca en winkeltjes waar snuisterijen worden verkocht (zie plaatje 1).

Mooi, maar het begon me snel te vervelen. Ik bedacht een nieuwe definitie van ‘shoppen’: ‘Rondlopen in een winkelcentrum, zonder naar iets op zoek te zijn’. Even beurde die vondst me op, maar alras kwam het besef dat ik eigenlijk wèl iets zocht, namelijk: een boekhandel! Daar doen ze in die ‘malls’ niet aan. Uiteindelijk vonden we een Waterstone’s in Albion Street.

De volgende dag zochten we ons heil buiten het centrum. Eerst was Thackray’s Medical Museum aan de beurt. Het bleek gevestigd te zijn in de bijgebouwen van St. James’s University Hospital1404BS Leeds2 en een verrassende collectie te hebben. Ze hebben er een eigenlijk zeer voor de hand liggende manier bedacht om zichtbaar te maken hoe eenvoudige mensen, arbeiders, leefden aan het begin van de 19e eeuw. De bezoekers worden rondgeleid door kleine bedompte ruimten, waarin verhalen worden verteld en in beeld gebracht. Zo leefden ze in die tijd: benauwde huizen, nauwelijks hygiëne, verontreinigde lucht en geen schoon water. En dat in een wereld vol misverstanden over de werkelijke oorzaken van de besmettelijke ziekten die daar natuurlijk alle kans kregen. Kneuterigheid ligt op de loer bij deze presentatietechniek, maar naar mijn gevoel had men dat net weten te vermijden. Daarna volgde een aanschouwelijke presentatie van de geschiedenis van allerlei medische ontdekkingen.

Zelf dacht ik dat dit het wel was en zette mij daarom neer in de ‘tearoom’, om daar te wachten tot mijn vrouw met haar ronde klaar was. Toen dat wachten wel erg lang duurde ging ik de ronde nog maar eens maken, maar trof haar onderweg niet aan. Mijn angstfantasieën over gijzeling ten behoeve van medische experimenten begonnen lelijk op te spelen. Ik zond haar een SMS-bericht, maar kreeg geen antwoord. Telefonisch contact leggen lukte ook niet. Nou ja, u voelt ‘m al aankomen, na enige tijd dook ze ineens weer op. In een andere vleugel van het gebouw, die ik volledig had gemist, had ze de ontwikkelingen in de 20e eeuw stapsgewijs kunnen volgen. Ook heel interessant.

Vervolgens reden we naar Roundhay Park, aan de noordoost kant van de stad. Het park schijnt enige faam te hebben vanwege openluchtconcerten die daar, zo’n dertig jaar geleden, zijn gegeven door o.a. Madonna en Michael Jackson. Mij trok vooral het feit dat er diverse follies in het park te bewonderen zijn, waaronder een Corinthische tempel, die The Fountain wordt genoemd (zie plaatje 2) en iets wat de entree tot een kasteel moet voorstellen (plaatje 3).

Misschien is het niet onaardig om nog even te vermelden dat in Roundhay, het aan het park grenzende voorstadje van Leeds, de eerste bewegende beelden ooit werden vastgelegd door ene Louis Alme Augustin Le Prince. Dat gebeurde in oktober 1888, met een zelfgemaakte ‘single-lens camera’. Het was niet meer dan een familiefilmpje, opgenomen in de tuin van z’n schoonvader, maar evengoed wel een sensatie. Twee jaar later ging hij zijn uitvinding in Frankrijk presenteren en verdween spoorloos; een verdwijning die nooit is opgehelderd. (Bron: Christopher Winn, I never knew that about England, Ebury Press 2005)

-------
De foto's zijn gemaakt door Cobi en Frits Hoorweg


© 2016 Frits Hoorweg meer Frits Hoorweg - meer "Brief uit ..." -
Beschouwingen > Brief uit ...
Even op en neer naar Leeds Frits Hoorweg
1404BS Leeds1Ach, de onweerstaanbare treurigheid van ferryterminals! Containers, heel veel containers, hijskranen, een paar hokjes met mensen erin die op een scherm zitten te kijken, onbemande vrachtwagens, losse aanhangers die daar staan te staan. Er tussendoor beweegt zich af en toe een heftruck en soms loopt er iemand, ogenschijnlijk van niets naar nergens. In de aankomst- en vertrekhal is, afgezien van een enkele beambte, niemand te bekennen.

We waren nog nooit in Leeds geweest en … het was een aanbieding. De tocht met de auto naar vertrekhaven Europoort was een belevenis op zich. Door die vermaledijde wintertijd was het om zes uur ’s avonds al hartstikke donker, bovendien regende het pijpenstelen. Kort voor we het terrein van P&O opdraaiden zag ik rechts van de weg een paar voetgangers. Ze boksten, met een tas aan de arm, tegen de regen op. Allerlei gedachten flitsten door mijn hoofd. Van de dichtstbijzijnde bushalte hierheen lopen lijkt een vrijwel onmogelijke opgave, zeker in dit weer. Waarschijnlijk door iemand met de auto afgezet hier, maar waarom dan niet gewoon bij de poort? Misschien is Europoort – Hull inmiddels ook al een route die door vluchtelingen en mensensmokkelaars wordt uitgeprobeerd.

In Kingston upon Hull werden we vrolijk onthaald door een mevrouw van ‘Immigration’. ‘Oh, u gaat naar Leeds. Nice town for shopping’. Een kwalificatie die ik al eerder was tegengekomen. Het lijkt niet meer dan een reclameleus, maar bij een eerste verkenning van de stad bleek hoe raak hij is. Het plattegrondje van de binnenstad is voor een belangrijk deel paars, de kleur die wordt gebruikt om overdekte ‘malls’ (winkelcentra) aan te duiden. Zo dwaalden wij via Queens en County Arcade naar de nieuwste: Victoria Gate. Maar er zijn er nog veel meer! Ze zijn lang niet allemaal hypermodern en de aardigste is misschien wel The Corn Exchange, een uit 1860 daterende beurs die is omgebouwd tot een activiteitencentrum, met wat horeca en winkeltjes waar snuisterijen worden verkocht (zie plaatje 1).

Mooi, maar het begon me snel te vervelen. Ik bedacht een nieuwe definitie van ‘shoppen’: ‘Rondlopen in een winkelcentrum, zonder naar iets op zoek te zijn’. Even beurde die vondst me op, maar alras kwam het besef dat ik eigenlijk wèl iets zocht, namelijk: een boekhandel! Daar doen ze in die ‘malls’ niet aan. Uiteindelijk vonden we een Waterstone’s in Albion Street.

De volgende dag zochten we ons heil buiten het centrum. Eerst was Thackray’s Medical Museum aan de beurt. Het bleek gevestigd te zijn in de bijgebouwen van St. James’s University Hospital1404BS Leeds2 en een verrassende collectie te hebben. Ze hebben er een eigenlijk zeer voor de hand liggende manier bedacht om zichtbaar te maken hoe eenvoudige mensen, arbeiders, leefden aan het begin van de 19e eeuw. De bezoekers worden rondgeleid door kleine bedompte ruimten, waarin verhalen worden verteld en in beeld gebracht. Zo leefden ze in die tijd: benauwde huizen, nauwelijks hygiëne, verontreinigde lucht en geen schoon water. En dat in een wereld vol misverstanden over de werkelijke oorzaken van de besmettelijke ziekten die daar natuurlijk alle kans kregen. Kneuterigheid ligt op de loer bij deze presentatietechniek, maar naar mijn gevoel had men dat net weten te vermijden. Daarna volgde een aanschouwelijke presentatie van de geschiedenis van allerlei medische ontdekkingen.

Zelf dacht ik dat dit het wel was en zette mij daarom neer in de ‘tearoom’, om daar te wachten tot mijn vrouw met haar ronde klaar was. Toen dat wachten wel erg lang duurde ging ik de ronde nog maar eens maken, maar trof haar onderweg niet aan. Mijn angstfantasieën over gijzeling ten behoeve van medische experimenten begonnen lelijk op te spelen. Ik zond haar een SMS-bericht, maar kreeg geen antwoord. Telefonisch contact leggen lukte ook niet. Nou ja, u voelt ‘m al aankomen, na enige tijd dook ze ineens weer op. In een andere vleugel van het gebouw, die ik volledig had gemist, had ze de ontwikkelingen in de 20e eeuw stapsgewijs kunnen volgen. Ook heel interessant.

Vervolgens reden we naar Roundhay Park, aan de noordoost kant van de stad. Het park schijnt enige faam te hebben vanwege openluchtconcerten die daar, zo’n dertig jaar geleden, zijn gegeven door o.a. Madonna en Michael Jackson. Mij trok vooral het feit dat er diverse follies in het park te bewonderen zijn, waaronder een Corinthische tempel, die The Fountain wordt genoemd (zie plaatje 2) en iets wat de entree tot een kasteel moet voorstellen (plaatje 3).

Misschien is het niet onaardig om nog even te vermelden dat in Roundhay, het aan het park grenzende voorstadje van Leeds, de eerste bewegende beelden ooit werden vastgelegd door ene Louis Alme Augustin Le Prince. Dat gebeurde in oktober 1888, met een zelfgemaakte ‘single-lens camera’. Het was niet meer dan een familiefilmpje, opgenomen in de tuin van z’n schoonvader, maar evengoed wel een sensatie. Twee jaar later ging hij zijn uitvinding in Frankrijk presenteren en verdween spoorloos; een verdwijning die nooit is opgehelderd. (Bron: Christopher Winn, I never knew that about England, Ebury Press 2005)

-------
De foto's zijn gemaakt door Cobi en Frits Hoorweg
© 2016 Frits Hoorweg
powered by CJ2