archiefvorig nr.lopend nr. |
||||
|
|||||||||||||||||||||||||||||
Beschouwingen > Brief uit ... | ||||
Cruising the Caribbean | Cobi Klein | |||
De spanning stijgt! We zijn ingepakt, ingecheckt op vliegtuig en boot, de esta-formulieren liggen klaar. Wat nog meer? Wat zijn we vergeten? Altijd onzekerheid. De Amerikaanse vrouwen, Elfriede en Therèse (ja, ze zijn van oorsprong ook Nederlands) vliegen via Seattle en Detroit naar Fort Lauderdale. De Holland-4: Ann, Cobi, GerdaJoke en Nancy vertrekken om 13 uur vanaf Schiphol met American Airlines naar Philadelphia, dan de overstap om een uur of 5 naar Fort Lauderdale. Afspraken zijn gemaakt via WhatsApp (ons communicatiekanaal!) voor de ontmoeting daar. De temperatuur in Florida is momenteel 22°C! *** De boot telt zeker 10 verdiepingen, hij kan bijna 2000 passagiers herbergen (middelgroot, gisteren zagen we een boot wegvaren die 5000 passagiers kon hebben) en een paar honderd bemanningsleden, waarvan de meesten van Indonesische of Filipijnse afkomst zijn. Het inchecken verliep soepel en snel. Dat kwam ook door het slimme advies van Elfriede om niet vroeger te gaan, want dan komen de busladingen andere cruisers aan. Een pasje met foto werd aangemaakt en daar moet je alles mee doen aan boord: de deur van je hut openen en alle bestedingen, buiten het voedsel en non-alcoholische drankjes, worden er op vastgelegd. Na afloop gebeurt de afrekening via de creditkaart waarvan de gegevens al eerder zijn vastgelegd. Ook is het de toegangspas om weer aan boord te mogen na de uitstapjes op de eilanden. We moesten nog verklaren dat we niets onder de leden hadden en de laatste maanden niet met ebola in aanraking waren geweest en toen mochten we door, de loopplank op. *** Ann voelde zich vandaag beter, maar dat hoorden we pas later, want er ging veel mis. Ze kon ons niet vinden in de Lido-eetzaal. Dat is ook nogal moeilijk want het is er groot en vindt dan elkaar maar eens, of een lege tafel voor zes personen. We spreken daarom af om via een bepaalde route te lopen, maar omdat Ann verhuisd is, was ze de oriëntatie kwijt. Dat werd later nog erger toen ze ook haar hutnummer niet meer wist. Maar, overal is de front office behulpzaam in, ook voor verdwaalde gasten. Op een boot raak je niet alleen soms de weg kwijt, maar ook het besef van dag en tijd (behalve de eettijden natuurlijk!). Een ‘comedian’, Kevin Jordans, had daar een grapje op gemaakt: Een man zit vast in de lift. Hij belt de ‘front desk’ en hem wordt gevraagd in welke lift hij staat. Friday, zegt hij. Hij leest dat op de mat in de lift. Die matten worden iedere dag vervangen door een mat met een aanduiding van de juiste dag. (Misschien heb ik hier al over geschreven, maar dan treedt door luiheid toch de dementie in). *** Barbados is een groot eiland. Het was er zeer warm, 29 graden. Met een busje werden we naar het douanekantoor gebracht. Er is niet zoveel te zien op het eiland, volgens de brochure, maar GerdaJoke wilde toch graag naar het museum gaan en wat winkels bekijken. De anderen maakten een wandeling die eindigde op het strand. Ditmaal kozen we wel voor ligstoelen met parasols. De zee was wat wild, maar het water heerlijk voor wie erin is geweest. We wilden naar de boot teruglopen, maar dat bleek voor sommigen echt een (te) warme klus. Daarom gingen we met het busje terug naar de boot. Je moet eerst bij de douane een paar keer je pasje laten zien. Bij de boot word je dan opgewacht met ijskoud water of limonade en een koude ‘towel’ (zoals bij sommige Chinese restaurants, maar nu ijskoud). Heerlijk verfrissend. Daarna ga je door de tassencontrole en lever je je strandhanddoek in. Het is al routine geworden. *** ‘Guess what!’ Elfriede heeft een ‘invitation’ ontvangen voor een receptie met aansluitende lunch op 9 maart aanstaande, waar zij een bronzen medaille zal ontvangen voor haar ‘loyalty’. Opwinding alom! Waar zal het voor zijn? Omdat ze ons heeft meegenomen op haar reis? Dat vereist wel moed! Natuurlijk is de receptie in aanwezigheid van de kapitein en de ‘cruise director’ en schrijven ze: ‘In our effort to keep everyone healthy the ship's officers will refrain from shaking hands.’ Je kunt ze wel lekker knuffelen natuurlijk als dank, dat is Amerikaans. Later vertelt een ober het fijne ervan. Omdat Elfriede al drie sterren heeft voor meer dan 100 dagen varen en het lang duurt voordat je er een ster bij krijgt voor 200 dagen, ontvang je ondertussen een medaille. Het lijkt ons handig voor als je wat te klagen hebt; medaille op en zeg het ze maar. *** Een rollend schip, zo noemen ze dat toch? Vanaf kwart over 5 gisterenmiddag tot nu toe (half 2 in de middag) is er deining aan boord. Om gisteren de ‘dining table’ te bereiken moesten we al enige moeite doen om in evenwicht te blijven. Sommigen hadden wel één indrinkglaasje op (anders komen die aan boord gebrachte flessen op de eerste dag nooit op), maar dit leek op dronkenschap. Om ons heen waren veel tafels niet bezet. De gedachte was dat ouderen op bed gaan liggen, omdat je er dan het minste last van hebt. Als je wat wijdbeens gaat lopen kun je aardig vooruit komen. Railingen zijn overal langs de gangpaden aangebracht. En ook dit deinen went weer. Vanmorgen was er een liefdadigheidsloop op deck 3, en die ging gewoon door. Het zwembad was niet open om 7 uur. Ze zijn te bang dat je in één zwiep met het water overboord gaat. De Spa was gisterenavond gewoon in bedrijf. Het water in één bad deed echter wel raar; in ons eigen bad in de hut trouwens ook, dat ging van links naar rechts omhoog. *** ‘Kijk, een Bountie-eiland!’, riep Nancy, mijn hutgenote. Ik keek uit het raam en zag een plat eiland, zonder bergen, niet spectaculair. ‘Wat noem jij een Bountie-eiland?’, vroeg ik haar. ‘Nou, mooi blauw water, een wit strand en palmen.’ Palmen waren er echter niet te zien. Boten van het eiland kwamen naar ons schip gevaren. Er konden 200 mensen per keer mee worden vervoerd. Eerst vertrok de boot met het voedsel voor de barbecue plus de bemanning, daarna mochten wij zo'n 10 minuten op het bovendek of benedendek de overtocht maken. Bij aankomst blijkt dat het een geheel vorm gegeven eiland is. Niet de vorm van het eiland, die is smal; je ziet aan twee kanten de oceaan liggen. Maar de inrichting is verzorgd door de HAL, zelfs het witte zand lijkt te zijn aangebracht - het leek op speelzand voor de peuterspeelzaal. *** Om half 7 vanmorgen werden we gewekt door de cabin steward, of hut boy, Wayan met de overhandiging van ‘your final bill’! Aan boord wordt bijgehouden op je keycard wat er besteed wordt buiten het gratis aanbod: cadeautjes uit de shop, alcoholische drankjes, internet gebruik en 12,50 dollar per dag voor fooien aan het personeel bijv. Bij een automaat kun je een print van je bestedingen laten uitdraaien als je de keycard door een scanner haalt. Met deze overhandiging nam hij afscheid van ons. Gisterenavond hadden we een extra fooi voor hem achtergelaten in de fruitmand die dagelijks bijgevuld werd, voor hem en zijn partner Amon. Ook Amon kwam later nog even aan de deur kloppen voor een laatste groet. Dat was gisterenavond ook al uitgebreid gedaan na afloop van ons galgenmaal toen de obers in de rij stonden om ons uit te zwaaien. Ach ja. -------- Bestel uw boeken en wat al niet bij bolcom, via de banner rechts. Dan steunt u De Leunstoel! |
||||
© 2016 Cobi Klein | ||||
powered by CJ2 |