 |
|
|
|
|
 |
 |
archiefvorig nr.lopend nr. |
 |
|
 |
 |
|
 |
|
|
|
|
|||||||||||||||||||||||||||
 |
|
 |
|||||||||||||||||||||||||||
| Beschouwingen > Brief uit ... | ||||
| Ni hao! | Eelkje Colmjon | |||
 In anderhalve week hebben we al drie landen bezocht, we lijken wel Chinezen! Vanuit aangenaam Tbilisi namen we de bus naar Armenië. Roest lijkt er de nationale kleur. Door wat conflicten met Turkije en Azerbeidzjan zijn de grenzen met deze buurlanden gesloten. Het arme Armenië ligt grotendeels weg te roesten achter de gesloten deuren. Het centrum van de hoofdstad Jerevan is daarentegen erg hip, met haar cafés, decadente winkels en dansende fonteinen. 's Avonds trekt jong Jerevan de naaldhakken aan om te flaneren op straat, maakt niet uit of het maandag is. Met mooi weer is de Ararat te zien. De berg, waar (volgens het boek Oogappels en de Bijbel) Noach met zijn ark bleef steken, is heilig voor de Armeniërs. Helaas ligt de berg net aan de verkeerde kant van de dichte grens met Turkije, dus kunnen ze er alleen naar kijken. We pakten een busje naar de benevelde berg en kregen op de terugweg een lift aangeboden door een vrachtwagenchauffeur. Hij voerde ons brood, appels en peren. In zo'n hoge wagen toren je boven iedereen uit. Mooi voor het uitzicht, onhandig bij het uitstappen. Terug in Jerevan viel Alet achter uit de wagen. Erg spectaculair! De volgende dag wandelden we door het fraaie Armeense landschap. We doorkruisten een kloof met vreemde steenformaties. We werden vergezeld door een Armeniër en een Amerikaanse. We hadden de pech dat de Amerikaanse de hele wandeling moest volpraten (over religie, politiek en haar favoriete onderwerp: eten). Uiteindelijk begon ze enthousiast te vertellen over het frituren van augurken. De nachttrein bracht ons terug naar Georgië. Onze directe buurman was een grappige, reusachtige Chinees die bij de grenscontrole zijn tas binnenstebuiten moest keren en een arsenaal aan pillen bij zich bleek te hebben. Schijnt Chinezen eigen te zijn. In de Kaukasus wandelden we door ongerepte bossen en langs kletterende bergrivieren. De praatgrage Amerikaanse hebben we geen seconde gemist. We logeerden in een biologisch verantwoorde accommodatie waarvan de eigenaar eruit zag als een maffioso uit een slechte film. Met zijn dikke wagen bracht hij ons naar de grens met Azerbeidzjan, waar we bij de douane werden uitgehoord over ons bezoek aan Armenië. Wat deden we daar? Waar zijn we allemaal geweest? Toch niet in de betwiste regio geweest toevallig? Azerbeidzjan is, op de hoofdstad na, niet erg aan toeristen  gewend. We werden nagekeken en men houdt graag hele verhalen, in het Russisch. In de nachttrein werden we voor het eten uitgenodigd, terwijl de zon de laatste stralen van de dag op de Kaukasus richtte. Het was een fijne treinrit, totdat een man in pak bij ons in de buurt kwam zitten en tegen ons aan begon te praten (in het Russisch). Hij wilde stiekem wodka met ons drinken en hij leek te verzoeken of wij onze broekspijpen omhoog wilden doen. En hij wilde onze schoenen kopen, zo dachten wij. We waren opgelucht toen er nieuwe mensen instapten die 'zijn' plek hadden gereserveerd. Opa en oma en hun zwangere kleindochter werden door ons warm onthaald. Uiteraard moesten we mee-eten. Het leek erop dat de kleindochter in Baku wilde bevallen. Ze pufte de weeën weg. De tien uren die volgden werden gedomineerd door het gekraak en gerammel van de trein, het gesnurk van opa en oma en het gekreun en gesteun van de kleindochter. Het kind bleef gelukkig nog even zitten. De hoofdstad Baku is ultramodern. De grootste trots zijn de vlammende torens die elke avond een lichtshow weggeven. Morgen voeren ze de laatste show op voor ons, want we pakken weer een nachttrein, naar weer een ander land. Groetjes, Eelk & Alet -------------- De foto's zijn ook van Eelkje Colmjon Telefoon: 06-42705996 Mail: fotografie@eelk.nl Website: www.EELK.nl ------------------ Bestel uw boeken, CD's en nog veel meer bij bolcom, via de banner rechts. Dan steunt u De Leunstoel! |
||||
| © 2015 Eelkje Colmjon | ||||
|
|
|
||
|
powered by CJ2 | |||