archiefvorig nr.lopend nr.

Beschouwingen > Brief uit ... delen printen terug
Congolees verkeersbeeld grillig Haitze Meurs

0806BS Congo
Het ontstaan van de Democratische Republiek Congo verliep in 1959 iets anders dan gepland door onze zuiderburen, die er tot dan de scepter hadden gezwaaid. In het Belgische legioen diende namelijk een kolonel, Mobutu, die zijn baan zag verdwijnen. Kijk, aan hem was niet gevraagd of hij het ermee eens was; nee dus. Reden waarom Mobutu de macht naar zich toe trok, zijn ondergeschikten meekreeg in een soort opstand van het leger, de vicepremier vermoordde, de president verjoeg, en zichzelf tot president uitriep. En België en de wereld lieten het gebeuren.

De ordeloosheid en bandeloosheid die op dat moment ontstond is naar mijn gevoel nooit meer verdwenen. Iedereen lijkt zich tot levensdoel gesteld te hebben om binnen zes maanden zoveel geld bij elkaar te krijgen, hoe dan ook, dat hij nooit meer hoeft te werken. Hierbij op een perfide manier gesteund door de bureaucratie, die er uitsluitend lijkt te zijn om onmogelijke regels te bedenken. Waardoor burgers, zakenlieden en vakantiegangers onontkoombaar zondigen tegen een of ander regeltje, wat dan tot enorme dimensies uitvergroot wordt, en vervolgens natuurlijk ter plekke opgelost kan worden met een donatie in US-dollars.

Ontbreekt er een stempel op je inentingskaart? Betalen. Op mijn visumformulier stonden twee open vakjes ter grootte van een pasfoto. Of ik nog wel twee pasfoto’s bij me had, dezelfde foto die ook in mijn paspoort stond. Ja, wie heeft dat nou bij zich? Klinkt misschien wat vreemd, maar die had ik toevallig wel bij me. Alleen maar omdat ik net een nieuw paspoort had, zodat de pasfoto’s nog redelijk ‘vers’ waren.
En dan merk je dat de bureaucratie in Congo toch ook weer heel soepel kan werken, want het was vervolgens helemaal niet nodig om ze op te plakken. Viel me achteraf nog mee dat ze me geen lijm vroegen om dat te doen. Natuurlijk had niemand erop gerekend dat ik met die pasfoto’s aan zou komen zetten.
Al snel ontmoette ik onze ‘contactpersoon’, die me direct 50 dollar vroeg om processen te ‘faciliteren’. Dat faciliteren bestond eruit dat hij dat geld snel wist te laten verdwijnen in één van zijn zakken en me vervolgens naar buiten begeleidde.

Op de 35 km van het vliegveld naar het hotel viel vooral de enorme rommel op. Overal naast en op de weg leek het een vuilnisbelt. Met mensen die er rustig tussenin zaten en ook veel volk er omheen. Van de 15 miljoen inwoners die Kinshasa alleen al telt, kwam ik er tijdens die 35 km misschien wel 3 miljoen tegen. Ik kwam in het donker aan, er was geen straatverlichting. De taxi was een Mercedes uit 1972, met versleten koplampen en dito veren. Mensen die de weg overstaken zagen eruit als schimmen in de nacht, totdat ze op het laatste moment nog even gevangen werden in het licht van de koplampen. Levensgevaarlijk. In de weg zaten gaten van wel 35 cm, zodat regelmatig een noodstop gemaakt moest worden. Doordat iedereen voortdurend bezig was om de gaten in het wegdek heen te rijden was het verkeersbeeld uiterst grillig.
 
****************************


© 2011 Haitze Meurs meer Haitze Meurs - meer "Brief uit ..." -
Beschouwingen > Brief uit ...
Congolees verkeersbeeld grillig Haitze Meurs
0806BS Congo
Het ontstaan van de Democratische Republiek Congo verliep in 1959 iets anders dan gepland door onze zuiderburen, die er tot dan de scepter hadden gezwaaid. In het Belgische legioen diende namelijk een kolonel, Mobutu, die zijn baan zag verdwijnen. Kijk, aan hem was niet gevraagd of hij het ermee eens was; nee dus. Reden waarom Mobutu de macht naar zich toe trok, zijn ondergeschikten meekreeg in een soort opstand van het leger, de vicepremier vermoordde, de president verjoeg, en zichzelf tot president uitriep. En België en de wereld lieten het gebeuren.

De ordeloosheid en bandeloosheid die op dat moment ontstond is naar mijn gevoel nooit meer verdwenen. Iedereen lijkt zich tot levensdoel gesteld te hebben om binnen zes maanden zoveel geld bij elkaar te krijgen, hoe dan ook, dat hij nooit meer hoeft te werken. Hierbij op een perfide manier gesteund door de bureaucratie, die er uitsluitend lijkt te zijn om onmogelijke regels te bedenken. Waardoor burgers, zakenlieden en vakantiegangers onontkoombaar zondigen tegen een of ander regeltje, wat dan tot enorme dimensies uitvergroot wordt, en vervolgens natuurlijk ter plekke opgelost kan worden met een donatie in US-dollars.

Ontbreekt er een stempel op je inentingskaart? Betalen. Op mijn visumformulier stonden twee open vakjes ter grootte van een pasfoto. Of ik nog wel twee pasfoto’s bij me had, dezelfde foto die ook in mijn paspoort stond. Ja, wie heeft dat nou bij zich? Klinkt misschien wat vreemd, maar die had ik toevallig wel bij me. Alleen maar omdat ik net een nieuw paspoort had, zodat de pasfoto’s nog redelijk ‘vers’ waren.
En dan merk je dat de bureaucratie in Congo toch ook weer heel soepel kan werken, want het was vervolgens helemaal niet nodig om ze op te plakken. Viel me achteraf nog mee dat ze me geen lijm vroegen om dat te doen. Natuurlijk had niemand erop gerekend dat ik met die pasfoto’s aan zou komen zetten.
Al snel ontmoette ik onze ‘contactpersoon’, die me direct 50 dollar vroeg om processen te ‘faciliteren’. Dat faciliteren bestond eruit dat hij dat geld snel wist te laten verdwijnen in één van zijn zakken en me vervolgens naar buiten begeleidde.

Op de 35 km van het vliegveld naar het hotel viel vooral de enorme rommel op. Overal naast en op de weg leek het een vuilnisbelt. Met mensen die er rustig tussenin zaten en ook veel volk er omheen. Van de 15 miljoen inwoners die Kinshasa alleen al telt, kwam ik er tijdens die 35 km misschien wel 3 miljoen tegen. Ik kwam in het donker aan, er was geen straatverlichting. De taxi was een Mercedes uit 1972, met versleten koplampen en dito veren. Mensen die de weg overstaken zagen eruit als schimmen in de nacht, totdat ze op het laatste moment nog even gevangen werden in het licht van de koplampen. Levensgevaarlijk. In de weg zaten gaten van wel 35 cm, zodat regelmatig een noodstop gemaakt moest worden. Doordat iedereen voortdurend bezig was om de gaten in het wegdek heen te rijden was het verkeersbeeld uiterst grillig.
 
****************************
© 2011 Haitze Meurs
powered by CJ2