archiefvorig nr.lopend nr. |
||||
|
|||||||||||||||||||||||||||||
Beschouwingen > Brief uit ... | ||||
Brief uit Australië | Justine Quint | |||
Australië?!
En wat ga ik daar dan doen behalve onze 3 kinderen naar school, zwemles
en de speeltuin brengen? Misschien gewoon lekker niks voor 2 jaar.
Lekker niks?! Maar dat kan toch helemaal niet? Dat kan ik toch niet
verkopen aan mijn vriendinnen, stuk voor stuk werkende moeders? Hoewel…het is natuurlijk wel een goede gelegenheid om mijn werkelijke, luie (of liever rustige) kant een kans te geven. En hier zitten we dan, in Sydney, prachtig, heerlijk, schitterend, maar… allesbehalve rustig. Het lukt ons niet. Behalve werken hadden we in Nederland nog een andere functie: opvanghuis zijn voor familie en vrienden. Liefdesverdriet, een pijnlijke rug, strontvervelende kinderen of een lege ijskast dreven vele mensen naar ons huis, altijd net voor etenstijd. Gelukkig heb ik van mijn vader een belangrijke levenswijsheid meegekregen: ”zorg dat je altijd eten in huis hebt voor een weeshuis en de ijskast gevuld is met bier”. En wat een goede tip bleek dat te zijn! Vele tranen zij er vergoten voor ons vertrek. De inhoud van onze ijskast en keukenkastjes hebben we verdeeld onder onze trouwste gasten. En na beloofd te hebben dat we echt over 2 jaar terug zouden komen (inmiddels toch enigszins verlengd) werden we losgelaten. Wij gingen onze rust tegemoet… Acht weken duurde die waarin wij onze weg vonden naar de supermarkt om onze ijskast te vullen en Ikea bezochten om voor de zekerheid 4 logeerbedden aan te schaffen. Onze verscheepte meubels waren één week in huis toen de eerste familieleden arriveerden.”We missen jullie zo en zijn zo benieuwd hoe jullie het daar nou hebben!” Dat we dat zelf ook nog niet wisten was niet zo belangrijk. Onder het mom ‘wij hoeven helemaal niets hoor, we zijn hier om jullie en de kinderen te zien’ werden wij van opvanghuis een hotel. En we deden het niet slecht! De stroom gasten bleek onstuitbaar. Nu we over een paar weken naar Nederland gaan voor een huwelijkspartij is er een kleine pauze gekomen in onze bezoekersstroom van overzee. We zeiden vorige week zelfs tegen elkaar: “wat is het hier stil! Ik begin onze logees te missen!” 'Gelukkig' heeft de Australische natuur ons nu geholpen: gisteren is er een grote gumtree (zo’n prachtige eucalyptusboom waar die lieve koalabeertjes in wonen) op het huis van vrienden gevallen: voorlopig onbewoonbaar. Met slechts een beertje van de brandweer in de armen van hun dochtertjes van 3 en 5 jaar stonden ze hier gisteren op de stoep, dakloos. Alle buren hadden hen een slaapplaats aangeboden, maar graag reden ze 20 minuten verder om op onze Ikea bedden neer te strijken en gezellig mee te eten. Niet veel later schoven 4 andere vrienden aan. Een omgevallen gumtree had hun electriciteitstoevoer afgesloten. Gelukkig hadden wij (natuurlijk!) nog wel koud bier en een ‘prutje’ in de pan. Inmiddels zijn ook wij ervan doordrongen dat er bij ons nooit iets zal veranderen. En eigenlijk is dat maar goed ook. |
||||
© 2004 Justine Quint | ||||
powered by CJ2 |