archiefvorig nr.lopend nr.

Beschouwingen > Brief uit ... delen printen terug
Het elfde gebod Frits Hoorweg

Je moet alles in je leven minstens één keer geprobeerd hebben. Laten we dat het elfde gebod noemen. Of is die ereplaats al vergeven? Nou, dan kies ik voor plaats 12 of 13, ook goed. In ieder geval: om mij eraan te conformeren reisde ik naar het Roergebied met een bus van Eurolines.

Op het bestaan van deze firma werd ik ooit geattendeerd door een piepkleine kiosk aan het begin van de Korte Poten (Den Haag hebben we het natuurlijk over, geredeneerd vanuit CS). Sindsdien heb ik daar steeds de nieuwe gidsjes opgehaald. ‘Timetables’ is de bescheiden naam ervan. Alles aan Eurolines is bescheiden (1), nou ja, bijna alles. De firma gaat er wel prat op dat zij 500 bestemmingen bedient voor ‘de beste prijzen’. In het Engels klinkt het nog parmantiger: ‘unbeatable prices’. Verder claimen ze ook dat reizen per bus ‘environmentally friendly’ is.

Thuis maakte ik met behulp van die gidsjes in gedachten verre reizen, naar plaatsen waar ik nog nooit ben geweest maar die ik om redenen die moeilijk te duiden zijn graag eens zou bezoeken; niet de geijkte toeristische bestemmingen, maar steden als Szczechin en Wroclaw. Waarschijnlijk vallen ze ontzettend tegen als je er eenmaal bent en daarom wil ik er vooral niet teveel geld aan uitgeven. De denkbeeldige reisjes brachten me tot de conclusie dat je het voor de kosten niet hoeft te laten, maar dat je er wel uithoudingsvermogen voor nodig hebt. Om in de genoemde steden te komen heb je bijvoorbeeld toch al gauw anderhalf etmaal nodig.

Zou dat wel vol te houden zijn? Om die vraag beter te kunnen beantwoorden gaf ik mij aan een experiment over: een reisje naar Essen. Volgens de dienstregeling zou de bus daar 5½ uur over doen. Direct buiten Den Haag, op weg naar Amsterdam, zaten we meteen vast in een file waar geen eind aan leek te komen. Les één voor de busreiziger werd mij gelijk hardhandig ingepeperd: vergeet de dienstregeling. Kijk pas op de plaats van bestemming weer op je horloge en maak vooral geen afspraak met iemand om je daar te komen ophalen. De Turkse jongeman drie stoelen voor me had dat wel gedaan en hij was constant bezig met het verzetten ervan. Ik maakte van de gelegenheid gebruik mijn reisgenoten eens uitgebreid te bekijken.

De opmerkelijkste verschijning had zich op de achterbank geïnstalleerd. Het was een forsgebouwde vrouw met lang, loshangend haar. Ze was niet jong meer, maar ook nog niet heel oud. Vanonder het haar kwamen zware, bijna mannelijke wenkbrauwen tevoorschijn. Wat kleding betreft had ze blijkbaar een sterke voorkeur voor blauw: een vaal, marineblauw broekpak werd iets opgefleurd0715BS Brieffrits door een helblauw T-shirt. Haar ogen waren uitdrukkingsloos, ze leek haar best te doen contact met anderen te mijden.

Daarin was ze trouwens niet de enige. Alleen met die Turkse jongen heb ik, tijdens een tussenstop bij een wegrestaurant (‘Wir machen Pause, 20 Minuten’, werd er dan omgeroepen), een gewoon gesprek kunnen voeren. Hij meldde me dat hij in Amsterdam sociale geografie studeerde en bij zijn zuster in Duitsland op bezoek ging. De rest rookte z’n sigaretje (er waren veel rokers!) en hulde zich in zwijgen. De chauffeurs, meervoud, blijkbaar rijdt men altijd met z’n tweeën, daar was ook wel mee te praten. Ze bleken in Boedapest te wonen (‘als we niet onderweg zijn’). Eurolines moet het natuurlijk hebben van goedkope arbeidskrachten.

Volgens Karl Schlögel zou Eurolines een prijs moeten krijgen voor zijn bijdrage aan de eenwording van Europa (2). Een interessante stelling en ik zal hem niet weerspreken, maar aan de inzittenden van mijn bus zag ik het niet af. Zo te zien waren het grotendeels studenten of gepensioneerden. Het belang van deze groepen is natuurlijk groot, maar het gaat me toch wat ver ze als de motor van Europese integratie te zien.

We kwamen met een uur vertraging in Essen aan. Toch was de reis me niet tegengevallen, hoewel ik betwijfel of ik het anderhalf etmaal in zo’n bus uit zou houden. Het ziet er naar uit dat Szczechin en Wroclaw het voorlopig nog zonder mij moeten stellen.

Bij het uitstappen bleek dat de dame in het blauw toevallig ook in Essen moest zijn. Toen de bus wegreed toonde ze aan te kunnen praten.
‘You have hotel?’ zei ze met een opmerkelijk zware stem.
Terwijl ik nadacht over het juiste antwoord op deze vraag was dat blijkbaar al te lezen op mijn gezicht. Ze maakte een wegwerpgebaar en begon in de richting van de stad te lopen. Ik keek op het plattegrondje dat ik van Internet had gehaald hoe ik bij mijn hotel kon komen zonder achter haar aan te sjokken.
Dat elfde gebod moet natuurlijk niet al te letterlijk worden genomen.

(1) Zo bescheiden dat de gidsjes kortgeleden zijn afgeschaft. Alles is te vinden op www.eurolines.nl
(2) Steden lezen, de stille wording van Europa, Atlas 2008
 
***********************************
Meer Leunstoel- illustraties van Lools Art op:


© 2010 Frits Hoorweg meer Frits Hoorweg - meer "Brief uit ..." -
Beschouwingen > Brief uit ...
Het elfde gebod Frits Hoorweg
Je moet alles in je leven minstens één keer geprobeerd hebben. Laten we dat het elfde gebod noemen. Of is die ereplaats al vergeven? Nou, dan kies ik voor plaats 12 of 13, ook goed. In ieder geval: om mij eraan te conformeren reisde ik naar het Roergebied met een bus van Eurolines.

Op het bestaan van deze firma werd ik ooit geattendeerd door een piepkleine kiosk aan het begin van de Korte Poten (Den Haag hebben we het natuurlijk over, geredeneerd vanuit CS). Sindsdien heb ik daar steeds de nieuwe gidsjes opgehaald. ‘Timetables’ is de bescheiden naam ervan. Alles aan Eurolines is bescheiden (1), nou ja, bijna alles. De firma gaat er wel prat op dat zij 500 bestemmingen bedient voor ‘de beste prijzen’. In het Engels klinkt het nog parmantiger: ‘unbeatable prices’. Verder claimen ze ook dat reizen per bus ‘environmentally friendly’ is.

Thuis maakte ik met behulp van die gidsjes in gedachten verre reizen, naar plaatsen waar ik nog nooit ben geweest maar die ik om redenen die moeilijk te duiden zijn graag eens zou bezoeken; niet de geijkte toeristische bestemmingen, maar steden als Szczechin en Wroclaw. Waarschijnlijk vallen ze ontzettend tegen als je er eenmaal bent en daarom wil ik er vooral niet teveel geld aan uitgeven. De denkbeeldige reisjes brachten me tot de conclusie dat je het voor de kosten niet hoeft te laten, maar dat je er wel uithoudingsvermogen voor nodig hebt. Om in de genoemde steden te komen heb je bijvoorbeeld toch al gauw anderhalf etmaal nodig.

Zou dat wel vol te houden zijn? Om die vraag beter te kunnen beantwoorden gaf ik mij aan een experiment over: een reisje naar Essen. Volgens de dienstregeling zou de bus daar 5½ uur over doen. Direct buiten Den Haag, op weg naar Amsterdam, zaten we meteen vast in een file waar geen eind aan leek te komen. Les één voor de busreiziger werd mij gelijk hardhandig ingepeperd: vergeet de dienstregeling. Kijk pas op de plaats van bestemming weer op je horloge en maak vooral geen afspraak met iemand om je daar te komen ophalen. De Turkse jongeman drie stoelen voor me had dat wel gedaan en hij was constant bezig met het verzetten ervan. Ik maakte van de gelegenheid gebruik mijn reisgenoten eens uitgebreid te bekijken.

De opmerkelijkste verschijning had zich op de achterbank geïnstalleerd. Het was een forsgebouwde vrouw met lang, loshangend haar. Ze was niet jong meer, maar ook nog niet heel oud. Vanonder het haar kwamen zware, bijna mannelijke wenkbrauwen tevoorschijn. Wat kleding betreft had ze blijkbaar een sterke voorkeur voor blauw: een vaal, marineblauw broekpak werd iets opgefleurd0715BS Brieffrits door een helblauw T-shirt. Haar ogen waren uitdrukkingsloos, ze leek haar best te doen contact met anderen te mijden.

Daarin was ze trouwens niet de enige. Alleen met die Turkse jongen heb ik, tijdens een tussenstop bij een wegrestaurant (‘Wir machen Pause, 20 Minuten’, werd er dan omgeroepen), een gewoon gesprek kunnen voeren. Hij meldde me dat hij in Amsterdam sociale geografie studeerde en bij zijn zuster in Duitsland op bezoek ging. De rest rookte z’n sigaretje (er waren veel rokers!) en hulde zich in zwijgen. De chauffeurs, meervoud, blijkbaar rijdt men altijd met z’n tweeën, daar was ook wel mee te praten. Ze bleken in Boedapest te wonen (‘als we niet onderweg zijn’). Eurolines moet het natuurlijk hebben van goedkope arbeidskrachten.

Volgens Karl Schlögel zou Eurolines een prijs moeten krijgen voor zijn bijdrage aan de eenwording van Europa (2). Een interessante stelling en ik zal hem niet weerspreken, maar aan de inzittenden van mijn bus zag ik het niet af. Zo te zien waren het grotendeels studenten of gepensioneerden. Het belang van deze groepen is natuurlijk groot, maar het gaat me toch wat ver ze als de motor van Europese integratie te zien.

We kwamen met een uur vertraging in Essen aan. Toch was de reis me niet tegengevallen, hoewel ik betwijfel of ik het anderhalf etmaal in zo’n bus uit zou houden. Het ziet er naar uit dat Szczechin en Wroclaw het voorlopig nog zonder mij moeten stellen.

Bij het uitstappen bleek dat de dame in het blauw toevallig ook in Essen moest zijn. Toen de bus wegreed toonde ze aan te kunnen praten.
‘You have hotel?’ zei ze met een opmerkelijk zware stem.
Terwijl ik nadacht over het juiste antwoord op deze vraag was dat blijkbaar al te lezen op mijn gezicht. Ze maakte een wegwerpgebaar en begon in de richting van de stad te lopen. Ik keek op het plattegrondje dat ik van Internet had gehaald hoe ik bij mijn hotel kon komen zonder achter haar aan te sjokken.
Dat elfde gebod moet natuurlijk niet al te letterlijk worden genomen.

(1) Zo bescheiden dat de gidsjes kortgeleden zijn afgeschaft. Alles is te vinden op www.eurolines.nl
(2) Steden lezen, de stille wording van Europa, Atlas 2008
 
***********************************
Meer Leunstoel- illustraties van Lools Art op:
© 2010 Frits Hoorweg
powered by CJ2