Dit is weer de tijd van dubben over het al dan niet opzeggen van de NRC. Er zijn verschillende argumenten om met deze krant te stoppen en die €700.= uit te sparen. Met deze constatering is vast één argument genoemd. Maar ik zou over het geld niet struikelen als de krant mij echt beviel en dat is niet het geval. Ik vind de opmaak schreeuwerig met te veel en te grote foto’s die niets bijdragen aan het informatieve gehalte van de artikelen. Er is te veel dood gewicht in de vorm van pagina’s voortzeurende interviews met willekeurige medeburgers, er is te veel dienstbaarheid aan het schoolse voorschrift dat de eerste alinea van een beschouwing dient te bestaan uit casuïstiek, er is te veel luie, documentatieloze journalistiek, de tegenwoordig algemene grammaticale fouten zijn ook hier normaal, kortom er wordt te veel moeite gedaan om af te dalen naar het vermeende niveau van de lezer om die op deze wijze als abonnee te behouden. De helft van de columnisten is niet meer dan middelmatig, de huiscartoonist grossiert in flauwiteiten, de sportverslaggeving (hier juist weer geen concessie aan de lezer) vermijdt alle essentialia waaronder zoiets banaals als uitslagen van wedstrijden.

De doorslag geeft misschien een tweetal onlangs verschenen columns. Een is van Japke Bouma en gaat over leiderschapscursussen. Zij komt in een niet uitputtende opsomming niet minder dan 21 soorten leiderschap tegen waarin je je tegen gepeperde prijzen kunt bekwamen: de een nog grotere humbug dan de andere. Ze eindigen meestal in opwekkingen van het type ‘dicht bij jezelf blijven’, ‘out of the box denken’, ‘innovatief bezig zijn’ om vervolgens te kunnen ‘loslaten’. Deze cursussen hebben een omvangrijk deelnemerspubliek. Als het aantal uitstromers tot evenveel nieuwe bazen zou leiden, is er niemand meer om het werk te doen. Japke ziet meer in een cursus ‘leren volgen’.

En dan was er de column van Floor Rusman die nu eens niet vindt dat er te weinig, maar juist te dat er te veel naar de burger wordt geluisterd. Want wat wil die burger? Meer en betere zorg, beter onderwijs, meer woningen, minder armoede. Hogere lonen, lagere prijzen was vroeger de kreet. En waar stemt die burger op? Niet op de SP die dat allemaal belooft, maar juist op rechtse partijen die eerder op bezuiniging uit zijn. En hoe wil die burger alle extra uitgaven voor die voorzieningen financieren? Door geld weg te halen bij ontwikkelingssamenwerking, cultuur en asielopvang, alsof dat zoden aan de dijk zet. Wat de burger op een bepaald moment bezighoudt, is ook niet per se hetzelfde als de problemen van het land. Politici zijn geneigd de problemen van het land te veronachtzamen, juist doordat zij gefixeerd zijn op wat die burger bezighoudt. De fraudebestrijding die ontaardde in de toeslagenaffaire kreeg lang geen aandacht van de burger, evenmin als de ontmanteling van onze defensie. Pas toen die problemen niet meer te negeren vielen en het opinieklimaat er de repercussies van onderging, ‘hobbelden de partijen er achteraan’ en dan ook collectief. Hervorming van de ambtelijke dienst en onafhankelijkheid van de inspecties houden geen mens bezig. Het is daarom volgens Rusman in Omtzigt te prijzen dat hij als enige deze kwesties nu agendeert.

En bij dat al klagen ‘de burgers’ maar al te graag dat er niet naar hen geluisterd wordt en politici zijn maar al te zeer geneigd om die burgers hierin gelijk te geven en te beloven hun leven op dit punt te beteren. Maar wat betekent dat: luisteren naar de burgers? De toehoorder wordt niet verwend met een concert. Hij krijgt een kakofonie om de oren.

Nog een jaartje NRC dus!

---------

De illustratie is van Petra Busstra.

Meer informatie: www.petrabusstra.com