De trein was bijna vol, maar de plaats tegenover mij was nog onbezet. In Leiden stapte een vrouwspersoon in die zich van de vrije plaats meester maakte. Geen erg modieus type, zeg maar gerust een beetje shabby, behangen met haveloze tassen. Eén van die tassen, van de Lidl, zo één voor zware boodschappen, plaatste zij op haar schoot. Even later was zij aan de gang met de onvermijdelijke smartphone.

‘Ik eh, ik kom zo nog wel langs’ stotterde hij.

‘Ik ben evolutionair bioloog’ verklaarde ze. ‘En dit bot moet naar het lab voor DNA-analyse’. Zij zocht verder naar haar vervoersbewijs, maar de conducteur kwam niet terug. Ik moest er in Hoofddorp uit. Er was daar geen politie om haar op te wachten. Misschien pas in Nieuw- Vennep.

----------

Alex Verduijn den Boer heeft het dijbeen vereeuwigd.