archiefvorig nr.lopend nr.

Bezigheden > Ontmoetingen delen printen terug
De verwondering over het kleine blijft! Nienke Nieuwenhuizen

2104BZ KnieloperNa veelbewogen dagen met, zeer nadrukkelijk, oorlogen op de achtergrond, kon ik mij in mijn eigen omgeving toch weer verwonderen over prachtige gebeurtenissen!
Mijn oudste achterkleinkinderen wandelen in de bergen. De jongste nog wel in een draagstoeltje op de rug. Maar de oudste van bijna vijf klimt al zonder morren met zijn eigen pootjes omhoog. Mama stuurt een foto van de kleintjes, die gezeten op een bergtop over het landschap staren. Ze vindt het niet verantwoord ze en face op Facebook te zetten. Maar de tere ruggetjes in dat alles overheersende landschap moet kunnen.
Is het nog wel verantwoord om kindertjes te plannen in deze tijd? Ik denk aan het krijgen van mijn eerste kindje in 1962. Ook toen stelde je je die vraag. Kernoorlogen konden ieder moment ontploffen en toch werden er ook toen vele kinderen geboren.
Die dochter van toen is nu zelf oma van de nieuwe aanwinst in de familie: Sophie!
Ik krijg een filmpje opgestuurd, ze sabbelt heftig op haar handje. Mijn buik krimpt samen alsof ik haar zelf voed en mijn ogen schieten vol tranen. Deze dame met haar Indianenneusje laat zich niet meer wegblazen.
Met een hoofd vol emoties zit ik daarna op het terras van Bar do Rio. Oh ja leuk, reageren mensen die ik de foto laat zien. Natuurlijk, in hun ogen is de baby er één van de velen.

Dan kom ik in gesprek met Hollanders op het terras.
Een moeder met een zoon. Ze wonen in Egmond! Oh, zeg ik, als ik daar ooit had kunnen wonen, was ik misschien wel in Nederland gebleven.
Later blijkt dat ze geboren is in Zuid-Scharwoude en op dezelfde lagere school heeft gezeten als ik. Zij herinnert zich mijn naam nog. We halen ons onze medeleerlingen voor de geest en er komt steeds meer bij ons boven. Uiteindelijk zingen we samen het themaliedje van de musical die we daar opvoerden, die we samen met de musicus Hop uit haar woonplaats hadden ingestudeerd. Li tsjing, Li tsjing, Li tsjang, Li tsjang. Kwan Tsjanki Panky, Tsjanki Panky Po!
Ik heb maar een jaar op die school gezeten, herinner me haar niet, al zie ik vaag iets bekends. Ik herinner me wel een jongen die met gekruiste benen op zijn knieën kon lopen. Dat weet zij niet meer. Wel dat we gingen zwemmen in de vaart, dichtbij de brug en de overzet voor de koolboten over de dijk! De jongens smeerden zich in met de bagger van de stinkende koolslootjes tussen de Broeken (kleine bouwlandjes), liften dan mee op de lorry en spoelden zich schoon in de vaart.

----------

De tekening is van Henk Klaren.
© 2023 Nienke Nieuwenhuizen meer Nienke Nieuwenhuizen - meer "Ontmoetingen"
Bezigheden > Ontmoetingen
De verwondering over het kleine blijft! Nienke Nieuwenhuizen
2104BZ KnieloperNa veelbewogen dagen met, zeer nadrukkelijk, oorlogen op de achtergrond, kon ik mij in mijn eigen omgeving toch weer verwonderen over prachtige gebeurtenissen!
Mijn oudste achterkleinkinderen wandelen in de bergen. De jongste nog wel in een draagstoeltje op de rug. Maar de oudste van bijna vijf klimt al zonder morren met zijn eigen pootjes omhoog. Mama stuurt een foto van de kleintjes, die gezeten op een bergtop over het landschap staren. Ze vindt het niet verantwoord ze en face op Facebook te zetten. Maar de tere ruggetjes in dat alles overheersende landschap moet kunnen.
Is het nog wel verantwoord om kindertjes te plannen in deze tijd? Ik denk aan het krijgen van mijn eerste kindje in 1962. Ook toen stelde je je die vraag. Kernoorlogen konden ieder moment ontploffen en toch werden er ook toen vele kinderen geboren.
Die dochter van toen is nu zelf oma van de nieuwe aanwinst in de familie: Sophie!
Ik krijg een filmpje opgestuurd, ze sabbelt heftig op haar handje. Mijn buik krimpt samen alsof ik haar zelf voed en mijn ogen schieten vol tranen. Deze dame met haar Indianenneusje laat zich niet meer wegblazen.
Met een hoofd vol emoties zit ik daarna op het terras van Bar do Rio. Oh ja leuk, reageren mensen die ik de foto laat zien. Natuurlijk, in hun ogen is de baby er één van de velen.

Dan kom ik in gesprek met Hollanders op het terras.
Een moeder met een zoon. Ze wonen in Egmond! Oh, zeg ik, als ik daar ooit had kunnen wonen, was ik misschien wel in Nederland gebleven.
Later blijkt dat ze geboren is in Zuid-Scharwoude en op dezelfde lagere school heeft gezeten als ik. Zij herinnert zich mijn naam nog. We halen ons onze medeleerlingen voor de geest en er komt steeds meer bij ons boven. Uiteindelijk zingen we samen het themaliedje van de musical die we daar opvoerden, die we samen met de musicus Hop uit haar woonplaats hadden ingestudeerd. Li tsjing, Li tsjing, Li tsjang, Li tsjang. Kwan Tsjanki Panky, Tsjanki Panky Po!
Ik heb maar een jaar op die school gezeten, herinner me haar niet, al zie ik vaag iets bekends. Ik herinner me wel een jongen die met gekruiste benen op zijn knieën kon lopen. Dat weet zij niet meer. Wel dat we gingen zwemmen in de vaart, dichtbij de brug en de overzet voor de koolboten over de dijk! De jongens smeerden zich in met de bagger van de stinkende koolslootjes tussen de Broeken (kleine bouwlandjes), liften dan mee op de lorry en spoelden zich schoon in de vaart.

----------

De tekening is van Henk Klaren.
© 2023 Nienke Nieuwenhuizen
powered by CJ2