archiefvorig nr.lopend nr.

Bezigheden > Ontmoetingen delen printen terug
Kutfilosoof en europsycholoog? Claude Aendenboom

2102BZ KutGisternamiddag nam ik de lift, jawel ik woon nog steeds op de vijftiende etage. De lift stopte op de twaalfde. Er stapte een vrouw binnen die ik sinds vijfendertig niet meer had gezien, ik herinnerde haar uit mijn tienerjaren, we hadden toen vurig gekust aan het stadsmeer. De brunette, Elly genaamd, zag er nog steeds goed uit, lange haren, stijlvol geknipt en niet te veel make-up. Ze lachte wulps naar mij en zei dat ze zonet haar vijftigste verjaardag had gevierd. Ze was behoorlijk dronken.

In de lift was het muisstil. Plots blokkeerde de lift tussen de vijfde en zesde etage. Snel drukte ik op een vijftal etage knoppen, maar de lift kwam niet in  beweging. Elly begon te krijsen en wild om zich heen te slaan. Ik suste haar dat ze rustig moest blijven maar de dame raasde voort. Ik zei haar dat we vijf seconden op de alarmknop moesten drukken voor een noodoproep. Elly keek mij versuft aan, ik moest tot vijf keer herhalen dat ik bij wijze van spreken een SOS-bericht moest sturen door het gele knopje in te drukken. Elly begreep mij eindelijk maar raadde mij aan om zeker een vijftal keer hard te duwen.

Ik kreeg door de luidspreker een vriendelijke jongeman te horen die zei dat hij ons binnen een half uurtje uit deze benarde situatie zou helpen.  
Intussen had Elly nog vijf pilsjes uit haar tas genomen. Ze grinnikte: ‘ik heb je wel herkend hoor Clootje, kan je nog steeds zo vurig kussen?’ Ik gaf haar te kennen dat ik al vijfentwintig jaar boeddhist ben maar Elly drong aan, nam nog een slok bier en kuste mij hevig maar ik hield de lippen stijf op elkaar. Wat stonk Elly uit haar bek.

Ze kalmeerde eindelijk, ik keek op mijn uurwerk, nog vijf minuutjes en dan worden we bevrijd. We begonnen een gesprek. Elly leed sinds vijf jaar aan een dwangneurose, vooral het getal 'vijf' speelt haar parten. Alles zal en moet vijf keer gebeuren. Als iemand dat vermeldt geef ik steevast mijn visitekaartje waarop mijn e-mailadres vermeld staat.

Nieuwsgierig als een vijfjarig kind las Elly het kaartje en grinnikte weer met een dubbele tong : ‘Ha Clootje, wie had dat ooit gedacht, jij kutfilosoof, pardon kunstfilosoof en europsycholoog. Oei nee sorry, met de 'n' van 'neuroticus': neuropsycholoog. Vijf maal proficiat Clootje.’

Even later stapten we opgelucht naar buiten, het was intussen vijf uur in de namiddag en de zon scheen nog volop in de felblauwe hemel. Vijf eksters vlogen kwetterend voorbij. En ja, Elly zou mij binnen een vijftal dagen een SOS mailen. Snel gaf ze mij vijf zoentjes  op de wang en waggelde in vijf grote passen naar de autobus die vijf meter verder bruusk voor haar stopte.

----------

De plaat is van Han Busstra.
© 2023 Claude Aendenboom meer Claude Aendenboom - meer "Ontmoetingen" -
Bezigheden > Ontmoetingen
Kutfilosoof en europsycholoog? Claude Aendenboom
2102BZ KutGisternamiddag nam ik de lift, jawel ik woon nog steeds op de vijftiende etage. De lift stopte op de twaalfde. Er stapte een vrouw binnen die ik sinds vijfendertig niet meer had gezien, ik herinnerde haar uit mijn tienerjaren, we hadden toen vurig gekust aan het stadsmeer. De brunette, Elly genaamd, zag er nog steeds goed uit, lange haren, stijlvol geknipt en niet te veel make-up. Ze lachte wulps naar mij en zei dat ze zonet haar vijftigste verjaardag had gevierd. Ze was behoorlijk dronken.

In de lift was het muisstil. Plots blokkeerde de lift tussen de vijfde en zesde etage. Snel drukte ik op een vijftal etage knoppen, maar de lift kwam niet in  beweging. Elly begon te krijsen en wild om zich heen te slaan. Ik suste haar dat ze rustig moest blijven maar de dame raasde voort. Ik zei haar dat we vijf seconden op de alarmknop moesten drukken voor een noodoproep. Elly keek mij versuft aan, ik moest tot vijf keer herhalen dat ik bij wijze van spreken een SOS-bericht moest sturen door het gele knopje in te drukken. Elly begreep mij eindelijk maar raadde mij aan om zeker een vijftal keer hard te duwen.

Ik kreeg door de luidspreker een vriendelijke jongeman te horen die zei dat hij ons binnen een half uurtje uit deze benarde situatie zou helpen.  
Intussen had Elly nog vijf pilsjes uit haar tas genomen. Ze grinnikte: ‘ik heb je wel herkend hoor Clootje, kan je nog steeds zo vurig kussen?’ Ik gaf haar te kennen dat ik al vijfentwintig jaar boeddhist ben maar Elly drong aan, nam nog een slok bier en kuste mij hevig maar ik hield de lippen stijf op elkaar. Wat stonk Elly uit haar bek.

Ze kalmeerde eindelijk, ik keek op mijn uurwerk, nog vijf minuutjes en dan worden we bevrijd. We begonnen een gesprek. Elly leed sinds vijf jaar aan een dwangneurose, vooral het getal 'vijf' speelt haar parten. Alles zal en moet vijf keer gebeuren. Als iemand dat vermeldt geef ik steevast mijn visitekaartje waarop mijn e-mailadres vermeld staat.

Nieuwsgierig als een vijfjarig kind las Elly het kaartje en grinnikte weer met een dubbele tong : ‘Ha Clootje, wie had dat ooit gedacht, jij kutfilosoof, pardon kunstfilosoof en europsycholoog. Oei nee sorry, met de 'n' van 'neuroticus': neuropsycholoog. Vijf maal proficiat Clootje.’

Even later stapten we opgelucht naar buiten, het was intussen vijf uur in de namiddag en de zon scheen nog volop in de felblauwe hemel. Vijf eksters vlogen kwetterend voorbij. En ja, Elly zou mij binnen een vijftal dagen een SOS mailen. Snel gaf ze mij vijf zoentjes  op de wang en waggelde in vijf grote passen naar de autobus die vijf meter verder bruusk voor haar stopte.

----------

De plaat is van Han Busstra.
© 2023 Claude Aendenboom
powered by CJ2