Vrijdagavond was ik voor een etentje uitgenodigd bij een lieve vriendin die bij mij in de buurt woont. Ze heeft een hondje, een spaniël, dat zich gelukkig meestal gedeisd houdt en niet onophoudelijk geaaid of toegesproken behoeft te worden.

Even later kwam er nog een genodigde voor het dinertje, een vriendin, ook voorzien van een hondje. Ik ben vergeten te vragen welk ras, maar ook dit beestje stelde zich, na even geroken te hebben aan de hond van de gastvrouw, bescheiden op. Het is niet dat ik een hekel heb aan honden maar ik vind dat ze wel erg vaak de aandacht vragen door alsmaar 'kopjes te geven', als ze je al niet onophoudelijk aanstaren.

Maar zogezegd deze beestjes waren goed opgevoed en gaven geen aanleiding tot verstoring van onze gesprekken die, mag ik zeggen, toch wel enigszins over de kern van het leven gingen, om het maar eens deftig te formuleren. Dus niks over het onoverwinnelijke Ajax en al helemaal niet wie nou beter is, Jinek of die tien vervangers van Pauw.

Verder de straat overstekend kwamen we maar liefst vijf personen tegen met een keurig aangelijnde hond plus plastic zakje, eveneens bezig met de onmisbare avondwandeling. Een praatje met zo'n hondeneigenaar kan leerzaam of prettig zijn maar dat is geheel afhankelijk van de respectievelijke honden. Mogen ze elkaar niet dan kun je je maar het best snel uit de voeten maken voordat het geblaf de buurt wakker maakt.

Meer informatie: marciamt72@gmail.com