archiefvorig nr.lopend nr. |
||||
|
|||||||||||||||||||||||||||||
Bezigheden > Ontmoetingen | ||||
'I told you so!' | Willem Minderhout | |||
Alle ideeën en ideetjes om door middel van een adembenemend, overtuigend en inspirerend artikel in De Leunstoel de deplorabele staat van de sociaaldemocratie te verhelpen – een mens moet iets om handen hebben, niet waar – leverden tot nu toe geen concreet resultaat op. En dan kwamen ook nog die Amerikanen op bezoek. Sandra had ik 35 jaar geleden voor het laatst gezien. Ze woonde een jaar bij mijn ouders als ‘exchange student’. Ik woonde destijds niet meer thuis dus erg vaak had ik haar niet gezien. Ik had wel goede herinneringen aan haar, maar hoe zou ze nu zijn? Ze komt uit een of andere negorij in de binnenlanden van Nebraska. ‘Trump-country’ bij uitstek. Zou zij ook …? En haar man, die ik nog nooit ontmoet had, is een vers gepensioneerde treinmonteur. Is dat niet precies de ‘blue collar’ aanhang van onze machtige bondgenoot? Ik hield mijn hart vast. Vooral mijn geliefde levenspartner steekt haar politieke voorkeuren niet onder stoelen of banken, dus ik zocht naarstig naar onderwerpen die al te pijnlijke botsingen zouden kunnen voorkomen. Helemaal doorgedrongen tot het elektronische tijdperk waren ze in ieder geval niet. Telefonisch contact, laat staan WhatsApp of zo, bleek niet te leggen. Via de vaste lijn van een hotel wist ik wel ongeveer hoe laat ze uit Amsterdam richting Den Haag zouden vertrekken. Ik stond ze op HS op te wachten, maar trein na trein tuurde ik vergeefs naar uitstappende toeristen met rolkoffers. Ze bleken naar CS gereden te zijn en met behulp van de voorganger van de smartphone, de taxi, hadden ze onze woning weten te bereiken. Ik spoedde mij huiswaarts en zie: Sandra leek geen spat veranderd. Onmiddellijke herkenning. Haar man Reid bleek een weldoorvoede en spraakzame kerel met wie het onmiddellijk klikte. Ik vroeg naar hun avonturen in Amsterdam en Reid begon onmiddellijk enthousiast te vertellen over een 1 mei-manifestatie waarin hij terecht gekomen was. Hij had er zelfs een T-Shirt gekocht waarvan hij vermoedde dat het opschrift ‘Fuck the bosses’ betekende. Wat een opluchting. We bleken de laatste twee Democraten van Nebraska op bezoek te hebben. En ze hielden nog van jazz ook, als het niet al te ingewikkeld was. David Sanborn en bier begeleidden een verdere verbroedering. Reid bleek een echte vakbondsman van de AFL/CIO te zijn. Hij vertelde dat vrijwel al zijn collega’s Trump gestemd hadden. ‘More jobs and less immigrants’ was zo ongeveer de motivatie. De arbeidsvoorwaarden bij de Amerikaanse spoorwegen blijken echter vanwege het strategische belang onder grote invloed te staan van de federale regering. Onder een Democratische president was het een stuk makkelijker onderhandelen dan onder een Republikein. Trump bleek hierop geen uitzondering. Vlak na zijn verkiezing werden allerlei looneisen die al in de knip leken te zitten van tafel geveegd. Dat hadden de spoorwegmannen niet verwacht van ‘hun‘ president. ‘I told you so!’, zei Reid ze. Beteutering alom. En daar hebben we de toekomst van de sociaaldemocratie meteen te pakken. Alle verhalen dat ‘links’ de ‘factor arbeid’ verwaarloosd heeft mogen ten dele waar zijn, maar van rechts heeft de arbeider – of hij/zij nu een witte of een blauwe kraag heeft – uiteindelijk helemaal niets te verwachten. Naschrift: Sandra en Reid hadden als cadeautje een 'Big Red' Nebraska T-shirt voor me meegenomen. Toen ik dat een paar dagen later droeg tijdens een bezoek aan het stadje Veere klonk er ineens gejuich op vanaf een terrasje. Er bleken vier Nebraskanen te zitten die graag met me op de foto wilden. Even daarna werd ik enthousiast begroet in een supermarkt in Heinkenszand. 'Hey, are you from Nebraska? I've been there.' Helaas moest ik deze Heinkenszander teleurstellen want ik ben er zelf nooit geweest. Blijkbaar zijn de banden tussen Nederland en Nebraska inniger dan ik ooit vermoed had. -------- De foto is van de schrijver |
||||
© 2017 Willem Minderhout | ||||
powered by CJ2 |