archiefvorig nr.lopend nr. |
||||
|
|||||||||||||||||||||||||||||
Bezigheden > Ontmoetingen | ||||
Begonnen in Zutphen * | Henk Klaren | |||
Eigenlijk vind ik het wel een beetje gênant. Ik ben geboren in Hanzestad Zutphen. Eén van de vijf ‘echte’ Hanzesteden aan de IJssel. Deventer is een andere, daar woonde mijn zus en nu mijn nicht Linda. In Doesburg, de meest stroomopwaarts gelegen Hanzestad van de vijf, is Linda geboren. Haar vader, mijn zwager Henk, woont er nog steeds. Met hem zat ik in Zutphen op school. Mijn schoonvader kwam uit Kampen. Alleen met Zwolle heb ik niet zo veel. Alhoewel: ik heb er een poosje gewerkt. In Friesland heb je twee voormalige Hanzesteden: Stavoren en Bolsward. M’n moeder komt uit Bolsward. Het is echt gênant, al die Hanze in mijn curriculum. Als er één ondoorzichtige, ondemocratische, vuig kapitalistische en gewelddadige organisatie was dan was het de Hanze wel. Jan Roos, Thierry Baudet en alle tegenstanders van de TTIP’s van deze wereld hadden toen voorgangers gehad moeten hebben! Referenda bestonden natuurlijk niet, maar ander verzet was misschien wel wat geweest. Alhoewel: minder welvaart natuurlijk. Handel is goed voor de portemonnee. Nou ja, vooral voor de portemonnees van de bovenbazen, dat spreekt vanzelf. En ach, waar maak ik me druk over. Het is immers al zo lang geleden. En we hebben er bijzonder mooie steden aan overgehouden. Daarom ben ik een poosje terug maar weer eens gaan kijken. Kon ik – weer – eens bij mijn zwager en mijn nichtje op bezoek. En dus reisde ik eind september op een mooie zaterdag in alle vroegte uit Den Haag naar Doesburg. Een hele belevenis: vanaf station Dieren met een soort buurtbusje, waarin alle andere passagiers elkaar en de chauffeur zo te horen goed kenden. Dan over een verstild dijkpad langs de IJssel naar Henk. En vervolgens weer terug natuurlijk naar de feestelijke kadedagen voor een eerste biertje. Kadedagen is een benaming voor een braderie op een fiets-voetpad langs de IJssel dat nog steeds IJsselkade heet, maar niet meer echt een kade is. Dat is in Zutphen wel anders. Daar zijn we naartoe gegaan met de trein, na een lift in een Alfa. Iedereen lijkt elkaar te kennen in het oosten des lands. In Zutphen liepen we nog een rondje, want de stad is – net als Doesburg natuurlijk – de moeite waard. Bovendien moest ik nog een foto maken van een aan een gevel hangend engeltje met viool. Ik had ‘m eerder gezien, maar toen had ik geen fototoestel of smartphone o.i.d. bij me. En dat engeltje vond ik leuk. Thuis hebben we net zo’n engel aan de muur hangen en ook nog eentje met een toeter. Na de foto liepen we over de zaterdagmarkt naar de IJsselkade. Hij is wel wat aangepast aan het toerisme, maar nog steeds herkenbaar als kade. Het is een halte voor van die reisje-langs-de-Rijn-boten. We ontmoetten nicht Linda bij het IJsselpaviljoen, dat is er al decennia. Het is nog min of meer herkenbaar na een erg ingrijpende en best geslaagde opknapbeurt. Prima lunch, biertje erbij. Linda bracht ons naar Deventer, waar we het fraaie Bergkwartier hebben bewonderd. We streken natuurlijk neer op het terras van The Hip, Linda’s stamcafé. Maes pils, krijg je geen kater van volgens haar. Je waant je helemaal terug in de sixties. Nog vóór Hotel California als je het mij vraagt. Op de verdieping was een vestiging van Plato, de vroeger ook elders roemruchte, platenzaak. Beneden stond een schoolbord en daarop stond dat ze Shine a Light hadden van Billy Bragg en Joe Henry ( zie: Jrg. 13 nr. 20 ), gelijk gekocht. Het was een fijne dag. Elders in deze Leunstoel treft u een stukje van Henk aan over Doesburg en eentje van zijn dochter Linda over Deventer. Dit stukje moest over Zutphen gaan. Toen ik een jaar of zeventien was hing ik met een clubje vrienden op een zondag in het eerdergenoemde IJsselpaviljoen. Mijn zwager Henk was er bij. Nou ja, we wisten nog helemaal niet dat we later zwagers zouden worden. We verveelden ons kapot. Iemand stelde voor met zijn allen een lang gedicht te maken over hoe saai Zutphen wel niet was. Na een ongemakkelijk stilte (tsja wat een gedoe: een gedicht schrijven!), zei iemand gelukkig: ‘Dat bestáát natuurlijk al lang’. Een zucht van verlichting ging door het paviljoen. Het IJsselpaviljoen is er dus nog steeds. De ligging is niet veranderd: uniek. Onlangs las ik ergens een typering van mijn geboortestad: een ingeslapen antroposofenstadje heette het. Ja dat klopt, de saaiheid is nooit verdwenen maar speelt zich wel af tegen een schitterend decor. Ruim een halve eeuw geleden hadden we daar niet veel oog voor. Enfin: je mist meer dan je meemaakt. Inmiddels hebben de antroposofen de stad zo ongeveer overgenomen. Toen ik er woonde wisten we niet eens wat dat was: antroposofie. Die lieve mensen hebben de saaiheid niet wat je noemt doorbroken. Ze hebben wel veel invloed gehad op de diversiteit van het winkelaanbod in de stad. Heel spiritueel allemaal. Bijzonder saai wat mij betreft. Maar wel handel! -------------- De plaatjes zijn gemaakt door Elène en Henk Klaren |
||||
© 2016 Henk Klaren | ||||
powered by CJ2 |