archiefvorig nr.lopend nr. |
||||
|
|||||||||||||||||||||||||||||
Bezigheden > Ontmoetingen | ||||
Tijdschrijven | Frits Hoorweg | |||
Het is kwart over elf in de ochtend. In het café zitten drie oudere mannen aan dezelfde kant van een tafel. Aan de andere kant ervan is een jonge vrouw bezig met een fototoestel en een statief. Het valt niet mee om in de kleine ruimte die zij ter beschikking heeft de goede hoek te vinden. De mannen gaan blijkbaar ieder afzonderlijk op de foto. Eén heeft ervoor gekozen binnen, zittend, gefotografeerd te worden. Later zal blijken dat de andere twee buiten op de foto gaan. De ene bij een van de kleine (voetbal)doelen die op het pleintje voor het café staan en de andere op een brug iets verderop. De gekozen plekken hebben ongetwijfeld een diepere betekenis. Zo stel ik mij voor dat de ‘zitter’ een strateeg is, de ‘doelman’ een impulsieve doener en de derde een ‘bruggenbouwer’.
De sfeer is jolig, op een nette, bijna deftige, manier. Het is duidelijk dat de heren het wel grappig vinden en de fotografe speelt daar handig op in. Ze is eraan gewend dat haar ‘patiënten’ op een vrolijke manier nerveus zijn. De andere klanten zitten, met gespitste oren, gemaakt onverschillig een andere kant op te kijken. Het blijkt om foto’s voor een boekje te gaan, een boekje dat iets te maken heeft met het bureau waar de drie ooit gewerkt hebben. Waarschijnlijk zijn het advocaten geweest, of organisatieadviseurs, in ieder geval een beroep waarin het denken in declarabele uren een tweede natuur is geworden. Al gauw begint de zitter op z’n klok te kijken en ontwikkelt zich de volgende woordenwisseling.
‘Goh, dit duurt veel langer dan ik dacht.’
‘Ja, het wordt niet zomaar een boekje.’
‘Hoeveel van die foto’s moeten er gemaakt worden?’
‘Nou dat weet je toch, elf, we waren met z’n twaalven en één is er niet meer.’
‘Jaja, tsjonge, dat gaat dan aardig wat kosten.’
De fotografe verblikt of verbloost niet en vraagt de bruggenbouwer een zilverkleurig scherm omhoog te houden, zodat de zitter beter belicht wordt. Na enige tijd gaan de doelman en de bruggenbouwer met de fotografe naar buiten. De zitter bestelt nog een kop koffie en gaat met een andere bezoeker van het café zitten praten. Af en toe kijken ze naar buiten en zien hoe de doelman van de ene in de andere stand wordt gedirigeerd, terwijl de bruggenbouwer zich nuttig maakt met het verplaatsen van statief en scherm.
Minstens een half uur later komt de doelman geagiteerd binnen en zegt: ‘Zo, nou mag jij even gaan helpen.’ De zitter reageert daar enigszins bedremmeld op. ‘Bedoel je echt, dat ik, ……’ Hij kijkt opnieuw op z’n horloge en lijkt te gaan zeggen dat het onmogelijk is, omdat hij weg moet, maar iets houdt hem tegen. Misschien de herinnering aan dingen die ooit bij dat bureau zijn gebeurd en die hem hebben geleerd dat je de doelman soms beter niet kunt tegenspreken. Hij verdwijnt naar buiten en is daar voorlopig buiten beeld, omdat het fotograferen op de brug vanuit het café niet te volgen is.
Na verloop van de nodige tijd is het hele gezelschap weer bijeen om afscheid te nemen en te betalen voor de genoten consumpties. De zitter betaalt alles en maakt zich dan snel uit de voeten en ook de bruggenbouwer heeft inmiddels haast. De doelman blijft alleen, nu weer volkomen relaxed, achter. Hij gedraagt zich alsof het café zijn huis is.
De fotografe zwaait terwijl ze wegloopt enthousiast naar hem, op weg naar haar volgende sessie.
Het is dan kwart voor één, in de middag, dat nog wel.
*************************
Abonneert u op de Nieuwsbrief. Ga naar: www.deleunstoel.nl/nieuwsbrief.php |
||||
© 2009 Frits Hoorweg | ||||
powered by CJ2 |