archiefvorig nr.lopend nr. |
||||
|
|||||||||||||||||||||||||||||
Bezigheden > Op de fiets | ||||
Via de la Plata (5) | Bram Schilperoord | |||
In het dorp met de exotische naam Puebla de Sanabria (906 m) hadden we het er goed van genomen. Dat wil zeggen: ons in een 2-sterrenhotel op een ruime kamer geïnstalleerd, feestelijk getafeld met een stel dat we eerder in Salamanca hadden ontmoet. De volgende ochtend stevig ontbeten in de wetenschap dat de weg naar de volgende stop niet bepaald een makkie zou worden. De hoogtekaart gaf aan dat het gedurende een kilometer of vijftien op-en-af zou zijn (vals plat), waarna een steile klim zou volgen naar de 1310 meter hoge Padornelo berg. Vandaar zou het ook weer op-en-af gaan naar het dorp Lubian (1028 m). Het was al enige dagen niet meer zo heet, maar omstreeks het middaguur liep de temperatuur toch weer danig op. Maar wat ons meer verontrustte was dat de N 525, onze weg en baken in dit onherbergzame gebied, plotseling ophield. Twee dead end borden aan beide zijden van de weg maakten duidelijk dat er niet doorgereden kon worden. Ik kon het niet geloven en Jacques evenmin. Een nationale weg die zo maar ophoudt? Dat moest een nalatigheid zijn. Oude verkeersborden, zo zagen ze er ook uit, die daar ooit waren neergezet tijdens werkzaamheden aan de weg en vergeten waren weg te halen. Doorrijden, niets van aantrekken! Maar na een half uur en een fantastische afdaling konden we nog net een enorm rotsblok ontwijken dat daar als barrière midden op de weg was gelegd. We vervloekten ons zelf. Terug, weer omhoog, maar een half uur dalen betekent meer dan een vol uur klimmen. En we hadden net al die vreselijke Padornelo gehad, een zes kilometer lange klim met een stijgingspercentage van 6 procent. 'Blik op oneindig en verstand op nul' is het advies als er maar geen eind wil komen aan de martelgang die fietsen soms is. Blik op oneindig, of wat daar voor doorgaat, wil nog wel lukken maar je verstand uitschakelen, daar is helaas géén sprake van. Juist dan, als je moreel op de proef wordt gesteld, werkt ook je verstand op volle toeren. Hoe vér nog? Hoeveel haarspeldbochten nog te gaan? Komt er nog iets wat op een dorp lijkt? Enfin na een dik uur waren we weer terug op de 'plaats delict' en na nog een uur kwamen we, via een tien kilometer lange camino rural, aan in het dorp Lubian, waar zowel het aanbevolen hostel Irene, als Casa rural Cervino gesloten bleken te zijn. Boven het rumoerige dorpscafé hadden ze nog wel plaats, een piepklein kamertje, waarvoor eerst 35 euro betaald moest worden. (Zelfs voordat we een kijkje mochten nemen en beslissen om het wél of niet te nemen.) We namen het, want donkere wolken kondigden slecht weer aan, wat ook weer betekende dat 'kampeer-peregrino's' onderdak zouden zoeken en logies was schaars, was ons al gebleken. Even later kwam het – voor het eerst in drie weken – met bakken uit de lucht. Ook de volgende ochtend zag het er niet florissant uit maar er zat niets anders op dan in the saddle te gaan. Trivia: Jacques houdt van spreekwoorden en gezegdes, zoals daar zijn: 'Een goed begin is het halve werk', 't Gaat zoals het gaat', 'Vieze varkens worden niet vet', etc, etc. Laten we nu 's avonds in een dorp rondwandelen waar een braderie aan de gang is en oude ambachten worden uitgebeeld. Heel toepasselijk: een smid is in de weer met blaasbalg en aanbeeld om vervolgens in een (heet) vuur het ijzer te smeden! --------- De tekening is van Alex Verduijn den Boer http://www.verduijndenboer.nl/ |
||||
© 2019 Bram Schilperoord | ||||
powered by CJ2 |