Je had vroeger van die elpees waarvan je meestal maar één kant draaide. Op de andere kant stond dan een heel lang uitgesponnen versie van – bijvoorbeeld – het eerste- en titelnummer van de plaat. Nou, dat nummer had je dan al gehoord en al die herhaling en solo-egotripperij is voor een keer wel aardig, maar niet steeds. Een voorbeeld staat op de titelloze – en overigens aan één kant sublieme - elpee van Blind Faith. Do what you like heet dat. Inderdaad. Je had nogal wat van die progressieve rockgroepen. Ja, zo heette dat een halve eeuw of langer geleden wel eens. Die vonden het artistiek om hele lange nummers te spelen. Daar had ik in zijn algemeenheid niet zo veel mee op. Het summum was natuurlijk één enkel nummer op een elpee. Soms was dat ook nog wel leuk, zoals Arlo Guthrie’s Alice’s Restaurant, maar alweer: niet steeds.

Als je zo’n elpee hebt vervangen door een Cd moet je natuurlijk een beetje opletten. Die houdt niet op na de eerste kant, want de Cd heeft er maar één en daar staat alles op. Dat heb ik dus – behalve met Blind Faith – ook met The Collectors. What is love heet dat nummer. Is natuurlijk ook een lastige vraag. Ze komen er dan ook gedurende ruim een kwartier niet achter.

Toch zijn The Collectors interessant. Ik schreef er decennia geleden al eens over en zeer onlangs liet ook Leunstoelcollega Arie de Jong er zijn licht over schijnen. Hij sprak vooral over hun hitje: Lydia Purple. Naar aanleiding van het stukje van Arie draaide ik de cd weer eens en nu viel mij vooral het nummer Howard Christman’s older op. Het is een heel gedragen gezongen lied. Toen de elpee uitkwam schreef Hitweek (of was het al Aloha?): ‘Ze zingen als engelen’. En zo is het maar net. De tekst is ongetwijfeld enigszins beïnvloed door het gebruik van in die tijd populaire genotmiddelen. Deels onbegrijpelijk dus, maar toch.

Onze Howard is een nogal voorlijk kind. Dat soort kinderen komt volgens het lied eens per eeuw tevoorschijn. Howard – die vast niet voor niks Christman heet - kon al voordat hij drie was lezen en schrijven. Promoveerde al heel vlug. Kon later zilver en goud maken van klei. Rekeningen automatisch betaald laten worden. Dode mensen tot leven brengen. Noem maar op. The Collector’s vertellen dan – geheel vertrouwelijk – dat hij eigenlijk ouder was dan geboekstaafd. Uiteindelijk beloofde Howard, dat hij een machine zou maken die een eind zou maken aan haat. Hij dacht er wel even over te doen. Weken, maanden, jaren misschien, maar hij beloofde de mensen – met zijn hand op zijn hart waarschijnlijk – dat er geen oorlog meer zou zijn. Nou, de mensen hebben een poosje gewacht en toen nog een poosje en toen nog één.

Maar jammer, jammer, jammer. Howard is verdwenen.

Wordt tijd dat-ie terugkomt en dat we hem aan zijn toezegging houden.

The Collectors - Howard Christman's older

------------

De tekening is van Han Busstra