archiefvorig nr.lopend nr.

Vermaak en Genot > Luister! delen printen terug
Het café en de Cd's Henk Klaren

1907VG Sticky
Zo’n beetje schuin tegenover onze woning is een klein café. Dat vinden we wel gezellig. Uitzicht op een bescheiden terrasje met mensen die het naar hun zin hebben. Een hele volle straat als het Nederlands elftal speelt. Op hun Facebookpagina hebben ze een filmpje met een heleboel mensen in oranje T-shirts en een biertje in de hand. Eén van die feestvierders in de pauze van een wedstrijd tegen Duitsland is net begonnen aan zijn vierde kabinet.

Wij komen niet zoveel in het café. Het is eigenlijk een eetcafé. Maar tijdens de eerste lockdown hebben we ongeveer elke week een take-away maaltijd besteld. Die kwamen ze zelf brengen. Het is vrijwel aan de overkant tenslotte. Ik heb ook nog een sweatshirt van ze gekocht met de naam van het café. Mijn nieuwe bovenbuurman dacht vervolgens dat ik er werkte. Die heb ik maar uit de droom geholpen.

Op zeker moment ging de kroeg dicht terwijl dat toen niet hoefde. We waren al bang dat ze het niet gered hadden. Maar nee, het was een verbouwing. Duurde maar een paar dagen. Ze gingen over op kelderbier. Dus 500 à 1000 liter grote tanks in plaats van al dat gedoe met fusten. Ondertussen deden ze kennelijk nog wat meer aanpassingen. Nou ja, als je toch bezig bent. En dus stond er zo’n grote afvalcontainer in de straat. Overbodig cafémeubilair er in en zo.

Nieuwsgierig als ik ben gluurde ik eens in die container toen ik op weg was naar de milieustraat om plastic en glas weg te brengen. Eh? Er lag een doos in vol met CD’s. Ik herkende in ieder geval Joe Cocker. Op weg naar de milieustraat en op de terugweg heb ik met nogal wat moeite mijn gêne overwonnen. En vervolgens ben ik dapper de container in gestapt en heb de doos opgepakt en – twee huizen verder – naar huis gebracht. Er kukelden er nog een stuk of wat uit, maar het betere leek me op dat moment het mindere van het goede. (Toen ik later dacht toch even te gaan kijken had het inmiddels geregend en zag het er uit als niet meer te redden).

Nu moet u weten, dat het café zich voorstaat op een goede sfeer, die volgens henzelf op Facebook met name wordt teweeggebracht door de muziekkeuze. De voetbalavonden helpen natuurlijk ook mee en het eten is best tot heel lekker. Echt een prettig eetcafé. En populair, zelfs bij de politieke top, nietwaar. We moeten aannemen, dat ze niet zijn opgehouden met sfeerverhogende muziek. En dan zijn er twee mogelijkheden. Mogelijk zijn ze overgegaan op een  ander genre muziek. Niet al te onwaarschijnlijk, want tussen mijn leeftijd en die van de gemiddelde bezoeker van het café zit wel een decennium of wat. Ofwel ze zijn overgegaan op een andere techniek. Playlists op Spotify of zoiets. 

Na het dumpen van de onzin en de kapotte plaatjes had ik nog enkele tientallen over, die de moeite waard zijn. Behalve Joe Cocker bijvoorbeeld ook nog één van Bob Marley, één van Tom Petty, Chris Rea’s On The Beach (moest even schoongemaakt worden; ging voortreffelijk met een brillendoekje) en ook nog Sticky Fingers van de Stones. Tot mijn lichte verbazing had ik die laatste helemaal niet op CD (wel op LP, maar: geen platenspeler). Er zat ook nogal wat Santana tussen, maar om die te draaien moet ik alleen thuis zijn. En er waren vreemd genoeg geen CD’s bij die ik al had. Terwijl ik van alle genoemden toch wel een rijtje heb staan. 

Ik ben er best blij mee. Al is het natuurlijk nogal ouderwets om je muziek in huis te regelen met fysieke informatiedragers.



© 2022 Henk Klaren meer Henk Klaren - meer "Luister!" -
Vermaak en Genot > Luister!
Het café en de Cd's Henk Klaren
1907VG Sticky
Zo’n beetje schuin tegenover onze woning is een klein café. Dat vinden we wel gezellig. Uitzicht op een bescheiden terrasje met mensen die het naar hun zin hebben. Een hele volle straat als het Nederlands elftal speelt. Op hun Facebookpagina hebben ze een filmpje met een heleboel mensen in oranje T-shirts en een biertje in de hand. Eén van die feestvierders in de pauze van een wedstrijd tegen Duitsland is net begonnen aan zijn vierde kabinet.

Wij komen niet zoveel in het café. Het is eigenlijk een eetcafé. Maar tijdens de eerste lockdown hebben we ongeveer elke week een take-away maaltijd besteld. Die kwamen ze zelf brengen. Het is vrijwel aan de overkant tenslotte. Ik heb ook nog een sweatshirt van ze gekocht met de naam van het café. Mijn nieuwe bovenbuurman dacht vervolgens dat ik er werkte. Die heb ik maar uit de droom geholpen.

Op zeker moment ging de kroeg dicht terwijl dat toen niet hoefde. We waren al bang dat ze het niet gered hadden. Maar nee, het was een verbouwing. Duurde maar een paar dagen. Ze gingen over op kelderbier. Dus 500 à 1000 liter grote tanks in plaats van al dat gedoe met fusten. Ondertussen deden ze kennelijk nog wat meer aanpassingen. Nou ja, als je toch bezig bent. En dus stond er zo’n grote afvalcontainer in de straat. Overbodig cafémeubilair er in en zo.

Nieuwsgierig als ik ben gluurde ik eens in die container toen ik op weg was naar de milieustraat om plastic en glas weg te brengen. Eh? Er lag een doos in vol met CD’s. Ik herkende in ieder geval Joe Cocker. Op weg naar de milieustraat en op de terugweg heb ik met nogal wat moeite mijn gêne overwonnen. En vervolgens ben ik dapper de container in gestapt en heb de doos opgepakt en – twee huizen verder – naar huis gebracht. Er kukelden er nog een stuk of wat uit, maar het betere leek me op dat moment het mindere van het goede. (Toen ik later dacht toch even te gaan kijken had het inmiddels geregend en zag het er uit als niet meer te redden).

Nu moet u weten, dat het café zich voorstaat op een goede sfeer, die volgens henzelf op Facebook met name wordt teweeggebracht door de muziekkeuze. De voetbalavonden helpen natuurlijk ook mee en het eten is best tot heel lekker. Echt een prettig eetcafé. En populair, zelfs bij de politieke top, nietwaar. We moeten aannemen, dat ze niet zijn opgehouden met sfeerverhogende muziek. En dan zijn er twee mogelijkheden. Mogelijk zijn ze overgegaan op een  ander genre muziek. Niet al te onwaarschijnlijk, want tussen mijn leeftijd en die van de gemiddelde bezoeker van het café zit wel een decennium of wat. Ofwel ze zijn overgegaan op een andere techniek. Playlists op Spotify of zoiets. 

Na het dumpen van de onzin en de kapotte plaatjes had ik nog enkele tientallen over, die de moeite waard zijn. Behalve Joe Cocker bijvoorbeeld ook nog één van Bob Marley, één van Tom Petty, Chris Rea’s On The Beach (moest even schoongemaakt worden; ging voortreffelijk met een brillendoekje) en ook nog Sticky Fingers van de Stones. Tot mijn lichte verbazing had ik die laatste helemaal niet op CD (wel op LP, maar: geen platenspeler). Er zat ook nogal wat Santana tussen, maar om die te draaien moet ik alleen thuis zijn. En er waren vreemd genoeg geen CD’s bij die ik al had. Terwijl ik van alle genoemden toch wel een rijtje heb staan. 

Ik ben er best blij mee. Al is het natuurlijk nogal ouderwets om je muziek in huis te regelen met fysieke informatiedragers.

© 2022 Henk Klaren
powered by CJ2