archiefvorig nr.lopend nr.

	Vermaak en Genot > Luister! delen printen terug I don't believe in that Henk Klaren I Don’t Believe In That is een nummer van Chip Taylor. Het staat op zijn album Inglorious Halleluja. Dat album maakt deel uit van een pakket met twee Cd’s. De andere heet Red, Red Rose & Other Songs of Love, Pain & Destruction. Ik draai die platen nog wel eens, net als de andere Cd’s van Chip en de artiesten uit zijn ‘stal’. In de eerste helft van het eerste decennium van deze eeuw maakte Chip Taylor ze samen met Carrie Rodriguez. De nummers op deze twee albums vond hij wat minder geschikt voor die duetten. Dus heeft hij ze eens verzameld en apart uitgebracht. Het is alweer even geleden. De albums dateren uit 2006. Ik draai al die albums niet om nou eens geconcentreerd naar hemelbestormende muziek te gaan zitten luisteren, of om bij te dansen. Het is lekker in het gehoor liggende muziek. Meer Americana dan Country, hoewel ook daarvan elementjes herkenbaar zijn. Taylor heeft een – ik zou haast zeggen – ‘vriendelijke’ bariton en hij gebruikt meestal eenvoudige, weinig opdringerige, arrangementen. In de duetten met Carrie Rodriguez wil haar stem nog wel eens voor een fraai indringend contrast zorgen. Op Inglorious Halleluja komt dat veel minder voor al heeft ze soms wel enige inbreng. Zoals in I Don’t Believe In That. Daar zitten een paar heel subtiele stukjes achtergrondzang in. Vast van haar. Heel mooi. Dat soort dingen hoor je als je echt luistert. Maar gut, ik zet heel vaak een muziekje op voor een gezellig achtergrondgeluid. En daar is deze muziek ook heel geschikt voor. Onlangs was dat weer eens het geval en toen vielen mij flarden van de tekst van het eerste nummer van Inglorious Halleluja op: I Don’t Bellieve In That, zo gaat het eerste refreintje. Het liedje begint met het refreintje. Dat luidt tekstueel net iets anders dan de andere refreintjes. Hij vertelt in dat eerste stukje, dat hij niet gelooft wat zijn gesprekspartner (de ‘piece of shit’) zegt. In de rest vertelt hij nadrukkelijk wat hijzelf wel gelooft. En dat komt er op neer dat als iemand sterft die dan doorleeft in hem (en trouwens ook in de gesprekspartner). Denk daar maar eens over na zegt-ie dan. Daar tussendoor heeft hij het over allerlei vreselijkheden met een hoge mortaliteit. De Spaanse Inquisitie, het plaatsdelict van de OJ Simpson zaak, de avonturen van de incompetente Amerikaanse generaal Stilwell in Mandalay in het toenmalige Birma, ten tijde van de Tweede Wereldoorlog. De stranden van Normandië op D-day. Maar ook de duizenden doden die tijdens de Amerikaanse Burgeroorlog vielen in de legers van Ulysses S. Grant, de opperbevelhebber van de noordelijken. Hij ontwikkelde een tactiek om doelen te veroveren die met zware artillerie werden verdedigd. Dat bleek mogelijk te zijn, maar alleen met een enorm verlies aan mensenlevens aan de kant van de aanvaller. Vijtienduizend cavaleristen alleen al zingt Taylor. ‘We crowned him with the thorns in Calgary’, voegt hij daar aan toe. Raadselachtige tekst wat mij betreft. De verwijzing naar de doornenkroon is wel duidelijk, maar Calgary? Dat zit dus zo. Tijdens de Amerikaanse Burgeroorlog veroverden de noordelijken Atlanta, Georgia. Dat geschiedde onder directe leiding van Grants bevriende ondergeschikte, generaal Sherman. Als ik het goed begrepen heb was het in brand steken van delen van de stad gepland, maar liep het geweldig uit de hand omdat de soldaten van Sherman er lol in kregen. Vlammen spelen in de geschiedenis van Atlanta daarom een centrale rol. En toen een aantal zakenlieden in de stad een ijshockeyteam oprichtten noemden ze dat de Atlanta Flames. Beetje morbide zou ik zeggen. Een heel stuk later werd het team opgekocht door een Canadese rijkaard uit Calgary. Hij vond het kennelijk leuk de naam te handhaven. Dus nu speelt in de NHL een ijshockeyteam met de naam Calgary Flames. En daar zingt James Wesley Voight over. Want zo heet Chip Taylor in het echt. Moet hij zelf weten en – tsja – dat hij gelooft dat iedereen in iedereen doorleeft ook. De muziek klinkt lekker.   ------ Het plaatje is van Han Busstra © 2021 Henk Klaren meer Henk Klaren - meer "Luister!" -

Vermaak en Genot > Luister!
I don't believe in that	Henk Klaren
I Don’t Believe In That is een nummer van Chip Taylor. Het staat op zijn album Inglorious Halleluja. Dat album maakt deel uit van een pakket met twee Cd’s. De andere heet Red, Red Rose & Other Songs of Love, Pain & Destruction. Ik draai die platen nog wel eens, net als de andere Cd’s van Chip en de artiesten uit zijn ‘stal’. In de eerste helft van het eerste decennium van deze eeuw maakte Chip Taylor ze samen met Carrie Rodriguez. De nummers op deze twee albums vond hij wat minder geschikt voor die duetten. Dus heeft hij ze eens verzameld en apart uitgebracht. Het is alweer even geleden. De albums dateren uit 2006. Ik draai al die albums niet om nou eens geconcentreerd naar hemelbestormende muziek te gaan zitten luisteren, of om bij te dansen. Het is lekker in het gehoor liggende muziek. Meer Americana dan Country, hoewel ook daarvan elementjes herkenbaar zijn. Taylor heeft een – ik zou haast zeggen – ‘vriendelijke’ bariton en hij gebruikt meestal eenvoudige, weinig opdringerige, arrangementen. In de duetten met Carrie Rodriguez wil haar stem nog wel eens voor een fraai indringend contrast zorgen. Op Inglorious Halleluja komt dat veel minder voor al heeft ze soms wel enige inbreng. Zoals in I Don’t Believe In That. Daar zitten een paar heel subtiele stukjes achtergrondzang in. Vast van haar. Heel mooi. Dat soort dingen hoor je als je echt luistert. Maar gut, ik zet heel vaak een muziekje op voor een gezellig achtergrondgeluid. En daar is deze muziek ook heel geschikt voor. Onlangs was dat weer eens het geval en toen vielen mij flarden van de tekst van het eerste nummer van Inglorious Halleluja op: I Don’t Bellieve In That, zo gaat het eerste refreintje. Het liedje begint met het refreintje. Dat luidt tekstueel net iets anders dan de andere refreintjes. Hij vertelt in dat eerste stukje, dat hij niet gelooft wat zijn gesprekspartner (de ‘piece of shit’) zegt. In de rest vertelt hij nadrukkelijk wat hijzelf wel gelooft. En dat komt er op neer dat als iemand sterft die dan doorleeft in hem (en trouwens ook in de gesprekspartner). Denk daar maar eens over na zegt-ie dan. Daar tussendoor heeft hij het over allerlei vreselijkheden met een hoge mortaliteit. De Spaanse Inquisitie, het plaatsdelict van de OJ Simpson zaak, de avonturen van de incompetente Amerikaanse generaal Stilwell in Mandalay in het toenmalige Birma, ten tijde van de Tweede Wereldoorlog. De stranden van Normandië op D-day. Maar ook de duizenden doden die tijdens de Amerikaanse Burgeroorlog vielen in de legers van Ulysses S. Grant, de opperbevelhebber van de noordelijken. Hij ontwikkelde een tactiek om doelen te veroveren die met zware artillerie werden verdedigd. Dat bleek mogelijk te zijn, maar alleen met een enorm verlies aan mensenlevens aan de kant van de aanvaller. Vijtienduizend cavaleristen alleen al zingt Taylor. ‘We crowned him with the thorns in Calgary’, voegt hij daar aan toe. Raadselachtige tekst wat mij betreft. De verwijzing naar de doornenkroon is wel duidelijk, maar Calgary? Dat zit dus zo. Tijdens de Amerikaanse Burgeroorlog veroverden de noordelijken Atlanta, Georgia. Dat geschiedde onder directe leiding van Grants bevriende ondergeschikte, generaal Sherman. Als ik het goed begrepen heb was het in brand steken van delen van de stad gepland, maar liep het geweldig uit de hand omdat de soldaten van Sherman er lol in kregen. Vlammen spelen in de geschiedenis van Atlanta daarom een centrale rol. En toen een aantal zakenlieden in de stad een ijshockeyteam oprichtten noemden ze dat de Atlanta Flames. Beetje morbide zou ik zeggen. Een heel stuk later werd het team opgekocht door een Canadese rijkaard uit Calgary. Hij vond het kennelijk leuk de naam te handhaven. Dus nu speelt in de NHL een ijshockeyteam met de naam Calgary Flames. En daar zingt James Wesley Voight over. Want zo heet Chip Taylor in het echt. Moet hij zelf weten en – tsja – dat hij gelooft dat iedereen in iedereen doorleeft ook. De muziek klinkt lekker.   ------ Het plaatje is van Han Busstra
© 2021 Henk Klaren
	powered by CJ2