archiefvorig nr.lopend nr.

Vermaak en Genot > Luister! delen printen terug
Sittin' on Top of the World Henk Klaren

1711VG SittinSittin’ on Top of the World is een wel héél oud nummer. Ik ken het van Howlin’ Wolf. Het staat op zijn album The London Howlin’ Wolf Sessions (Chess Records, 1971). Een bijzondere schijf, waarop The Wolf wordt begeleid door een band met o.m. Eric Clapton, Stevie Winwood, Bill Wyman, Charlie Watts, Ian Stewart, Klaus Voormann, John Simon en Ringo Starr (die op de hoes wordt aangeduid als ‘Richie’, vanwege veronderstelde rechtenkwesties). Een wat lange opsomming, maar wie van dat lijstje kun je nou weglaten?

Het album stond al weer een poosje onbeluisterd in de kast. Ten onrechte merk ik nu mijn huiskamer weer gevuld wordt met de bekende geluiden. Sittin’ on Top of the World is het derde nummer. Eén van de meest iconische bluesnummers ever.

Laatst stond Dylan’s Good as I been to You (1992) bij ons op. Dat is ook een bijzonder album. Ook dat draai ik eigenlijk bijna nooit. Er staan ettelijke Dylan-CD’s in mijn kast, maar meestal valt de keuze op een andere. Alweer ten onrechte, want deze is echt leuk. Het is één van de zeer weinige producten van Bob Dylan zonder eigen composities. Er staan covers op en traditionals. De keuze van het materiaal is niet helemaal thematisch, maar een beetje wel: traditionele Amerikaanse muziek. Dus ook de blues, waaronder Sittin’ on Top of the World.

Ik bracht het nummer onmiddellijk in verband met het zogenaamde Rockin’ Chair album van Howlin’ Wolf. Dat was één van de eerste twee bluesplaten die ik kocht. De andere was Down and Out Blues van Sonny Boy Williamson. Mijn geheugen bedroog me. Het was niet het Rocking Chair album, maar wél Howlin’ Wolf. En waar die associatie met Chester Arthur Burnett (zijn echte naam) vandaan komt weet ik ook niet. Er zijn talloze versies van het nummer, ook op CD’s in mijn bezit: Grateful Dead, Cream, Nitty Gritty Dirt Band, noem maar op. Het is als bluessong – kun je wel zeggen – ook geschikt voor allerlei stijlen. Psychedelica, pop, rock, zelfs bluegrass. De uitvinder van de bluegrass, Bill Monroe, heeft het ook gedaan. Hoe dat klinkt …. Ik weet niet helemaal zeker of ik dat wil weten. Het kán wel goed in die muzieksoort, zoals de Nitty Gritty Dirt Band laat horen.

Ik ging er altijd vanuit dat Burnett het nummer had geschreven. Fout, fout, fout. Het is van Walter Vinson en Lonnie Chatmon van The Mississipi Sheiks, die het voor het eerst opnamen in 1931. Dylan doet het nummer gewoon goed. Voor de blues hoef je in principe niet zo goed te kunnen zingen. Als het maar niet vals is en wél doorleefd. Bob Dylan is niet geboren met de gave van een gouden stem (met dank aan Leonard Cohen) maar dat is voor dit nummer geen bezwaar. En voor de meeste, zo niet alle, onderdelen van zijn repertoire is dat ook zo. Overigens probeert hij op sommige albums echt mooi te zingen. Zoals Nashville Skyline en John Wesley Harding en dat gaat hem – eerlijk is eerlijk – best goed af hoor. Die albums horen eigenlijk tot mijn favoriete Dylan platen. Folk is natuurlijk Dylan’s muzikale thuis, maar de blues blijkt ook geen probleem voor hem te zijn. Net zo min als country, zoals blijkt uit laatstgenoemde twee albums en uit zijn veelvuldige samenwerking met Johnny Cash.

Alleen bluegrass wil niet zo erg. Hij zingt een liedje mee op Clinch Mountain Country van Ralph Stanley + Friends, een soort samenvatting van topnummers door topartiesten van de bluegrassmuziek, die een wederopleving van die muziekstijl veroorzaakte. Dylan zingt op The Lonesome River. Het klinkt best goed, maar het is geen bluegrass. Dat typerende snerpende geluid komt niet uit zijn keel.

------
Het plaatje is van de schrijver


© 2020 Henk Klaren meer Henk Klaren - meer "Luister!" -
Vermaak en Genot > Luister!
Sittin' on Top of the World Henk Klaren
1711VG SittinSittin’ on Top of the World is een wel héél oud nummer. Ik ken het van Howlin’ Wolf. Het staat op zijn album The London Howlin’ Wolf Sessions (Chess Records, 1971). Een bijzondere schijf, waarop The Wolf wordt begeleid door een band met o.m. Eric Clapton, Stevie Winwood, Bill Wyman, Charlie Watts, Ian Stewart, Klaus Voormann, John Simon en Ringo Starr (die op de hoes wordt aangeduid als ‘Richie’, vanwege veronderstelde rechtenkwesties). Een wat lange opsomming, maar wie van dat lijstje kun je nou weglaten?

Het album stond al weer een poosje onbeluisterd in de kast. Ten onrechte merk ik nu mijn huiskamer weer gevuld wordt met de bekende geluiden. Sittin’ on Top of the World is het derde nummer. Eén van de meest iconische bluesnummers ever.

Laatst stond Dylan’s Good as I been to You (1992) bij ons op. Dat is ook een bijzonder album. Ook dat draai ik eigenlijk bijna nooit. Er staan ettelijke Dylan-CD’s in mijn kast, maar meestal valt de keuze op een andere. Alweer ten onrechte, want deze is echt leuk. Het is één van de zeer weinige producten van Bob Dylan zonder eigen composities. Er staan covers op en traditionals. De keuze van het materiaal is niet helemaal thematisch, maar een beetje wel: traditionele Amerikaanse muziek. Dus ook de blues, waaronder Sittin’ on Top of the World.

Ik bracht het nummer onmiddellijk in verband met het zogenaamde Rockin’ Chair album van Howlin’ Wolf. Dat was één van de eerste twee bluesplaten die ik kocht. De andere was Down and Out Blues van Sonny Boy Williamson. Mijn geheugen bedroog me. Het was niet het Rocking Chair album, maar wél Howlin’ Wolf. En waar die associatie met Chester Arthur Burnett (zijn echte naam) vandaan komt weet ik ook niet. Er zijn talloze versies van het nummer, ook op CD’s in mijn bezit: Grateful Dead, Cream, Nitty Gritty Dirt Band, noem maar op. Het is als bluessong – kun je wel zeggen – ook geschikt voor allerlei stijlen. Psychedelica, pop, rock, zelfs bluegrass. De uitvinder van de bluegrass, Bill Monroe, heeft het ook gedaan. Hoe dat klinkt …. Ik weet niet helemaal zeker of ik dat wil weten. Het kán wel goed in die muzieksoort, zoals de Nitty Gritty Dirt Band laat horen.

Ik ging er altijd vanuit dat Burnett het nummer had geschreven. Fout, fout, fout. Het is van Walter Vinson en Lonnie Chatmon van The Mississipi Sheiks, die het voor het eerst opnamen in 1931. Dylan doet het nummer gewoon goed. Voor de blues hoef je in principe niet zo goed te kunnen zingen. Als het maar niet vals is en wél doorleefd. Bob Dylan is niet geboren met de gave van een gouden stem (met dank aan Leonard Cohen) maar dat is voor dit nummer geen bezwaar. En voor de meeste, zo niet alle, onderdelen van zijn repertoire is dat ook zo. Overigens probeert hij op sommige albums echt mooi te zingen. Zoals Nashville Skyline en John Wesley Harding en dat gaat hem – eerlijk is eerlijk – best goed af hoor. Die albums horen eigenlijk tot mijn favoriete Dylan platen. Folk is natuurlijk Dylan’s muzikale thuis, maar de blues blijkt ook geen probleem voor hem te zijn. Net zo min als country, zoals blijkt uit laatstgenoemde twee albums en uit zijn veelvuldige samenwerking met Johnny Cash.

Alleen bluegrass wil niet zo erg. Hij zingt een liedje mee op Clinch Mountain Country van Ralph Stanley + Friends, een soort samenvatting van topnummers door topartiesten van de bluegrassmuziek, die een wederopleving van die muziekstijl veroorzaakte. Dylan zingt op The Lonesome River. Het klinkt best goed, maar het is geen bluegrass. Dat typerende snerpende geluid komt niet uit zijn keel.

------
Het plaatje is van de schrijver
© 2020 Henk Klaren
powered by CJ2