archiefvorig nr.lopend nr.

Vermaak en Genot > Luister! delen printen terug
Ouwe meuk Henk Klaren

1705VG MeukDe echte liefhebber heeft natuurlijk een aantal elpees of Cd’s van de muzikanten waarvan die liefhebber vroeger singeltjes had. Ik ben zo’n liefhebber. In mijn downloadtijd (ééuwen geleden) is de muziek van alle singletjes die wij in ons huwelijk inbrachten van internet geplukt en op een schijfje gezet. Niet álles was te vinden, maar verreweg het meeste wel. De singletjes zelf worden niet meer gedraaid. Dat kan ook helemaal niet, want mijn laatste platenspeler moest jaren geleden weg omdat hij het niet meer goed deed en is nooit  vervangen. Maar het Cd’tje komt nog wel eens in de Cd-speler terecht. Ik meen dat mensen dat soort dingen tegenwoordig heel anders doen. Die maken natuurlijk een playlist op Spotify. Kan ook, maar ik vind mijn ouderwetsige manier leuker.

Die singletjes, dat waren er niet zoveel. Als je er aan terugdenkt moet je tot de conclusie komen, dat je die muziekjes toen wel erg vaak hoorde. Mijn tekstvastheid en die van mijn geliefde echtgenote is wat die ouwe meuk betreft derhalve groot. Al moet bekend worden, dat er in de loop der jaren wel eens een foutje in het Engels is geslopen. Elpees kwamen iets later. Ik herinner me nog dat Hitweek (ja, jonge lezers, zoek maar eens op wat dat nou weer was) schreef: ‘Wie koopt er nog singles in elpeeland?’ Nou, dat hoefde je mij geen twee keer te zeggen. Het zijn er wel enkele honderden geworden. Ze hebben hetzelfde lot ondergaan als de singletjes. Maar ze gaan niet weg! Ze zijn er bijna allemaal nog. Een héél enkele keer geef ik er eentje weg aan een vinylfanaat: m’n kleindochter. Spijt is er alleen van de laatste twee of drie aangeschafte elpees. Niet omdat ze niet goed zijn, maar omdat kort daarop eindelijk een Cd-speler werd aangeschaft.

Een dag of wat geleden bedacht ik, dat de Cd’s uit de eerste zin van dit stukje eigenlijk nooit meer worden gespeeld. Dus, kom op: Bill Haley en zijn Comets, Elvis, The Big O (ja kinders: dat is Roy Orbison), Bobby Charles en Eddie Cochran. Uren plezier, maar direct daarna heb ik Bo Diddley, Gene Vincent, Jerry Lee en Chuck Berry en nog een paar anderen maar even laten liggen. Waarom eigenlijk? Wat een onzin. Maar het is zoals het is. Nu staat een dubbelalbum van Status Quo aan. Hoort er bij wat de sfeer betreft.

Mijn nog-steeds-dezelfde echtgenote merkte tijdens het draaien van de oude albums verbaasd op, dat er vroeger schande van gesproken werd en dat zulke muziek maar een slechte invloed op de jeugd van (toen) tegenwoordig zou hebben. En verdomd, waar de film Rock Around The Clock – met muziek van Bill Haley – werd vertoond was dikwijls sprake van rellen. Als je de film nu ziet (het overkwam mij enige tijd geleden) staat je verstand er bij stil. Wie wordt nou opgewonden van middelbare heren in geruite jasjes, die een vlot melodietje spelen? Hetzelfde gevoel hadden wij, als liefhebbend echtpaar bij het opnieuw horen van Elvis, Roy en Eddie. Vriendelijke muziek, jawel.

Bobby Charles ligt misschien wat anders. Hij maakte het onsterfelijke lied See You Later Alligator (In A While Crocodile). De uitvoering van Bill Haley werd een grotere hit. Het verhaal van prinses Margaret, de zus van de Britse koningin, is ook nog wel de moeite waard om te vertellen. Ze was op officieel bezoek aan India. Toen ze weer vertrok met de boot werd ze uitgezwaaid door de plaatselijke hotemetoot en riep vanaf de boot: ‘See you later alligator’. Het leidde tot grote verwarring op de kade. Niemand riep: ‘In a while crocodile!’ Zou die scene voorkomen in die fraaie Netflix-serie The Crown?

Bobby Charles - See You Later Alligator

------
Het plaatje is van Katharina Kouwenhoven


© 2019 Henk Klaren meer Henk Klaren - meer "Luister!" -
Vermaak en Genot > Luister!
Ouwe meuk Henk Klaren
1705VG MeukDe echte liefhebber heeft natuurlijk een aantal elpees of Cd’s van de muzikanten waarvan die liefhebber vroeger singeltjes had. Ik ben zo’n liefhebber. In mijn downloadtijd (ééuwen geleden) is de muziek van alle singletjes die wij in ons huwelijk inbrachten van internet geplukt en op een schijfje gezet. Niet álles was te vinden, maar verreweg het meeste wel. De singletjes zelf worden niet meer gedraaid. Dat kan ook helemaal niet, want mijn laatste platenspeler moest jaren geleden weg omdat hij het niet meer goed deed en is nooit  vervangen. Maar het Cd’tje komt nog wel eens in de Cd-speler terecht. Ik meen dat mensen dat soort dingen tegenwoordig heel anders doen. Die maken natuurlijk een playlist op Spotify. Kan ook, maar ik vind mijn ouderwetsige manier leuker.

Die singletjes, dat waren er niet zoveel. Als je er aan terugdenkt moet je tot de conclusie komen, dat je die muziekjes toen wel erg vaak hoorde. Mijn tekstvastheid en die van mijn geliefde echtgenote is wat die ouwe meuk betreft derhalve groot. Al moet bekend worden, dat er in de loop der jaren wel eens een foutje in het Engels is geslopen. Elpees kwamen iets later. Ik herinner me nog dat Hitweek (ja, jonge lezers, zoek maar eens op wat dat nou weer was) schreef: ‘Wie koopt er nog singles in elpeeland?’ Nou, dat hoefde je mij geen twee keer te zeggen. Het zijn er wel enkele honderden geworden. Ze hebben hetzelfde lot ondergaan als de singletjes. Maar ze gaan niet weg! Ze zijn er bijna allemaal nog. Een héél enkele keer geef ik er eentje weg aan een vinylfanaat: m’n kleindochter. Spijt is er alleen van de laatste twee of drie aangeschafte elpees. Niet omdat ze niet goed zijn, maar omdat kort daarop eindelijk een Cd-speler werd aangeschaft.

Een dag of wat geleden bedacht ik, dat de Cd’s uit de eerste zin van dit stukje eigenlijk nooit meer worden gespeeld. Dus, kom op: Bill Haley en zijn Comets, Elvis, The Big O (ja kinders: dat is Roy Orbison), Bobby Charles en Eddie Cochran. Uren plezier, maar direct daarna heb ik Bo Diddley, Gene Vincent, Jerry Lee en Chuck Berry en nog een paar anderen maar even laten liggen. Waarom eigenlijk? Wat een onzin. Maar het is zoals het is. Nu staat een dubbelalbum van Status Quo aan. Hoort er bij wat de sfeer betreft.

Mijn nog-steeds-dezelfde echtgenote merkte tijdens het draaien van de oude albums verbaasd op, dat er vroeger schande van gesproken werd en dat zulke muziek maar een slechte invloed op de jeugd van (toen) tegenwoordig zou hebben. En verdomd, waar de film Rock Around The Clock – met muziek van Bill Haley – werd vertoond was dikwijls sprake van rellen. Als je de film nu ziet (het overkwam mij enige tijd geleden) staat je verstand er bij stil. Wie wordt nou opgewonden van middelbare heren in geruite jasjes, die een vlot melodietje spelen? Hetzelfde gevoel hadden wij, als liefhebbend echtpaar bij het opnieuw horen van Elvis, Roy en Eddie. Vriendelijke muziek, jawel.

Bobby Charles ligt misschien wat anders. Hij maakte het onsterfelijke lied See You Later Alligator (In A While Crocodile). De uitvoering van Bill Haley werd een grotere hit. Het verhaal van prinses Margaret, de zus van de Britse koningin, is ook nog wel de moeite waard om te vertellen. Ze was op officieel bezoek aan India. Toen ze weer vertrok met de boot werd ze uitgezwaaid door de plaatselijke hotemetoot en riep vanaf de boot: ‘See you later alligator’. Het leidde tot grote verwarring op de kade. Niemand riep: ‘In a while crocodile!’ Zou die scene voorkomen in die fraaie Netflix-serie The Crown?

Bobby Charles - See You Later Alligator

------
Het plaatje is van Katharina Kouwenhoven
© 2019 Henk Klaren
powered by CJ2