archiefvorig nr.lopend nr.

Vermaak en Genot > Luister! delen printen terug
Stomme covers Henk Klaren

1611VG PaardengedoeNa jaren draaide ik weer m’n verzamel-cd van Gene Pitney. Die man met die stem als een snerpende cirkelzaag. Prachtig hoor, maar wel een beetje véél nummers met die stem. Enfin. Ik betrapte me er op, dat ik op zeker moment in het Nederlands begon mee te zingen met 24 Hours from Tulsa. ‘De jukebox speelde een tune’, leek me de juiste tekst in plaats van het Engelse ‘The jukebox started to play’. Maar ik zat fout, ‘tune’ bleek ‘plaat’ te moeten zijn. Net zo lullig.

De zin komt uit een Nederlandstalige versie van 24 hours. Die versie heet: Het spijt me. Uitvoerend artiest: Edwin Rutten. Nederlandse bewerking: Willem van Kooten. En dat hadden ze wat mij betreft beter niet kunnen doen. 24 hours is op z'n tijd best een leuke smartlap, zeker met die huilstem van Gene Pitney, maar als je dan steeds in je hoofd tussendoor Edwin Trutten hoort... Ja zo noemden wij die man vroeger, héél vroeger. Inderdaad, bijzonder flauw. Maar ondertussen heeft deze Ome Willem, samenspannend met Joost den Draaijer, mijn plezier in 24 hours voorgoed verpest. Echt waar.

Zo had je vroeger The Kilima Hawaiians. Hun grote hit was Aloha Oe. Voor zover ik weet was dat alleen in Nederland een hit, al sluit ik bijvoorbeeld Duitsland niet uit. Het is oorspronkelijk een Hawaiiaans lied, gecomponeerd door een plaatselijke koningin naar aanleiding van een afscheid. De titel betekent ook zoiets als vaarwel. Best een mooi verhaal. Johnny Cash heeft het nummer opgenomen en het is na zijn dood terechtgekomen op zijn laatste studio-album in de serie American Recordings. Het album is nummer VI van die serie. Het heet Ain't no Grave.

Het is een prachtig album, maar voor mij – en vermoedelijk alleen voor mij – wordt het toch ietwat1611VG Covers2 ontsierd doordat in mijn hoofd steeds die suikerzoete versie van de Kilima's klinkt. Op Ain't no Grave wordt dat nog erger als je het nummer Cool Water hoort. Dat heette in Nederland ruim een halve eeuw ofzo geleden: Koel Helder Water.  Het werd gezongen door een clubje dat de Chico's heette. Vergeet dat maar snel weer. De oorspronkelijke Chico's zijn alle drie overleden. Ook de schrijver van het nummer, Bob Nolan, is al decennia geleden overleden.

Als ik aan lullige Nederlandse versies van hele oude countrymuziek denk – zoals nu – komt bij mij altijd het, voor mij, legendarische Er hangt een Paardenhoofdstel aan de Muur op. Ik kén de oorspronkelijk versie niet eens. Het blijkt in 1936 te zijn uitgebracht door Carson Robinson's Buckaroos en/of Carson Robinson and his Pioneers. There's a Bridle hanging on the Wall heette het toen. Geen verrassingen daar. Het Paardenhoofdstel is van – alweer geen verrassing – Bill Kilima and his Singing Cowboys.

Ach, je moet maar denken, het was 1947. Ooit las ik een jongensboek, waarin de hoofdpersoon bekende dat hij erg moest huilen als hij dat nummer hoorde. Geen enkel idee welk boek dat was. Als jongmens las ik wel drie of vier boeken per week. Je hoort het nummer nooit. Kennelijk zijn er geen recente versies van, zoals van Aloha en Cool Water. Nou ja, ze zijn er wel, maar je hoort ze nooit. Da's mooi want vervuiling in mijn hoofd door de stomme cover van de heer Kilima blijft mij dus bespaard. Wel vreemd dat er geen bekende covers zijn, want het is best een catchy melodie.

De plaatjes zijn van de schrjver


© 2019 Henk Klaren meer Henk Klaren - meer "Luister!" -
Vermaak en Genot > Luister!
Stomme covers Henk Klaren
1611VG PaardengedoeNa jaren draaide ik weer m’n verzamel-cd van Gene Pitney. Die man met die stem als een snerpende cirkelzaag. Prachtig hoor, maar wel een beetje véél nummers met die stem. Enfin. Ik betrapte me er op, dat ik op zeker moment in het Nederlands begon mee te zingen met 24 Hours from Tulsa. ‘De jukebox speelde een tune’, leek me de juiste tekst in plaats van het Engelse ‘The jukebox started to play’. Maar ik zat fout, ‘tune’ bleek ‘plaat’ te moeten zijn. Net zo lullig.

De zin komt uit een Nederlandstalige versie van 24 hours. Die versie heet: Het spijt me. Uitvoerend artiest: Edwin Rutten. Nederlandse bewerking: Willem van Kooten. En dat hadden ze wat mij betreft beter niet kunnen doen. 24 hours is op z'n tijd best een leuke smartlap, zeker met die huilstem van Gene Pitney, maar als je dan steeds in je hoofd tussendoor Edwin Trutten hoort... Ja zo noemden wij die man vroeger, héél vroeger. Inderdaad, bijzonder flauw. Maar ondertussen heeft deze Ome Willem, samenspannend met Joost den Draaijer, mijn plezier in 24 hours voorgoed verpest. Echt waar.

Zo had je vroeger The Kilima Hawaiians. Hun grote hit was Aloha Oe. Voor zover ik weet was dat alleen in Nederland een hit, al sluit ik bijvoorbeeld Duitsland niet uit. Het is oorspronkelijk een Hawaiiaans lied, gecomponeerd door een plaatselijke koningin naar aanleiding van een afscheid. De titel betekent ook zoiets als vaarwel. Best een mooi verhaal. Johnny Cash heeft het nummer opgenomen en het is na zijn dood terechtgekomen op zijn laatste studio-album in de serie American Recordings. Het album is nummer VI van die serie. Het heet Ain't no Grave.

Het is een prachtig album, maar voor mij – en vermoedelijk alleen voor mij – wordt het toch ietwat1611VG Covers2 ontsierd doordat in mijn hoofd steeds die suikerzoete versie van de Kilima's klinkt. Op Ain't no Grave wordt dat nog erger als je het nummer Cool Water hoort. Dat heette in Nederland ruim een halve eeuw ofzo geleden: Koel Helder Water.  Het werd gezongen door een clubje dat de Chico's heette. Vergeet dat maar snel weer. De oorspronkelijke Chico's zijn alle drie overleden. Ook de schrijver van het nummer, Bob Nolan, is al decennia geleden overleden.

Als ik aan lullige Nederlandse versies van hele oude countrymuziek denk – zoals nu – komt bij mij altijd het, voor mij, legendarische Er hangt een Paardenhoofdstel aan de Muur op. Ik kén de oorspronkelijk versie niet eens. Het blijkt in 1936 te zijn uitgebracht door Carson Robinson's Buckaroos en/of Carson Robinson and his Pioneers. There's a Bridle hanging on the Wall heette het toen. Geen verrassingen daar. Het Paardenhoofdstel is van – alweer geen verrassing – Bill Kilima and his Singing Cowboys.

Ach, je moet maar denken, het was 1947. Ooit las ik een jongensboek, waarin de hoofdpersoon bekende dat hij erg moest huilen als hij dat nummer hoorde. Geen enkel idee welk boek dat was. Als jongmens las ik wel drie of vier boeken per week. Je hoort het nummer nooit. Kennelijk zijn er geen recente versies van, zoals van Aloha en Cool Water. Nou ja, ze zijn er wel, maar je hoort ze nooit. Da's mooi want vervuiling in mijn hoofd door de stomme cover van de heer Kilima blijft mij dus bespaard. Wel vreemd dat er geen bekende covers zijn, want het is best een catchy melodie.

De plaatjes zijn van de schrjver
© 2019 Henk Klaren
powered by CJ2