archiefvorig nr.lopend nr.

Vermaak en Genot > Luister! delen printen terug
Ouwe muziek Henk Klaren

1505VG Gouw ouweIk ben al heel lang van plan om eens iets te schrijven over de Friends of Old Time Music; liefhebbers uit de vroege jaren zestig van de vorige eeuw: Ralph Rinzler, John Cohen en Israel Young. Ze vormden een club met als doel, én resultaat, het voor het voetlicht brengen van traditionele Amerikaanse muziek.

Ze organiseerden concerten van folk, country, bluegrass, blues en gospel in New York. Ik heb een box met een boek en drie CD’s met die muziek. Die box héét ook FOTM. Izzy Young had een boeken- en platenzaak, The Folklore Center, in MacDougal Street in New York. Het werd een soort centrum van de ‘folk-scare’ van de sixties. Dave van Ronk (die model stond voor Llewin Davis in de voorlaatste film van de Coen Brothers) en Bob Dylan schrijven daarover in respectievelijk The Mayor of MacDougal Street en Chronicles Volume 1. Maar dàt stukje schrijf ik nog wel eens een andere keer.

Ik moest daar weer eens aan denken toen ik een Dylan-schijf, die ik heel lang niet had gedraaid afspeelde. Ik was hem zelfs een beetje vergeten. Good as I Been to You heet die. Tsja, wanneer draai je precies welke CD als je er honderden hebt. En dan heb ik het nog niet eens over duizenden of tienduizenden, zoals mensen als Mart Smeets en Johan Derksen moeten hebben. Soms te zien op foto’s in tijdschriften.

Maar goed. Het is een bijzonder album. Het dateert uit het begin van de jaren negentig. Vér nadat Dylan de akoestische folkmuziek achter zich had gelaten. Deze schijf is echter helemaal akoestisch. Heel minimaal ook: Dylan zingt en speelt gitaar en dat is het dan. En geen van de nummers is van eigen hand. Het zijn, op een enkele uitzondering na, ‘traditionals’, oude volksliedjes uit het Engelstalige universum. Iers, Engels, zelfs Australisch – Jim Jones (at Botany Bay) – en Amerikaans al dan niet overgewaaid. Lekkere muziek en ook interessant. Het album had enig succes en kreeg een opvolger: World Gone Wrong.

De twee albums grijpen terug op inspiratie die Dylan begin jaren zestig opdeed. Hij was net naar New York gekomen, schrijft hij zelf in Chronicles Volume I (zouden er nog meer delen komen?) en had geen vaste woon-of verblijfplaats. Hij sliep bij vrienden op de bank. Eén van die lui had een set elpees: The Anthology of American Folk Music. Ene Harry Smith, een filmmaker, had ze in 1952 samengesteld op basis van zijn eigen verzameling 78 toeren platen. Die verzameling, en natuurlijk de opnamen van Alan Lomax, speelde een belangrijke rol bij de opleving van Amerikaanse volksmuziek in de eerste helft van de zestiger jaren van de twintigste eeuw. Tientallen artiesten hebben de nummers later opgenomen. Er bestaat geloof ik zelfs een remake van de hele verzameling met – toen – moderne artiesten. Ook Dylan heeft er in de sixties al een stuk of wat op de plaat gezet. En op Good as I Been to You staan er weer twee en op World Gone Wrong ook. Het is soms wel een beetje zoeken, want Henry Lee heet nu Love Henry. En King Kong Kitchie Kitchie Me O werd Froggie Went ‘a Courtin’. Stackalee kennen wij als Stagger Lee en Dylan noemt het weer Stack A Lee. En Dylan’s Frankie and Albert heet bij Harry Smith alleen maar Frankie. Maar het is gewoon het bekende Frankie and Johnny. Dat soort afwijkingen tref je veel aan bij volksmuziek. Titels veranderen in de tijd. Teksten soms ook. Interessant.

Niet alle nummers zijn traditionals. Zoals die van het prachtige Hard Times (Come Again no More). Dat is wel oud, het komt uit de negentiende eeuw, maar de componist is bekend, het is geschreven door ene Stephen Foster. Ik kende het al van onder anderen Kate en Anna McGarrigle en Emmylou Harris. Allemaal mooi. De link hieronder is uit een concert ter gelegenheid van de zestigste verjaardag van Willie Nelson (‘The Big Six-0’). Ik heb geen filmpjes gevonden van de opnamen van Good as I Been to You. Deze is misschien nog wel leuker: gitaartje extra, staande bas, mandoline en accordeon. En Dylan neuzelt als nooit te voren.

Dylan - Hard Times

Hard Times - Uitvoering bij The Atlantic Sessions

Die laatste uitvoering is een bonus: de McGarrigles, Emmylou Harris, Rufus Wainwright, Mary Black, Dolores Keane en zo nog een paar. Uit een BBC (-Scotland geloof ik)-TVserie met Schotse, Ierse en Amerikaanse artiesten. Zou Netflix die hebben?

-----
Het plaatje is van Linda Hulshof
Meer informatie op:
www.lindahulshof.nl



© 2017 Henk Klaren meer Henk Klaren - meer "Luister!" -
Vermaak en Genot > Luister!
Ouwe muziek Henk Klaren
1505VG Gouw ouweIk ben al heel lang van plan om eens iets te schrijven over de Friends of Old Time Music; liefhebbers uit de vroege jaren zestig van de vorige eeuw: Ralph Rinzler, John Cohen en Israel Young. Ze vormden een club met als doel, én resultaat, het voor het voetlicht brengen van traditionele Amerikaanse muziek.

Ze organiseerden concerten van folk, country, bluegrass, blues en gospel in New York. Ik heb een box met een boek en drie CD’s met die muziek. Die box héét ook FOTM. Izzy Young had een boeken- en platenzaak, The Folklore Center, in MacDougal Street in New York. Het werd een soort centrum van de ‘folk-scare’ van de sixties. Dave van Ronk (die model stond voor Llewin Davis in de voorlaatste film van de Coen Brothers) en Bob Dylan schrijven daarover in respectievelijk The Mayor of MacDougal Street en Chronicles Volume 1. Maar dàt stukje schrijf ik nog wel eens een andere keer.

Ik moest daar weer eens aan denken toen ik een Dylan-schijf, die ik heel lang niet had gedraaid afspeelde. Ik was hem zelfs een beetje vergeten. Good as I Been to You heet die. Tsja, wanneer draai je precies welke CD als je er honderden hebt. En dan heb ik het nog niet eens over duizenden of tienduizenden, zoals mensen als Mart Smeets en Johan Derksen moeten hebben. Soms te zien op foto’s in tijdschriften.

Maar goed. Het is een bijzonder album. Het dateert uit het begin van de jaren negentig. Vér nadat Dylan de akoestische folkmuziek achter zich had gelaten. Deze schijf is echter helemaal akoestisch. Heel minimaal ook: Dylan zingt en speelt gitaar en dat is het dan. En geen van de nummers is van eigen hand. Het zijn, op een enkele uitzondering na, ‘traditionals’, oude volksliedjes uit het Engelstalige universum. Iers, Engels, zelfs Australisch – Jim Jones (at Botany Bay) – en Amerikaans al dan niet overgewaaid. Lekkere muziek en ook interessant. Het album had enig succes en kreeg een opvolger: World Gone Wrong.

De twee albums grijpen terug op inspiratie die Dylan begin jaren zestig opdeed. Hij was net naar New York gekomen, schrijft hij zelf in Chronicles Volume I (zouden er nog meer delen komen?) en had geen vaste woon-of verblijfplaats. Hij sliep bij vrienden op de bank. Eén van die lui had een set elpees: The Anthology of American Folk Music. Ene Harry Smith, een filmmaker, had ze in 1952 samengesteld op basis van zijn eigen verzameling 78 toeren platen. Die verzameling, en natuurlijk de opnamen van Alan Lomax, speelde een belangrijke rol bij de opleving van Amerikaanse volksmuziek in de eerste helft van de zestiger jaren van de twintigste eeuw. Tientallen artiesten hebben de nummers later opgenomen. Er bestaat geloof ik zelfs een remake van de hele verzameling met – toen – moderne artiesten. Ook Dylan heeft er in de sixties al een stuk of wat op de plaat gezet. En op Good as I Been to You staan er weer twee en op World Gone Wrong ook. Het is soms wel een beetje zoeken, want Henry Lee heet nu Love Henry. En King Kong Kitchie Kitchie Me O werd Froggie Went ‘a Courtin’. Stackalee kennen wij als Stagger Lee en Dylan noemt het weer Stack A Lee. En Dylan’s Frankie and Albert heet bij Harry Smith alleen maar Frankie. Maar het is gewoon het bekende Frankie and Johnny. Dat soort afwijkingen tref je veel aan bij volksmuziek. Titels veranderen in de tijd. Teksten soms ook. Interessant.

Niet alle nummers zijn traditionals. Zoals die van het prachtige Hard Times (Come Again no More). Dat is wel oud, het komt uit de negentiende eeuw, maar de componist is bekend, het is geschreven door ene Stephen Foster. Ik kende het al van onder anderen Kate en Anna McGarrigle en Emmylou Harris. Allemaal mooi. De link hieronder is uit een concert ter gelegenheid van de zestigste verjaardag van Willie Nelson (‘The Big Six-0’). Ik heb geen filmpjes gevonden van de opnamen van Good as I Been to You. Deze is misschien nog wel leuker: gitaartje extra, staande bas, mandoline en accordeon. En Dylan neuzelt als nooit te voren.

Dylan - Hard Times

Hard Times - Uitvoering bij The Atlantic Sessions

Die laatste uitvoering is een bonus: de McGarrigles, Emmylou Harris, Rufus Wainwright, Mary Black, Dolores Keane en zo nog een paar. Uit een BBC (-Scotland geloof ik)-TVserie met Schotse, Ierse en Amerikaanse artiesten. Zou Netflix die hebben?

-----
Het plaatje is van Linda Hulshof
Meer informatie op:
www.lindahulshof.nl

© 2017 Henk Klaren
powered by CJ2