archiefvorig nr.lopend nr.

Vermaak en Genot > Luister! delen printen terug
Wie heet er nou Jack Shit? Henk Klaren

1220VG Jack ShitOver de dubbelalbums Rogue’s Gallery en – deel II – Son of Rogue’s Gallery ging het hier al vaker en ik kan het niet laten. Ze zijn zó leuk en – voor De Leunstoel belangrijker – een bron van verhalen.

Een rogue’s gallery is zo’n politiesmoelenboek, dat wordt gebruikt om getuigen van een verdachte gebeurtenis een identificatie te doen uitvoeren. Ik heb dat ooit eens moeten doen. Sindsdien twijfel ik ernstig aan het nut. Na een bladzij of drie lijkt íedere foto op de vorige én op de volgende, én op de boef in kwestie. Maar als naam voor de albums voldoet het op zijn minst deels, zoals blijkt uit de ondertitel van beide verzamelingen: pirate ballads, sea songs & chanteys.

Luisterend naar de albums en bladerend in de boekjes met informatie over wie wat doet (mooi uitgebreid op deel I en helaas veel minder bij deel II) trof mij de naam Jack Shit. Wie heet er nou zo en áls je al zo heet, en je bent in de showbusiness, dan neem je toch een artiestennaam. Maar al snel bleek me dat het geen vent was maar een band. Ook dan dringt zich een vergelijkbare vraag op. Jack Shit betekent in informeel Amerikaans Engels zoiets als ‘niets’. Bijvoorbeeld in een zin als: ‘He knows Jack Shit about it’. De beste vertaling daarvoor zou ongeveer zo moeten luiden: ‘Hij weet er geen reet vanaf’. Dat doet weer wat denken aan een jazzbandje van Jules Deelder: Trio Me Reet. Hetzelfde gevoel voor humor lijkt me, maar een heel andere muzieksoort. De jongens van Jack Shit spelen country, countryrock, roots, americana, dat soort spul. Shanties passen daar naadloos in.

Op deel I van Rogue’s spelen ze één nummer (Boney was a Warrior) als band, versterkt met een accordeonist, en zitten ze in zes nummers met z’n drieën in de begeleiding. Drummer Pete Thomas drumt in Hand on the Bowline en de andere twee zingen met Sting mee op Shallow Brown. In deel II zijn ze paraat in de begeleiding van drie nummers. Minder, maar ze zijn er nog steeds bij.

Behalve Engelsman Pete Thomas bestaat Jack Shit uit Val McCallum* (gitaar) en de Amerikaan Davey Faragher (bas). Ze zingen alle drie. En hoewel ze er kennelijk goed opstaan bij producent Hal Willner en uitvoerend producenten Johnny Depp en Gore Verbinski, bestaat er in Wikipedia nog geen lemma over de heren áls Jack Shit. Er zijn wel stukken over de mannen apart en dan blijkt dat ze hun sporen al best verdiend hebben. Jack Shit de band is wel te vinden in Elvis Costello’s Wiki (bestaat echt), maar dat geeft alleen de namen.

Op hun eigen website zeggen ze dat ze afkomstig zijn uit een klein dorp in Californië: Cochtotan, 90 mijl bezuiden Bakersfield. Daar ligt Los Angeles en Cocochtan bestaat helemaal niet. Allemaal geintjes dus. Jack Shit wordt ook wel omschreven als een comic country band. Toch is de muziek niet slecht. Ze hebben drie CD’s uitgebracht en ze treden – volgens die site althans, ik vertrouw nu niks meer – vooral op in hun eigen omgeving.

Op Youtube kun je wel wat vinden van hun aardige muziek. Het lijkt vooral een coverbandje met nummers als You don’t miss your Water en Christine’s Tune. Country Rock noemden we dat vroeger. Denk aan The Byrds en The Flying Burrito Bros, mooie muziek. Het wordt iets rauwer uitgevoerd dan de originelen. Een coverbandje, maar niet heus. Ze spelen vaak met Lucinda Williams (die dan voor de gelegenheid Mamashit heet) en ook wel met bijvoorbeeld Albert Lee, Jackson Browne en Elvis Costello. Ze horen er dus echt bij.

Boney was a Warrior
Lucinda Williams met Jack Shit - Still I long for your Kiss

Christine's Tune (Devil in Disguise)


* Schots/Engels, maar geboren in Los Angeles. Hij is een zoon van David McCallum, uit The Man from U.N.C.L.E (voor de jeugdige lezers: dat was vroeger een heel populaire TV-serie).

--------------------------------------------------
Bestel uw boeken, CD's en nog veel meer
bij bolcom, via de banner rechts.
Dan steunt u De Leunstoel!


© 2015 Henk Klaren meer Henk Klaren - meer "Luister!" -
Vermaak en Genot > Luister!
Wie heet er nou Jack Shit? Henk Klaren
1220VG Jack ShitOver de dubbelalbums Rogue’s Gallery en – deel II – Son of Rogue’s Gallery ging het hier al vaker en ik kan het niet laten. Ze zijn zó leuk en – voor De Leunstoel belangrijker – een bron van verhalen.

Een rogue’s gallery is zo’n politiesmoelenboek, dat wordt gebruikt om getuigen van een verdachte gebeurtenis een identificatie te doen uitvoeren. Ik heb dat ooit eens moeten doen. Sindsdien twijfel ik ernstig aan het nut. Na een bladzij of drie lijkt íedere foto op de vorige én op de volgende, én op de boef in kwestie. Maar als naam voor de albums voldoet het op zijn minst deels, zoals blijkt uit de ondertitel van beide verzamelingen: pirate ballads, sea songs & chanteys.

Luisterend naar de albums en bladerend in de boekjes met informatie over wie wat doet (mooi uitgebreid op deel I en helaas veel minder bij deel II) trof mij de naam Jack Shit. Wie heet er nou zo en áls je al zo heet, en je bent in de showbusiness, dan neem je toch een artiestennaam. Maar al snel bleek me dat het geen vent was maar een band. Ook dan dringt zich een vergelijkbare vraag op. Jack Shit betekent in informeel Amerikaans Engels zoiets als ‘niets’. Bijvoorbeeld in een zin als: ‘He knows Jack Shit about it’. De beste vertaling daarvoor zou ongeveer zo moeten luiden: ‘Hij weet er geen reet vanaf’. Dat doet weer wat denken aan een jazzbandje van Jules Deelder: Trio Me Reet. Hetzelfde gevoel voor humor lijkt me, maar een heel andere muzieksoort. De jongens van Jack Shit spelen country, countryrock, roots, americana, dat soort spul. Shanties passen daar naadloos in.

Op deel I van Rogue’s spelen ze één nummer (Boney was a Warrior) als band, versterkt met een accordeonist, en zitten ze in zes nummers met z’n drieën in de begeleiding. Drummer Pete Thomas drumt in Hand on the Bowline en de andere twee zingen met Sting mee op Shallow Brown. In deel II zijn ze paraat in de begeleiding van drie nummers. Minder, maar ze zijn er nog steeds bij.

Behalve Engelsman Pete Thomas bestaat Jack Shit uit Val McCallum* (gitaar) en de Amerikaan Davey Faragher (bas). Ze zingen alle drie. En hoewel ze er kennelijk goed opstaan bij producent Hal Willner en uitvoerend producenten Johnny Depp en Gore Verbinski, bestaat er in Wikipedia nog geen lemma over de heren áls Jack Shit. Er zijn wel stukken over de mannen apart en dan blijkt dat ze hun sporen al best verdiend hebben. Jack Shit de band is wel te vinden in Elvis Costello’s Wiki (bestaat echt), maar dat geeft alleen de namen.

Op hun eigen website zeggen ze dat ze afkomstig zijn uit een klein dorp in Californië: Cochtotan, 90 mijl bezuiden Bakersfield. Daar ligt Los Angeles en Cocochtan bestaat helemaal niet. Allemaal geintjes dus. Jack Shit wordt ook wel omschreven als een comic country band. Toch is de muziek niet slecht. Ze hebben drie CD’s uitgebracht en ze treden – volgens die site althans, ik vertrouw nu niks meer – vooral op in hun eigen omgeving.

Op Youtube kun je wel wat vinden van hun aardige muziek. Het lijkt vooral een coverbandje met nummers als You don’t miss your Water en Christine’s Tune. Country Rock noemden we dat vroeger. Denk aan The Byrds en The Flying Burrito Bros, mooie muziek. Het wordt iets rauwer uitgevoerd dan de originelen. Een coverbandje, maar niet heus. Ze spelen vaak met Lucinda Williams (die dan voor de gelegenheid Mamashit heet) en ook wel met bijvoorbeeld Albert Lee, Jackson Browne en Elvis Costello. Ze horen er dus echt bij.

Boney was a Warrior
Lucinda Williams met Jack Shit - Still I long for your Kiss

Christine's Tune (Devil in Disguise)


* Schots/Engels, maar geboren in Los Angeles. Hij is een zoon van David McCallum, uit The Man from U.N.C.L.E (voor de jeugdige lezers: dat was vroeger een heel populaire TV-serie).

--------------------------------------------------
Bestel uw boeken, CD's en nog veel meer
bij bolcom, via de banner rechts.
Dan steunt u De Leunstoel!
© 2015 Henk Klaren
powered by CJ2