De Leunstoel - internetmagazine voor rustige mensen


		archiefvorig nr.lopend nr.

Vermaak en Genot > Luister!		delen printen terug


	No reason to cry	Henk Klaren
	Ik had ooit eens een schoonzoon. Op basis van mijn uiterlijk vroeg hij zich af of ik een muzikale voorkeur had voor Ringo Starr of Eric Clapton. Na bestudering van mijn platenverzameling – ja, ja beste lezer, het is lang geleden – kwam hij tot de conclusie dat ik een liefhebber van de laatste was. Ik kan met mijn hand op mijn hart verklaren dat ik niet op Starr of Clapton lijk, toen niet en nu niet. En ik ben ook van mening dat de heren niet op elkaar lijken. Niettemin had hij een punt. Ik ben een groot liefhebber van Clapton, de gitarist, de componist en de zanger. Hetgeen maar weer eens aangeeft, dat ook vreemde omwegen tot correcte conclusies kunnen leiden. Ongetwijfeld was No Reason to Cry uit 1976 toen één van de elpees in mijn verzameling. Een interessant album vanwege de nauwe samenwerking van Eric Clapton met leden van The Band. Ik had me dat nooit zo gerealiseerd, maar liep tegen dat feit aan bij de voorbereiding van mijn stukje voor Jrg. 11, nr. 19. Nou, dacht ik, laat ik die CD dan maar weer eens even draaien. Nergens te vinden. De vraag is nu: kwijtgeraakt of de elpee nooit vervangen (of zou ik die misschien ook nooit hebben gehad?). Geheugen, geheugen en om nou die stapel oude elpees door te ploegen … en als ik hem dan vind kan ik hem toch niet draaien, want geen platenspeler meer. Dus ik naar de bieb, volgens de catalogus hadden ze ‘m. Maar ze waren hem kwijtgeraakt. Uiteindelijk heb ik hem toch kunnen lenen, want dan laten ze zo’n schijfje van elders komen. Ach, het zal allemaal ook wel op Spotify staan, maar dat is toch weer anders en je mist de liner notes en die zijn bij zo’n project juist wel interessant. Ja natuurlijk, die gegevens zijn op het net ook wel weer te vinden. Noem me maar ouderwets. Terwijl ik dit typ, draait de CD. En iedere keer dat er een nummer is afgelopen weet ik wat er volgt. Alleen na het voorlaatste nummer volgt iets onbekends. En dat klopt ook: Last Night, het elfde en laatste nummer stond niet op de elpee en staat wel op de CD (*previously unissued, staat erbij). Conclusie: ik had/heb de elpee en heb hem vaak gedraaid, de CD heb ik nooit gehad. Het album is opgenomen in de Shangri-La studio van The Band. In die periode kampeerde Bob Dylan in de tuin bij de studio en liep soms binnen. Hij leverde een song – Sign Language – die verder alleen is verschenen op één van de zogenaamde bootleg-albums. Hij zong en speelde ook mee. Rick Danko en Richard Manuel leverden het openingsnummer, Beautiful Thing, en zongen en speelden ook mee. Rick Danko zong een duet met Eric in zijn eigen All Our Past Times. De gitaar van Robbie Robertson, heel contrasterend met de stijl van Clapton, is goed herkenbaar. Volgens mij komt hij ook terug op Black Summer Rain. De liner notes zijn helaas veel te weinig gedetailleerd. Ron Wood doet mee en Georgie Fame en Yvonne Elliman (maar in welke rol en op welk nummer), Jesse Ed Davis wordt bedankt en de andere twee leden van The Band (maar waarvoor). Het is een raadsel. Maar het is wel een heel mooi afwisselend album. Soms echt de blues-Clapton (County Jail Blues, Double Trouble, Last Night), soms de pop-Clapton (Carnival, Hello Old Friend) en soms Dylan en The Band (Sign Language, All Our Past Times) en een solo van en een duet met zangeres/ liedjesschrijver Marcy Levy, als een soort bonus. Het verhaal gaat dat Clapton eigenlijk graag in The Band had gespeeld en dat het dit project was dat hem daar het dichtst bij heeft gebracht. Ik weet het niet. Er is ook een verhaal dat hij bij de telefoon heeft gewacht op een belletje van Mick Jagger, toen Mick Taylor de Stones verliet. Die verhalen doen veronderstellen dat hij niet zo graag op de voorgrond staat maar liever onderdeel van een groep is, zoals eerder in The Yardbirds en in John Mayall’s Bluesbreakers en toch ook wel in The Cream. Hoe het ook zij, inmiddels is wel duidelijk geworden dat Eric Clapton heel goed voorop kan staan. En iedereen weet wel dat dat een understatement is. En ook een stokoud album als het destijds slecht ontvangen No Reason to Cry staat wat mij betreft nog recht overeind! Sign Language All Our Past Times Last Night -------------------------------------------- De tekening is van Annemiek Meijer --------------------------------------------- Ook CD's kunt u via de banner hiernaast bij bol.com bestellen. Dan steunt u De Leunstoel!

meer Henk Klaren - meer "Luister!" -

Vermaak en Genot > Luister!
No reason to cry	Henk Klaren
Ik had ooit eens een schoonzoon. Op basis van mijn uiterlijk vroeg hij zich af of ik een muzikale voorkeur had voor Ringo Starr of Eric Clapton. Na bestudering van mijn platenverzameling – ja, ja beste lezer, het is lang geleden – kwam hij tot de conclusie dat ik een liefhebber van de laatste was. Ik kan met mijn hand op mijn hart verklaren dat ik niet op Starr of Clapton lijk, toen niet en nu niet. En ik ben ook van mening dat de heren niet op elkaar lijken. Niettemin had hij een punt. Ik ben een groot liefhebber van Clapton, de gitarist, de componist en de zanger. Hetgeen maar weer eens aangeeft, dat ook vreemde omwegen tot correcte conclusies kunnen leiden. Ongetwijfeld was No Reason to Cry uit 1976 toen één van de elpees in mijn verzameling. Een interessant album vanwege de nauwe samenwerking van Eric Clapton met leden van The Band. Ik had me dat nooit zo gerealiseerd, maar liep tegen dat feit aan bij de voorbereiding van mijn stukje voor Jrg. 11, nr. 19. Nou, dacht ik, laat ik die CD dan maar weer eens even draaien. Nergens te vinden. De vraag is nu: kwijtgeraakt of de elpee nooit vervangen (of zou ik die misschien ook nooit hebben gehad?). Geheugen, geheugen en om nou die stapel oude elpees door te ploegen … en als ik hem dan vind kan ik hem toch niet draaien, want geen platenspeler meer. Dus ik naar de bieb, volgens de catalogus hadden ze ‘m. Maar ze waren hem kwijtgeraakt. Uiteindelijk heb ik hem toch kunnen lenen, want dan laten ze zo’n schijfje van elders komen. Ach, het zal allemaal ook wel op Spotify staan, maar dat is toch weer anders en je mist de liner notes en die zijn bij zo’n project juist wel interessant. Ja natuurlijk, die gegevens zijn op het net ook wel weer te vinden. Noem me maar ouderwets. Terwijl ik dit typ, draait de CD. En iedere keer dat er een nummer is afgelopen weet ik wat er volgt. Alleen na het voorlaatste nummer volgt iets onbekends. En dat klopt ook: Last Night, het elfde en laatste nummer stond niet op de elpee en staat wel op de CD (*previously unissued, staat erbij). Conclusie: ik had/heb de elpee en heb hem vaak gedraaid, de CD heb ik nooit gehad. Het album is opgenomen in de Shangri-La studio van The Band. In die periode kampeerde Bob Dylan in de tuin bij de studio en liep soms binnen. Hij leverde een song – Sign Language – die verder alleen is verschenen op één van de zogenaamde bootleg-albums. Hij zong en speelde ook mee. Rick Danko en Richard Manuel leverden het openingsnummer, Beautiful Thing, en zongen en speelden ook mee. Rick Danko zong een duet met Eric in zijn eigen All Our Past Times. De gitaar van Robbie Robertson, heel contrasterend met de stijl van Clapton, is goed herkenbaar. Volgens mij komt hij ook terug op Black Summer Rain. De liner notes zijn helaas veel te weinig gedetailleerd. Ron Wood doet mee en Georgie Fame en Yvonne Elliman (maar in welke rol en op welk nummer), Jesse Ed Davis wordt bedankt en de andere twee leden van The Band (maar waarvoor). Het is een raadsel. Maar het is wel een heel mooi afwisselend album. Soms echt de blues-Clapton (County Jail Blues, Double Trouble, Last Night), soms de pop-Clapton (Carnival, Hello Old Friend) en soms Dylan en The Band (Sign Language, All Our Past Times) en een solo van en een duet met zangeres/ liedjesschrijver Marcy Levy, als een soort bonus. Het verhaal gaat dat Clapton eigenlijk graag in The Band had gespeeld en dat het dit project was dat hem daar het dichtst bij heeft gebracht. Ik weet het niet. Er is ook een verhaal dat hij bij de telefoon heeft gewacht op een belletje van Mick Jagger, toen Mick Taylor de Stones verliet. Die verhalen doen veronderstellen dat hij niet zo graag op de voorgrond staat maar liever onderdeel van een groep is, zoals eerder in The Yardbirds en in John Mayall’s Bluesbreakers en toch ook wel in The Cream. Hoe het ook zij, inmiddels is wel duidelijk geworden dat Eric Clapton heel goed voorop kan staan. En iedereen weet wel dat dat een understatement is. En ook een stokoud album als het destijds slecht ontvangen No Reason to Cry staat wat mij betreft nog recht overeind! Sign Language All Our Past Times Last Night -------------------------------------------- De tekening is van Annemiek Meijer --------------------------------------------- Ook CD's kunt u via de banner hiernaast bij bol.com bestellen. Dan steunt u De Leunstoel!
© 2014 Henk Klaren

	powered by CJ2