 |
 Drie elpees had ik van de Everly Brothers: Original Greatest Hits, Pass the Chicken and Listen en Stories We Could Tell. De laatste twee dateren uit 1972, toen hun top eigenlijk al voorbij was. Na de elpee-tijd heb ik ze nooit vervangen door CD’s, wel ooit eens een verzamelaartje gekocht voor een paar piek: 20 Love Songs, tot voor enkele dagen eigenlijk zelden gedraaid.
Nu Phil Everly is overleden is dat weer een beetje anders geworden. Bovendien begin ik met name Stories We Could Tell een beetje te missen. Dus op zoek. Ik weet: het is wat ouderwets, want tegenwoordig staat alles op Spotify, maar desalniettemin. De bibliotheek had Stories niet, maar wel een heel mooie 4-disc verzamelaar (Heartaches & Harmonies) met ruim honderd nummers en een boekje vol gegevens en een uitgebreid interview met de heren aan de hand van de nummers op de platen. Helaas ontbreken de middelste vier pagina’s, maar ach voor één euro mag je niet mopperen.
De Everly’s hoorden natuurlijk bij het begin van de rock ’n roll. Net als Elvis en Little Richard en noem maar op. Toch vond ik ze nooit zulke rockers. En ik heb ze ook nooit gezien als van die countrycowboys, ten onrechte natuurlijk. Hun wortels liggen duidelijk in Nashville en ze hebben niet voor niets Lucille van Little Richard in hun repertoire opgenomen. Wel waar is dat ze al vrij spoedig het typische countrygeluid goeddeels achter zich lieten. Close-harmony met akoestische gitaren en een keurige uitstraling hoort en oogt ook niet zo vreselijk rock and roll. En hoewel ze ook vele uptempo nummers speelden en hits hadden waren het voor mij toch de ballads – als het Nederlandstalig was geweest hadden we het natuurlijk smartlappen genoemd – die me voor ze innamen. Ebony Eyes kun je toch niet met droge ogen aanhoren, zeg nou zelf? En wat dacht je van The Lightning Express: Please mister conductor don’t put me off of this train, the best friend I have in this World sir is waiting for me in pain. Ja, ja.
Nu Phil dood is, en vóór die tijd natuurlijk ook wel zoals in het – uiteraard – wat hagiografische verhaal in het boekje bij Heartaches & Harmonies, wordt hoog opgegeven van de invloed van The Everly Brothers op de popmuziek. Zo’n beetje alle meerstemmige zang (tot Jan en Kjeld toe, wie weet nog wie dát waren?) wordt teruggevoerd naar hun voorbeeld. Om te beginnen bij The Beatles. John en Paul zijn heel jong begonnen als duo: The Nurk Twins (wist ik nooit, maar er zijn meerdere bronnen waaronder John Lennon zelf!) en het schijnt dat ze onder meer Everly-liedjes zongen. En het is ook zonder meer waar dat de samenzang van The Beatles soms wat weg heeft van de broers.
Begin jaren zestig van de vorige eeuw viel me dat eens op. Welk nummer werd gespeeld op de radio weet ik niet meer maar ik zei voor me uit: ‘Het lijken de Everly Brothers wel’, ‘Ach’, zei mijn vriend Henk: ‘Het zijn gewoon vier Everly Brothers’. Ik weet het nog precies, weet niet waarom, maar ben er wel blij om, want wat lees ik nu in het boekje bij Heartaches & Harmonies: ‘When the Fabs (voor de jongeren onder ons: daarmee worden The Beatles bedoeld HK) “invaded” America in early february 1964, Chuck Berry was moved to remark: “They sound like four Everly Brothers”. Goed gezelschap lijkt me.
Ebony Eyes
The Lightning
Express
Lucille
Stories We
Could Tell
|
|
