archiefvorig nr.lopend nr.

Vermaak en Genot > Luister! delen printen terug
Is allerfavorietste wel een woord? Henk Klaren

1102VG Allerfavorietst
Onderlaatst luisterde ik, zoals altijd op zaterdag, met een half oor naar Spijkers met Koppen. In dat programma treden altijd bandjes op. Nu was er een bandje dat covers van oude, overbekende nummers deed, eentje van Queen, eentje van U2 en nog één die ik weer vergeten ben. Technisch klopte het allemaal, maar toch had ik het gevoel dat die liedjes vakkundig verkracht werden.

Bleek later dat het Roel van Velzen was met zijn band. Dat is toch iemand met enige reputatie. Ik dacht vluchtig dat het prima is om covers te spelen – er zijn muziekgenres waarin niks anders gebeurt – maar dat het misschien verstandiger is om níet die overbekende top-2000 liedjes te gebruiken. Er zijn immers zóveel fantastische nummers die je vrijwel nooit op de radio hoort en die dus ook nooit in zo’n top-2000 of vergelijkbare lijsten opduiken.

De volgende dag kwam ik daar toch een beetje op terug. Ik was bij een zeer intiem optreden van zangeres Marca Paulusma en gitarist Derk Groen. Die speelden ook heel oude nummers, zoals Teach your Children van CS&N, Shel Silversteins The Ballad of Lucy Jordan, The Weight van The Band en Love the one you’re with van Stephen Stills; en ik vond het mooi. Sommige van die nummers zijn behoorlijk lastig om met zijn tweetjes te spelen. The Band bijvoorbeeld doet The Weight vierstemmig. Marca en Derk zijn van plan een CD te maken in de sfeer van die muziek, maar met eigen nummers. Ik ben benieuwd.

Eigen nummers zijn belangrijk want anders ben je zo’n coverbandje, maar twee of drie bestaande nummers lijkt me wel een goed idee. Dan heb je gelijk een soort statement over wat je beoogt met zo’n album. Ook voor de herkenbaarheid is het nooit weg (het effect van: ‘hé, dat nummer ken ik’). Maar dan moet je misschien niet de óverbekende toppers nemen. Enerzijds ligt dat misschien te veel voor de hand, anderzijds is het moeilijk de oorspronkelijke hit te overtreffen.

Door al dat sixties-gedoe raakte ik weer in de stemming voor die muziek en dacht even The Byrds te draaien en Gram Parsons en Janis en Country Joe and the Fish. Zoals altijd heb ik weer erg genoten van Sweetheart of the Rodeo, The Notorious Byrd Brothers, GP, Grievous Angel, Cheap Thrills. Een tegenvaller was dat I feel like I’m fixin’ to die niet in mijn CD-verzameling te vinden was. Zou ik de elpee nooit vervangen hebben? Onvoorstelbaar. Uitgeleend? Herinner ik me niet. Niemand de deur uit! Eén van mijn allerfavorietste nummers staat er op! Of is allerfavorietste geen woord?

Laat ik niet zeuren, je kunt altijd alles beluisteren in dit wonderlijke tijdperk en, jazeker, er is Spotify, maar toch: plaatjes draaien is leuker en CD’s zijn net zo goed plaatjes, en ze draaien ook. Dus nu heb ik een paar CD-tjes van Country Joe plus Fish in huis (Joe MacDonalds soloalbum met Woody Guthrienummers was nog niet te vinden) en geniet weer volop van één van mijn allerfavorietste nummers: Janis. Een ode aan Janis Joplin en vast een leuke cover voor op een eerste CD in de sfeer van de sixties, met overigens eigen nummers.

Oordeel zelf en klik op de link:
 
****************************
De tekening is van Annemiek Meijer


© 2013 Henk Klaren meer Henk Klaren - meer "Luister!" -
Vermaak en Genot > Luister!
Is allerfavorietste wel een woord? Henk Klaren
1102VG Allerfavorietst
Onderlaatst luisterde ik, zoals altijd op zaterdag, met een half oor naar Spijkers met Koppen. In dat programma treden altijd bandjes op. Nu was er een bandje dat covers van oude, overbekende nummers deed, eentje van Queen, eentje van U2 en nog één die ik weer vergeten ben. Technisch klopte het allemaal, maar toch had ik het gevoel dat die liedjes vakkundig verkracht werden.

Bleek later dat het Roel van Velzen was met zijn band. Dat is toch iemand met enige reputatie. Ik dacht vluchtig dat het prima is om covers te spelen – er zijn muziekgenres waarin niks anders gebeurt – maar dat het misschien verstandiger is om níet die overbekende top-2000 liedjes te gebruiken. Er zijn immers zóveel fantastische nummers die je vrijwel nooit op de radio hoort en die dus ook nooit in zo’n top-2000 of vergelijkbare lijsten opduiken.

De volgende dag kwam ik daar toch een beetje op terug. Ik was bij een zeer intiem optreden van zangeres Marca Paulusma en gitarist Derk Groen. Die speelden ook heel oude nummers, zoals Teach your Children van CS&N, Shel Silversteins The Ballad of Lucy Jordan, The Weight van The Band en Love the one you’re with van Stephen Stills; en ik vond het mooi. Sommige van die nummers zijn behoorlijk lastig om met zijn tweetjes te spelen. The Band bijvoorbeeld doet The Weight vierstemmig. Marca en Derk zijn van plan een CD te maken in de sfeer van die muziek, maar met eigen nummers. Ik ben benieuwd.

Eigen nummers zijn belangrijk want anders ben je zo’n coverbandje, maar twee of drie bestaande nummers lijkt me wel een goed idee. Dan heb je gelijk een soort statement over wat je beoogt met zo’n album. Ook voor de herkenbaarheid is het nooit weg (het effect van: ‘hé, dat nummer ken ik’). Maar dan moet je misschien niet de óverbekende toppers nemen. Enerzijds ligt dat misschien te veel voor de hand, anderzijds is het moeilijk de oorspronkelijke hit te overtreffen.

Door al dat sixties-gedoe raakte ik weer in de stemming voor die muziek en dacht even The Byrds te draaien en Gram Parsons en Janis en Country Joe and the Fish. Zoals altijd heb ik weer erg genoten van Sweetheart of the Rodeo, The Notorious Byrd Brothers, GP, Grievous Angel, Cheap Thrills. Een tegenvaller was dat I feel like I’m fixin’ to die niet in mijn CD-verzameling te vinden was. Zou ik de elpee nooit vervangen hebben? Onvoorstelbaar. Uitgeleend? Herinner ik me niet. Niemand de deur uit! Eén van mijn allerfavorietste nummers staat er op! Of is allerfavorietste geen woord?

Laat ik niet zeuren, je kunt altijd alles beluisteren in dit wonderlijke tijdperk en, jazeker, er is Spotify, maar toch: plaatjes draaien is leuker en CD’s zijn net zo goed plaatjes, en ze draaien ook. Dus nu heb ik een paar CD-tjes van Country Joe plus Fish in huis (Joe MacDonalds soloalbum met Woody Guthrienummers was nog niet te vinden) en geniet weer volop van één van mijn allerfavorietste nummers: Janis. Een ode aan Janis Joplin en vast een leuke cover voor op een eerste CD in de sfeer van de sixties, met overigens eigen nummers.

Oordeel zelf en klik op de link:
 
****************************
De tekening is van Annemiek Meijer
© 2013 Henk Klaren
powered by CJ2