Dat was de wijze les die songwriter Joe ‘Red’ Hayes leerde van zijn stiefvader. Hij schreef het nummer in de jaren vijftig van de vorige eeuw samen met Jack Rhodes. Naar eigen zeggen heeft hij er bijna uitsluitend tekst in verwerkt die hij zijn moeder in de loop der jaren had horen zeggen. De liedtekst als geheel biedt niet meer dan de boodschap in genoemde twee zinnen.

Dik Kruithof vroeg me onlangs of ik wel eens van A Satisfied Mind had gehoord en het kwam me wel bekend voor, maar kon het niet meteen plaatsen. Hij gaf me een CD-tje met die titel. Het bleek te gaan om een album van The Walkabouts. Van die groep had ik ook wel eens gehoord en er zelfs wát van gehoord, maar scherp op mijn trommelvlies stonden ze niet. Lekkere muziek dat wist ik nog wel en inderdaad A Satisfied Mind is een prachtig album.

Vanwege de naam nam ik altijd aan dat de groep uit Australië kwam, waarom zou je je band anders noemen naar een initiatierite bij de Aboriginals. Maar nee, ze komen uit Seattle en hebben de naam gekozen naar aanleiding van de film Walkabout van Nicholas Roeg. Die film speelt in Australië, dat dan weer wel.

Hoewel de Walkabouts – en dan vooral frontman Chris Eckman – veelal hun eigen nummers schrijven, staan er op A Satisfied Mind alleen maar nummers van anderen. Het titelnummer van de plaat, tevens het eerste, dus ook. En het is niet de eerste cover van Red Hayes. Daarom kwam de titel en later ook het lied me zo bekend voor. Er zijn tientallen covers. Ikzelf heb er in mijn fysieke muziekverzameling al drie: The Byrds op Turn, Turn, Turn, Johnny Cash op American Recordings VI en Lucinda Williams op Ramblin’, allemaal mooi, maar er is nog veel meer.

De eerste die er een grote hit mee had was Porter Wagoner in 1955 met een hele klassieke country-versie, die niet veel afwijkt van het origineel van Hayes. Een heel mooie country-versie is er van Gram Parsons’ International Submarine Band met een schitterende steelguitar. Maar er zijn niet alleen country-versies. Bob Dylan heeft een heel eigen interpretatie op Saved. Het nummer is nauwelijks meer te herkennen. Die plaat zit natuurlijk niet in mijn collectie, want ze werd opgenomen in Dylan’s vermaledijde born-again periode. Ook mensen als Mahalia Jackson en Ella Fitzgerald hebben zich aan het lied gewaagd. Weer een ander soort mooi. Ook Joan Baez, Tim Hardin, Jeff Buckley, Willie Nelson, David Allen Coe en nog tientallen minder bekenden waagden zich eraan. Kortom het is wat je noemt een klassieker.

De Walkabouts geven er toch weer een eigen draai aan, vooral door de samenzang van Eckman met Carla Torgerson, de frontwoman. Wel knap om een zo vaak gecovered nummer toch nog fris te laten klinken. En dat vind ik dan nog wel in 2013, de plaat is van 1993.

Blijft de vraag waarom je een heel album noemt naar een overbekend nummer van een ander, dat bovendien al bekendheid heeft door weer anderen. Nou ja, misschien omdat het gewoon de eerste track van het album is.

 

*******************************

Het plaatje is gemaakt door Henk Klaren