archiefvorig nr.lopend nr.

Vermaak en Genot > Luister! delen printen terug
Matthijs Henk Klaren

0914VG Matthijs
Als je overschakelt van Nieuwsuur naar Pauw en Witteman zie je soms nog wel eens vijf minuten van de Rijdende Rechter. Dat is wel vermakelijk. Meer dan die laatste vijf minuten is niet nodig om te snappen waar het over gaat en het is ook meer dan genoeg als divertissement. Nieuwsuur en P&W zijn vaste bestanddelen van mijn Tv-avond als er geen voetballen te zien is. Als de heren P&W tenminste niet met vakantie zijn zoals nu, alweer. Naar die twee christelijke types, die nu in beeld zijn, kijk ik niet en dus mis ik ook die paar geestige minuten van de Rijdende Rechter.

Verder zijn er niet zoveel vaste Tv-momenten. Ja, De Wereld Draait Door natuurlijk. Er wordt veel over Matthijs van Nieuwkerk geschreven, zowel in positieve als in negatieve zin. Hij is de beste Tv-interviewer, hij is scherp, hij kent zijn zaakjes enzovoort. Aan de andere kant smeert hij wel erg veel stroop. ‘Jij kunt dat als geen ander.’ (ik noem dat Matthijs van Nieuwkerk-taal zoals: ‘ik moet je heel eerlijk vertellen’ René Froger-taal is). Dat is hem in de mond bestorven. Hij bedoelt gewoon: je kunt dat goed. Dat stroopsmeren zal wel bedoeld zijn om gasten aan het praten te krijgen en – hoewel doorzichtig – het werkt vaak wel.

Een bezwaar van het programma is wel dat het erg vaak over de televisie gaat. Het medium staart navel. Ook zitten er vaak types in die wat te verkopen hebben: een boekje, een CD, een voorstelling. Over zijn haar zal ik het maar niet hebben. Wel over zijn jasjes, want die lijken nooit te passen. Nou is dat toch wel een probleem, jasjes zitten vaak gek als je aan tafel zit, met je ellebogen óp die tafel. Maar hij draagt van die rare overhemden, die duidelijk niet gemaakt zijn om met stropdas te dragen en dan heeft hij er tóch een – meestal nogal typische – die omheen is geknoopt. Toch is het een onderhoudend programma. Het deugt wel, al zouden er wat minder de Vries-en in mogen optreden. Dat ik van Jack de kriebels krijg hoef ik niet uit te leggen lijkt me. En dan heb je zo’n Peter R., die zichzelf zo vreselijk serieus neemt en een extra initiaal hanteert dat hij zelf niet kan uitspreken; en dan de politiek in willen en verstand hebben van de cruijffperikelen bij Ajax. Ach, je kunt er om lachen, maar liever wat minder váák.

Echt leuk aan Matthijs is voor mij zijn authentieke (als je dat woord vandaag aan de dag nog mag gebruiken) belangstelling, wat zeg ik: enthousiasme, voor popmuziek. Al sinds jaar en dag ruimt hij daar in DWDD plaats voor in. Enkele seizoenen was er een vaste artiest, of groep, die muzikaal commentaar leverde op de inhoudelijke programma onderdelen. Ik herinner me Lucky Fonz III en Moke. Dat was vaak erg leuk. Tegenwoordig heeft-ie vaak een act die in het nieuws is. Meestal – maar niet altijd – van Nederlandse of Vlaamse bodem. De tijd van de inwisselbare Amerikaanse juffrouwen-met-gitaar is wel voorbij. Vaak is het leuke muziek. Soms ontdek je zelfs wel eens wat.

De optredentjes duren maar een minuut. Eigenlijk te kort natuurlijk, maar dat heeft een reden heb ik gelezen. Die optredens schijnen een zogenaamd zapmoment te zijn. Kijkers gaan dan naar een ander net. Wat mij betreft alleen begrijpelijk als ze de één of andere rapper hebben. En overigens vraag je je af waarom men zich bij de televisie zo verlaat op het kijkcijferonderzoek. Onlangs hoorde ik in het programma de Waan van de Dag, dat die kijkcijfers zijn gebaseerd op het gedrag van een panel van de kijkers naar 1235 Tv-toestellen. En die lui weten bovendien dat ze in dat panel zitten. Ze hebben er een speciaal kastje voor. Ten eerste is die steekproef natuurlijk absurd klein en voorts kun je je niet voorstellen dat het kijkgedrag van de mensen in het panel niet wordt beïnvloed door de wetenschap dat hun gedrag de kijkcijfers beïnvloedt. Dus Matthijs: laat die bandjes gewoon uitspelen (behalve de rappers dan).

Ook aardig zijn de DWDD recordings. Nederlandse – en soms Vlaamse – artiesten doen live een cover van hun eigen favoriete nummer. Matthijs en z’n redactie (neem ik aan) hebben dat bedacht naar aanleiding van Johnny Cash’s American Recordings, de zes laatste albums van Cash, waarop hij zíjn favoriete nummers uit de popgeschiedenis doet. Geen enkele liefhebber kan zonder die zes CD’s. De DWDD recordings zijn daar wel op geïnspireerd, maar hebben met Cash verder niet zo veel te maken. Het is wél erg leuk. Sommigen blijken uitvoerend meer te kunnen dan je uit hun producten zou verwachten. Die lelijke zanger van de 3J’s – Jan Dulles – deed een bloedmoeilijk nummer van Van Morrison en dat deed hij heel goed. En een enkele keer is het bepaald verrassend. Zoals Nico Dijkshoorn (!), die een discohit van David Bowie – Heroes – vertaalde naar een singer/songwriter-achtig nummer: fraai. Soms valt het wat tegen: Guus Meeuwis mist nu eenmaal de intensiteit van Bruce Springsteen. Maar door de bank genomen: erg leuk. Wat mij betreft een aansporing voor al die mensen om op hun albums niet alléén maar eigen nummers te zetten. Een goeie cover kan voor afwisseling zorgen en aandacht trekken. Soms is het zelfs een hoogtepunt. De grote dames en heren doen het ook. Neem Emmylou Harris op haar laatste album. Het nummer Hard Bargain van Ron Sexsmith is zelfs het titelnummer van de CD.

Zo’n DWDD recordings-seizoen wordt dan afgesloten met een concert in Paradiso, dat ook weer op TV komt. Onlangs heb ik zo’n programma weer eens gezien op uitzendinggemist.nl. Dat was een prettige avond. En dan doet de heer Van Nieuwkerk aan het eind van het jaar ook nog de top 2000 à gogo. Waar haalt hij de tijd vandaan? Dat is vooral vrolijke jool. Al met al mag Matthijs van mij blijven. Op Leo ‘Wikipedia’ Blokhuis kom ik misschien nog wel een keer terug.
 
*************************
Abonneert u op de Nieuwsbrief.


© 2012 Henk Klaren meer Henk Klaren - meer "Luister!" -
Vermaak en Genot > Luister!
Matthijs Henk Klaren
0914VG Matthijs
Als je overschakelt van Nieuwsuur naar Pauw en Witteman zie je soms nog wel eens vijf minuten van de Rijdende Rechter. Dat is wel vermakelijk. Meer dan die laatste vijf minuten is niet nodig om te snappen waar het over gaat en het is ook meer dan genoeg als divertissement. Nieuwsuur en P&W zijn vaste bestanddelen van mijn Tv-avond als er geen voetballen te zien is. Als de heren P&W tenminste niet met vakantie zijn zoals nu, alweer. Naar die twee christelijke types, die nu in beeld zijn, kijk ik niet en dus mis ik ook die paar geestige minuten van de Rijdende Rechter.

Verder zijn er niet zoveel vaste Tv-momenten. Ja, De Wereld Draait Door natuurlijk. Er wordt veel over Matthijs van Nieuwkerk geschreven, zowel in positieve als in negatieve zin. Hij is de beste Tv-interviewer, hij is scherp, hij kent zijn zaakjes enzovoort. Aan de andere kant smeert hij wel erg veel stroop. ‘Jij kunt dat als geen ander.’ (ik noem dat Matthijs van Nieuwkerk-taal zoals: ‘ik moet je heel eerlijk vertellen’ René Froger-taal is). Dat is hem in de mond bestorven. Hij bedoelt gewoon: je kunt dat goed. Dat stroopsmeren zal wel bedoeld zijn om gasten aan het praten te krijgen en – hoewel doorzichtig – het werkt vaak wel.

Een bezwaar van het programma is wel dat het erg vaak over de televisie gaat. Het medium staart navel. Ook zitten er vaak types in die wat te verkopen hebben: een boekje, een CD, een voorstelling. Over zijn haar zal ik het maar niet hebben. Wel over zijn jasjes, want die lijken nooit te passen. Nou is dat toch wel een probleem, jasjes zitten vaak gek als je aan tafel zit, met je ellebogen óp die tafel. Maar hij draagt van die rare overhemden, die duidelijk niet gemaakt zijn om met stropdas te dragen en dan heeft hij er tóch een – meestal nogal typische – die omheen is geknoopt. Toch is het een onderhoudend programma. Het deugt wel, al zouden er wat minder de Vries-en in mogen optreden. Dat ik van Jack de kriebels krijg hoef ik niet uit te leggen lijkt me. En dan heb je zo’n Peter R., die zichzelf zo vreselijk serieus neemt en een extra initiaal hanteert dat hij zelf niet kan uitspreken; en dan de politiek in willen en verstand hebben van de cruijffperikelen bij Ajax. Ach, je kunt er om lachen, maar liever wat minder váák.

Echt leuk aan Matthijs is voor mij zijn authentieke (als je dat woord vandaag aan de dag nog mag gebruiken) belangstelling, wat zeg ik: enthousiasme, voor popmuziek. Al sinds jaar en dag ruimt hij daar in DWDD plaats voor in. Enkele seizoenen was er een vaste artiest, of groep, die muzikaal commentaar leverde op de inhoudelijke programma onderdelen. Ik herinner me Lucky Fonz III en Moke. Dat was vaak erg leuk. Tegenwoordig heeft-ie vaak een act die in het nieuws is. Meestal – maar niet altijd – van Nederlandse of Vlaamse bodem. De tijd van de inwisselbare Amerikaanse juffrouwen-met-gitaar is wel voorbij. Vaak is het leuke muziek. Soms ontdek je zelfs wel eens wat.

De optredentjes duren maar een minuut. Eigenlijk te kort natuurlijk, maar dat heeft een reden heb ik gelezen. Die optredens schijnen een zogenaamd zapmoment te zijn. Kijkers gaan dan naar een ander net. Wat mij betreft alleen begrijpelijk als ze de één of andere rapper hebben. En overigens vraag je je af waarom men zich bij de televisie zo verlaat op het kijkcijferonderzoek. Onlangs hoorde ik in het programma de Waan van de Dag, dat die kijkcijfers zijn gebaseerd op het gedrag van een panel van de kijkers naar 1235 Tv-toestellen. En die lui weten bovendien dat ze in dat panel zitten. Ze hebben er een speciaal kastje voor. Ten eerste is die steekproef natuurlijk absurd klein en voorts kun je je niet voorstellen dat het kijkgedrag van de mensen in het panel niet wordt beïnvloed door de wetenschap dat hun gedrag de kijkcijfers beïnvloedt. Dus Matthijs: laat die bandjes gewoon uitspelen (behalve de rappers dan).

Ook aardig zijn de DWDD recordings. Nederlandse – en soms Vlaamse – artiesten doen live een cover van hun eigen favoriete nummer. Matthijs en z’n redactie (neem ik aan) hebben dat bedacht naar aanleiding van Johnny Cash’s American Recordings, de zes laatste albums van Cash, waarop hij zíjn favoriete nummers uit de popgeschiedenis doet. Geen enkele liefhebber kan zonder die zes CD’s. De DWDD recordings zijn daar wel op geïnspireerd, maar hebben met Cash verder niet zo veel te maken. Het is wél erg leuk. Sommigen blijken uitvoerend meer te kunnen dan je uit hun producten zou verwachten. Die lelijke zanger van de 3J’s – Jan Dulles – deed een bloedmoeilijk nummer van Van Morrison en dat deed hij heel goed. En een enkele keer is het bepaald verrassend. Zoals Nico Dijkshoorn (!), die een discohit van David Bowie – Heroes – vertaalde naar een singer/songwriter-achtig nummer: fraai. Soms valt het wat tegen: Guus Meeuwis mist nu eenmaal de intensiteit van Bruce Springsteen. Maar door de bank genomen: erg leuk. Wat mij betreft een aansporing voor al die mensen om op hun albums niet alléén maar eigen nummers te zetten. Een goeie cover kan voor afwisseling zorgen en aandacht trekken. Soms is het zelfs een hoogtepunt. De grote dames en heren doen het ook. Neem Emmylou Harris op haar laatste album. Het nummer Hard Bargain van Ron Sexsmith is zelfs het titelnummer van de CD.

Zo’n DWDD recordings-seizoen wordt dan afgesloten met een concert in Paradiso, dat ook weer op TV komt. Onlangs heb ik zo’n programma weer eens gezien op uitzendinggemist.nl. Dat was een prettige avond. En dan doet de heer Van Nieuwkerk aan het eind van het jaar ook nog de top 2000 à gogo. Waar haalt hij de tijd vandaan? Dat is vooral vrolijke jool. Al met al mag Matthijs van mij blijven. Op Leo ‘Wikipedia’ Blokhuis kom ik misschien nog wel een keer terug.
 
*************************
Abonneert u op de Nieuwsbrief.
© 2012 Henk Klaren
powered by CJ2