archiefvorig nr.lopend nr.

Vermaak en Genot > Luister! delen printen terug
En ook weer Hank Williams Henk Klaren

0905VG Hank
If you don’t like Hank Williams honey you can kiss my ass zong Kris Kristofferson en zo is ‘t maar net. Country muziek zou niet hetzelfde zijn geweest zonder Hank Williams. Een, misschien wel dé, legende van de country. Ik vermijd het woord icoon, want dat is in deze tijd van Ajax, van Gaal en Cruijff aan ernstige inflatie onderhevig.

Zoals dat gaat met overleden legendes wordt er naarstig gezocht naar restanten van het creatieve leven van genoemde sterren, om daar in de één of andere vorm een goede sier mee te maken, meestal ten behoeve van de rechterachterzak van de zoeker. Heel soms zijn het integere pogingen om waardevol materiaal voor het nageslacht te bewaren. Alles daar tussenin en combinaties ervan kom je ook vaak tegen. Het betreft vooral oude opnamen, die dan worden opgepoetst en uitgebracht. Of de overledene dat nou op die manier gewild had vraagt men zich misschien met rede af.

Zogenaamde tribute-albums zijn een andere zaak. Liedjes van de overledene worden door bewonderaars gezongen en op de plaat gezet. Al die opnamen worden achter elkaar gezet en hup. Als het goed gedaan wordt kan het erg leuke CD’s opleveren. Het zijn ook niet altijd doden waarvoor zo’n album wordt gemaakt. Soms doen ze zelfs zelf mee. Neem bijvoorbeeld Last Man Standing, voor én met Jerry Lee Lewis.

Met Hank Williams hebben ze nu iets bijzonders uitgehaald. Ze hebben geen oude opnamen gevonden, maar schriftjes met songteksten. Alleen maar teksten, geen muziek. Vervolgens hebben ze een aantal singer/songwriters gevraagd die teksten van melodieën te voorzien en de zo ontstane liedjes uit te voeren voor het album: Hank Williams, The Lost Notebooks.

Het zijn voornamelijk heel droeve teksten. Country is blanke blues. How many times have you broken my heart? I hope you shed a million tears, Blue is my heart. Om maar een paar titels te noemen. Ze hebben niet de minste mensen gevraagd mee te doen. Bob Dylan en zijn zoon Jakob, Jack White van de White Stripes, Lucinda Williams (geen familie), Levon Helm van The Band, Sheryl Crow, Merle Haggard. Weet je nog van: Okie from Muskogee? En dan nog een stuk of wat, zoals Holly Williams, Hank’s kleindochter.

De nummers klinken erg country. Het lijkt soms wel alsof Hank ze zelf geschreven heeft. Zou het kunnen dat de teksten tot een bepaald soort muziek dwingen? Sheryl Crow zegt ergens zoiets. Of komt het gewoon omdat de artiesten veel met country hebben? Sommige zijn gewoon country artiest, zoals Patty Loveless, Vince Gill, Rodney Crowell en Merle Haggard. De gebruikte instrumenten spelen ook een rol. Een prachtige steel guitar bijvoorbeeld op het eerste nummer: You’ve been lonesome too, van Alan Jackson.

Het is een hele fraaie plaat geworden (een CD is ook een plaat tenslotte). Lucinda Williams’ I'm so happy I found you is wel mijn favoriete nummer. Geen bluesy titel, dat is waar, maar het lied klinkt erg melancholiek. Alleen maar zang en een gitaartje, kippenvel. En direct daarna komen Gill en Crowell met I hope you shed a million tears. Met de parlando in die song doet het wat denken aan het prachtige Hippie Boy van The Flying Burrito Brothers.
 
*************************
Abonneert u op de Nieuwsbrief.


© 2011 Henk Klaren meer Henk Klaren - meer "Luister!" -
Vermaak en Genot > Luister!
En ook weer Hank Williams Henk Klaren
0905VG Hank
If you don’t like Hank Williams honey you can kiss my ass zong Kris Kristofferson en zo is ‘t maar net. Country muziek zou niet hetzelfde zijn geweest zonder Hank Williams. Een, misschien wel dé, legende van de country. Ik vermijd het woord icoon, want dat is in deze tijd van Ajax, van Gaal en Cruijff aan ernstige inflatie onderhevig.

Zoals dat gaat met overleden legendes wordt er naarstig gezocht naar restanten van het creatieve leven van genoemde sterren, om daar in de één of andere vorm een goede sier mee te maken, meestal ten behoeve van de rechterachterzak van de zoeker. Heel soms zijn het integere pogingen om waardevol materiaal voor het nageslacht te bewaren. Alles daar tussenin en combinaties ervan kom je ook vaak tegen. Het betreft vooral oude opnamen, die dan worden opgepoetst en uitgebracht. Of de overledene dat nou op die manier gewild had vraagt men zich misschien met rede af.

Zogenaamde tribute-albums zijn een andere zaak. Liedjes van de overledene worden door bewonderaars gezongen en op de plaat gezet. Al die opnamen worden achter elkaar gezet en hup. Als het goed gedaan wordt kan het erg leuke CD’s opleveren. Het zijn ook niet altijd doden waarvoor zo’n album wordt gemaakt. Soms doen ze zelfs zelf mee. Neem bijvoorbeeld Last Man Standing, voor én met Jerry Lee Lewis.

Met Hank Williams hebben ze nu iets bijzonders uitgehaald. Ze hebben geen oude opnamen gevonden, maar schriftjes met songteksten. Alleen maar teksten, geen muziek. Vervolgens hebben ze een aantal singer/songwriters gevraagd die teksten van melodieën te voorzien en de zo ontstane liedjes uit te voeren voor het album: Hank Williams, The Lost Notebooks.

Het zijn voornamelijk heel droeve teksten. Country is blanke blues. How many times have you broken my heart? I hope you shed a million tears, Blue is my heart. Om maar een paar titels te noemen. Ze hebben niet de minste mensen gevraagd mee te doen. Bob Dylan en zijn zoon Jakob, Jack White van de White Stripes, Lucinda Williams (geen familie), Levon Helm van The Band, Sheryl Crow, Merle Haggard. Weet je nog van: Okie from Muskogee? En dan nog een stuk of wat, zoals Holly Williams, Hank’s kleindochter.

De nummers klinken erg country. Het lijkt soms wel alsof Hank ze zelf geschreven heeft. Zou het kunnen dat de teksten tot een bepaald soort muziek dwingen? Sheryl Crow zegt ergens zoiets. Of komt het gewoon omdat de artiesten veel met country hebben? Sommige zijn gewoon country artiest, zoals Patty Loveless, Vince Gill, Rodney Crowell en Merle Haggard. De gebruikte instrumenten spelen ook een rol. Een prachtige steel guitar bijvoorbeeld op het eerste nummer: You’ve been lonesome too, van Alan Jackson.

Het is een hele fraaie plaat geworden (een CD is ook een plaat tenslotte). Lucinda Williams’ I'm so happy I found you is wel mijn favoriete nummer. Geen bluesy titel, dat is waar, maar het lied klinkt erg melancholiek. Alleen maar zang en een gitaartje, kippenvel. En direct daarna komen Gill en Crowell met I hope you shed a million tears. Met de parlando in die song doet het wat denken aan het prachtige Hippie Boy van The Flying Burrito Brothers.
 
*************************
Abonneert u op de Nieuwsbrief.
© 2011 Henk Klaren
powered by CJ2