archiefvorig nr.lopend nr.

Vermaak en Genot > Luister! delen printen terug
De familie McGarrigle Henk Klaren

0708VG La Vache
Onlangs is Kate McGarrigle overleden. Ze is 63 jaar geworden. Ik schreef er kort over in de vorige Leunstoel. Het was maar een klein berichtje in de krant. Dat verbaasde me een beetje, want ze was toch een grootheid. Ze vormde een duo met haar zus Anna. Ze schreven hun eigen liedjes, speelden diverse instrumenten - zoals banjo, trekzak, gitaar en piano – en zongen de sterren van de hemel. Vooral de samenzang van die hoge stemmen kan door merg en been gaan. In positieve zin dan. Kate and Anna McGarrigle, een begrip in de folk-muziek.
Er is nog een derde zus: Jane. Ze is ook muzikaal actief als – onder meer – componist van filmmuziek. Een heel enkele keer doet ze mee op de albums van Kate en Anna, op de piano.

De dames zijn Canadees. Hun vader was Engels, moeder Frans-Canadees. Vandaar waarschijnlijk, dat op veel van hun platen één of twee Franstalige liedjes staan. Twee albums zijn zelfs geheel franstalig: French Record en La Vache qui pleure. Nou ja, op dat laatste album staat ook een Engelstalige versie van één van de nummers: Sunflower naast Oh, Tournesol. Ik had – en heb – diverse LP’s en had een aantal van die cassettebandjes. Maar die bandjes zijn allemaal stuk. De LP’s kan ik ook niet meer draaien. Mijn draaitafel heeft het jaren geleden begeven en ik heb nooit een nieuwe gekocht. Maar nu zijn er de CD’s. Ik draai ze nog steeds graag. De laatste weken weer wat meer.

Kate is in de jaren zeventig van de vorige eeuw getrouwd geweest met Loudon Wainwright III. Dat III klinkt nogal deftig, maar zijn vader was al Loudon Wainwright jr. en wat blijft er over voor de derde generatie met dezelfde naam. Loudon is een Amerikaanse singer/songwriter. Aan het begin van zijn carrière was hij één van de nieuwelingen die de nieuwe Bob Dylan werden genoemd. Hij heeft daar ook een liedje over geschreven: Talking new Bob Dylan. Hij vertelt in dat lied (áán Dylan) dat hij veel Bob Dylan imitatiewedstrijden heeft gewonnen. Veel van zijn songs zijn autobiografisch getint.

Loudon heeft ook enige faam als humorist en als acteur. Zo is hij verschenen in drie afleveringen van de TV-serie MASH als de singing surgeon. Helaas zijn daar geen stukjes van op Youtube te vinden. De filmpjes zijn verwijderd in verband met auteursrechten.
In Nederland is hij meer bekend als de ex van Kate en de vader van Kate’s kinderen Rufus en Martha. Zijn liedjes halen ook lang niet het niveau van Dylan of van zijn ex en haar zus. Hoewel Schooldays (alweer autobiografisch) een heel mooi lied is. Het staat ook op de prachtige CD The McGarrigle Hour.
Zijn zus Sloan en zijn dochter uit zijn tweede huwelijk Suzzy (geen typefout: twee zetten) hebben ook een muzikale loopbaan.

Rufus Wainwright (gelukkig niet Loudon IV) is – na een stroef begin met een nare drugsverslaving – heel succesvol geworden. Ik ben niet zo’n fan van zijn muziek. Zijn stem is wat extatisch, als dat het goede woord is, en zijn liedjes raken mij niet echt. Het is wel een interessante man. Maatschappelijk erg betrokken, onder meer als het gaat om homo-rechten en het milieu. En hij heeft een brede muzikale smaak. Hij houdt van de liederen van0708VG Familie McG Schubert en van Judy Garland. Hij heeft een heel album met Judy Garland-hits gemaakt en heeft met dat materiaal ook opgetreden, mét lipstick en hoge hakken. Zijn voorkeur voor Edith Piaf deelt hij met moeder en tante en zus Martha.

Martha kan héél erg mooi zingen. Op The McGarrigle Hour zingt ze het lievelingslied van haar grootmoeder: Alice Blue Gown: móói. In de Leonard Cohen-documentaire I’m your Man doet ze Cohen’s Winter Lady met Kate en Anna: nóg mooier. Ze heeft tot nu toe drie albums uitgebracht. Eén met Edith Piaf-nummers, die heb ik niet gehoord, en twee met bijna uitsluitend eigen werk. Na eerste beluistering ben ik er nog niet echt weg van. Het aardigste nummer is nog Syd Barrett’s See Emily play, maar ik geef toch de voorkeur aan de orginele Pink Floyd-versie. Wel interessant: op één van de CD’s speelt Pete Townshend van de Who op een paar nummers mee en op beide albums helpt Garth Hudson, die ouwe organist van The Band, een handje. En natuurlijk vind je namen van de familie terug: Kate, Anna en Rufus.

Die familie doet veel samen. De al twee keer eerder genoemde CD: The McGarrigle Hour is een voorbeeld. En er is ook een CD: The MacGarrigle Christmas Hour. Die ken ik nog niet. Behalve de familie doet daar onder meer Lou Reed aan mee. Het is (of was) een jaarlijks terugkerend theaterevenement in New York. En ze verschijnen dus op elkaars albums en ze treden in verschillende samenstellingen op. Loudon zit ook in de bezetting van The McGarrigle Hour. Op Youtube zijn veel samenwerkingsprojecten te vinden. Te veel om op te noemen. Maar bijvoorbeeld: Rufus en Kate bij en met Elvis Costello in het TV-programma van de laatste. Een erg leuk muziekprogramma. Het is tegenwoordig te zien op Het Gesprek. Ik mis het veel te vaak. Ook Martha en Loudon in de Londense club met You don’t phone me. Ze doen er erg grappig over, maar er zit uiteraard een verwijt achter.

En dat is weer typerend. Martha, Rufus en Loudon willen nog wel eens publiekelijk onaardig zijn in hun liedjes. In Loudon’s Red Guitar komt Kate nadrukkelijk voor en waar zou Unhappy Anniversary over gaan? Het toppunt in dat verband is toch wel Bloody, motherfucking Asshole. Dat is Martha over haar vader.
De grote projecten waarin veel familieleden participeren spreken mij aan. The Transatlantic Sessions, waar ik vorige week over schreef , is een voorbeeld te meer.
Daar tref je ook man en kinderen van Anna aan: Dane, Lily en Sylvan. Dane is journalist. Hij heeft een boek over leven en carrière van Kate en Anna geschreven. Lily is achtergrondzangeres in de band van nicht Martha en vormt met broer Sylvan The Mittenstrings. Daar weet ik verder niets van.
En plein public uitgevochten ruzies staan in deze familie kennelijk het maken van prachtige muziek niet in de weg. Ze zullen het nu met één minder moeten doen. Hard times…
 
****************************


© 2010 Henk Klaren meer Henk Klaren - meer "Luister!" -
Vermaak en Genot > Luister!
De familie McGarrigle Henk Klaren
0708VG La Vache
Onlangs is Kate McGarrigle overleden. Ze is 63 jaar geworden. Ik schreef er kort over in de vorige Leunstoel. Het was maar een klein berichtje in de krant. Dat verbaasde me een beetje, want ze was toch een grootheid. Ze vormde een duo met haar zus Anna. Ze schreven hun eigen liedjes, speelden diverse instrumenten - zoals banjo, trekzak, gitaar en piano – en zongen de sterren van de hemel. Vooral de samenzang van die hoge stemmen kan door merg en been gaan. In positieve zin dan. Kate and Anna McGarrigle, een begrip in de folk-muziek.
Er is nog een derde zus: Jane. Ze is ook muzikaal actief als – onder meer – componist van filmmuziek. Een heel enkele keer doet ze mee op de albums van Kate en Anna, op de piano.

De dames zijn Canadees. Hun vader was Engels, moeder Frans-Canadees. Vandaar waarschijnlijk, dat op veel van hun platen één of twee Franstalige liedjes staan. Twee albums zijn zelfs geheel franstalig: French Record en La Vache qui pleure. Nou ja, op dat laatste album staat ook een Engelstalige versie van één van de nummers: Sunflower naast Oh, Tournesol. Ik had – en heb – diverse LP’s en had een aantal van die cassettebandjes. Maar die bandjes zijn allemaal stuk. De LP’s kan ik ook niet meer draaien. Mijn draaitafel heeft het jaren geleden begeven en ik heb nooit een nieuwe gekocht. Maar nu zijn er de CD’s. Ik draai ze nog steeds graag. De laatste weken weer wat meer.

Kate is in de jaren zeventig van de vorige eeuw getrouwd geweest met Loudon Wainwright III. Dat III klinkt nogal deftig, maar zijn vader was al Loudon Wainwright jr. en wat blijft er over voor de derde generatie met dezelfde naam. Loudon is een Amerikaanse singer/songwriter. Aan het begin van zijn carrière was hij één van de nieuwelingen die de nieuwe Bob Dylan werden genoemd. Hij heeft daar ook een liedje over geschreven: Talking new Bob Dylan. Hij vertelt in dat lied (áán Dylan) dat hij veel Bob Dylan imitatiewedstrijden heeft gewonnen. Veel van zijn songs zijn autobiografisch getint.

Loudon heeft ook enige faam als humorist en als acteur. Zo is hij verschenen in drie afleveringen van de TV-serie MASH als de singing surgeon. Helaas zijn daar geen stukjes van op Youtube te vinden. De filmpjes zijn verwijderd in verband met auteursrechten.
In Nederland is hij meer bekend als de ex van Kate en de vader van Kate’s kinderen Rufus en Martha. Zijn liedjes halen ook lang niet het niveau van Dylan of van zijn ex en haar zus. Hoewel Schooldays (alweer autobiografisch) een heel mooi lied is. Het staat ook op de prachtige CD The McGarrigle Hour.
Zijn zus Sloan en zijn dochter uit zijn tweede huwelijk Suzzy (geen typefout: twee zetten) hebben ook een muzikale loopbaan.

Rufus Wainwright (gelukkig niet Loudon IV) is – na een stroef begin met een nare drugsverslaving – heel succesvol geworden. Ik ben niet zo’n fan van zijn muziek. Zijn stem is wat extatisch, als dat het goede woord is, en zijn liedjes raken mij niet echt. Het is wel een interessante man. Maatschappelijk erg betrokken, onder meer als het gaat om homo-rechten en het milieu. En hij heeft een brede muzikale smaak. Hij houdt van de liederen van0708VG Familie McG Schubert en van Judy Garland. Hij heeft een heel album met Judy Garland-hits gemaakt en heeft met dat materiaal ook opgetreden, mét lipstick en hoge hakken. Zijn voorkeur voor Edith Piaf deelt hij met moeder en tante en zus Martha.

Martha kan héél erg mooi zingen. Op The McGarrigle Hour zingt ze het lievelingslied van haar grootmoeder: Alice Blue Gown: móói. In de Leonard Cohen-documentaire I’m your Man doet ze Cohen’s Winter Lady met Kate en Anna: nóg mooier. Ze heeft tot nu toe drie albums uitgebracht. Eén met Edith Piaf-nummers, die heb ik niet gehoord, en twee met bijna uitsluitend eigen werk. Na eerste beluistering ben ik er nog niet echt weg van. Het aardigste nummer is nog Syd Barrett’s See Emily play, maar ik geef toch de voorkeur aan de orginele Pink Floyd-versie. Wel interessant: op één van de CD’s speelt Pete Townshend van de Who op een paar nummers mee en op beide albums helpt Garth Hudson, die ouwe organist van The Band, een handje. En natuurlijk vind je namen van de familie terug: Kate, Anna en Rufus.

Die familie doet veel samen. De al twee keer eerder genoemde CD: The McGarrigle Hour is een voorbeeld. En er is ook een CD: The MacGarrigle Christmas Hour. Die ken ik nog niet. Behalve de familie doet daar onder meer Lou Reed aan mee. Het is (of was) een jaarlijks terugkerend theaterevenement in New York. En ze verschijnen dus op elkaars albums en ze treden in verschillende samenstellingen op. Loudon zit ook in de bezetting van The McGarrigle Hour. Op Youtube zijn veel samenwerkingsprojecten te vinden. Te veel om op te noemen. Maar bijvoorbeeld: Rufus en Kate bij en met Elvis Costello in het TV-programma van de laatste. Een erg leuk muziekprogramma. Het is tegenwoordig te zien op Het Gesprek. Ik mis het veel te vaak. Ook Martha en Loudon in de Londense club met You don’t phone me. Ze doen er erg grappig over, maar er zit uiteraard een verwijt achter.

En dat is weer typerend. Martha, Rufus en Loudon willen nog wel eens publiekelijk onaardig zijn in hun liedjes. In Loudon’s Red Guitar komt Kate nadrukkelijk voor en waar zou Unhappy Anniversary over gaan? Het toppunt in dat verband is toch wel Bloody, motherfucking Asshole. Dat is Martha over haar vader.
De grote projecten waarin veel familieleden participeren spreken mij aan. The Transatlantic Sessions, waar ik vorige week over schreef , is een voorbeeld te meer.
Daar tref je ook man en kinderen van Anna aan: Dane, Lily en Sylvan. Dane is journalist. Hij heeft een boek over leven en carrière van Kate en Anna geschreven. Lily is achtergrondzangeres in de band van nicht Martha en vormt met broer Sylvan The Mittenstrings. Daar weet ik verder niets van.
En plein public uitgevochten ruzies staan in deze familie kennelijk het maken van prachtige muziek niet in de weg. Ze zullen het nu met één minder moeten doen. Hard times…
 
****************************
© 2010 Henk Klaren
powered by CJ2