archiefvorig nr.lopend nr.

Vermaak en Genot > Luister! delen printen terug
Oude, slordige mannen Henk Klaren

0704VG Q65
Signeersessies, daar ga ik nooit naar toe. Waarom zou ik? Je moet twee keer wachten: een keer bij het signeren en een keer bij de kassa. En dat duurt even, want het is – als het goed is – drukker dan gebruikelijk. En na afloop heb je dan een boek met één of meer krabbels er in. En van dat laatste heb ik de meerwaarde nooit zo gezien. Ja, ja, ik weet het: eerste drukken van beroemde schrijvers zijn veel waard en gesigneerd nóg meer, maar ik kan het niet helpen: ik vind het een beetje raar. Het gaat toch om de inhoud?

Boekpresentaties, ben ik wel eens een enkele keer geweest. Daar gebeurt er nog wel eens wat. Een verhaaltje, een interviewtje. Dat soort dingen.
Onlangs was er bij boekhandel Verwijs in Den Haag ‘zoiets’ naar aanleiding van het verschijnen van ‘de ultieme biografie’ over de Q65 van ene Pim Scheelings. Het bleek geen presentatie te zijn maar slechts een signeersessie. Niet de auteur signeerde, maar de overlevende leden van deze legendarische Haagse beatgroep. Zo noemde je dat in de jaren zestig van de vorige eeuw. Op de achtergrond natuurlijk muziek van de Q en op een flatscreen opnamen van optredens.

Op weg naar Verwijs had ik The Life I Live in mijn hoofd. Geen snel nummer, het paste goed bij mijn bedaarde wandeltempo. Ik heb meestal een muziekje in mijn hoofd. Vaak het laatste nummer dat ik op de radio heb gehoord. Soms wacht ik even met het verlaten van de woning omdat er net een rotnummer wordt gedraaid. Loop ik uren met dat melodietje in mijn kop. Daarom loop ik ook niet graag langs vestigingen van Monuta. Ik gruw van Ben Cramers De Herinnering Blijft. Maar op weg naar de Q65 hoor je in je hoofd natuurlijk de Q65. En dan ligt The Life I Live voor de hand. Hun grootste hit en hun beste nummer. Toen ik Verwijs binnenstapte werd het ook net gedraaid.
Over de sessie valt verder niet veel te melden. Het was vrij druk. Vier oudere, wat slordige mannen achter een tafel met0704VG Q pennen en viltstiften, biertjes en colaatjes. De klanten waren voor een groot deel ook oudere, wat slordige mannen.

En nu heb ik een boek met vier krabbels. De Q65 bestond oorspronkelijk uit vijf man. Twee zijn er overleden. Eén er van – Jay Baar de drummer - is na zijn dood vervangen en die vervanger – Beer Klaasse – was er ook. Willem Bieler, de overleden zanger, is tussentijds wel eens vervangen geweest, maar na zijn dood niet meer. Als je het boek uit hebt verbaas je je vooral over het lage sterftepercentage. Klaasse, Frank Nuyens, Peter Vink en Joop Roelofs zagen er zelfs redelijk gezond uit. En dat na al die drank, al die drugs, al die onverantwoordelijke geintjes en al dat geweld.
Het boek bestaat vooral uit interviews met leden van de Q; behalve genoemde vier ook nog lieden die er ook wel eens in hebben gespeeld, en lieden die ze gekend hebben, waaronder leden van concurrerende Haagse groepen. Het leest lekker weg en het geeft vast een goed beeld van die tijd in dat milieu. Wellicht wat aangedikt, maar vast niet mooier gemaakt. Rock ’n Roll is niet romantisch, dat wisten we al.

Hun LP Revolution heb ik al decennia. Ik heb hem ook op CD. Het is een lekkere plaat. Opvallend goeie, eigen nummers; níet alleen The Life I Live, afgewisseld met Amerikaanse blues en soul. Nu zouden we de keuze van nummers als Mr. Pitiful, I’m a Man en Spoonful nogal gemakzuchtig vinden, maar toen waren die nummers nog nauwelijks bekend. Maar al met al klinkt het album – in tegenstelling tot veel andere muziek uit die tijd – niet erg gedateerd. En je blijft natuurlijk lachen om het nauwelijks verstaanbare Haagse Engels van Bieler.
 
*************************************
Buddenbrooks aan het Noordeinde in Den Haag
is weer gewoon een boekhandel!


© 2009 Henk Klaren meer Henk Klaren - meer "Luister!" -
Vermaak en Genot > Luister!
Oude, slordige mannen Henk Klaren
0704VG Q65
Signeersessies, daar ga ik nooit naar toe. Waarom zou ik? Je moet twee keer wachten: een keer bij het signeren en een keer bij de kassa. En dat duurt even, want het is – als het goed is – drukker dan gebruikelijk. En na afloop heb je dan een boek met één of meer krabbels er in. En van dat laatste heb ik de meerwaarde nooit zo gezien. Ja, ja, ik weet het: eerste drukken van beroemde schrijvers zijn veel waard en gesigneerd nóg meer, maar ik kan het niet helpen: ik vind het een beetje raar. Het gaat toch om de inhoud?

Boekpresentaties, ben ik wel eens een enkele keer geweest. Daar gebeurt er nog wel eens wat. Een verhaaltje, een interviewtje. Dat soort dingen.
Onlangs was er bij boekhandel Verwijs in Den Haag ‘zoiets’ naar aanleiding van het verschijnen van ‘de ultieme biografie’ over de Q65 van ene Pim Scheelings. Het bleek geen presentatie te zijn maar slechts een signeersessie. Niet de auteur signeerde, maar de overlevende leden van deze legendarische Haagse beatgroep. Zo noemde je dat in de jaren zestig van de vorige eeuw. Op de achtergrond natuurlijk muziek van de Q en op een flatscreen opnamen van optredens.

Op weg naar Verwijs had ik The Life I Live in mijn hoofd. Geen snel nummer, het paste goed bij mijn bedaarde wandeltempo. Ik heb meestal een muziekje in mijn hoofd. Vaak het laatste nummer dat ik op de radio heb gehoord. Soms wacht ik even met het verlaten van de woning omdat er net een rotnummer wordt gedraaid. Loop ik uren met dat melodietje in mijn kop. Daarom loop ik ook niet graag langs vestigingen van Monuta. Ik gruw van Ben Cramers De Herinnering Blijft. Maar op weg naar de Q65 hoor je in je hoofd natuurlijk de Q65. En dan ligt The Life I Live voor de hand. Hun grootste hit en hun beste nummer. Toen ik Verwijs binnenstapte werd het ook net gedraaid.
Over de sessie valt verder niet veel te melden. Het was vrij druk. Vier oudere, wat slordige mannen achter een tafel met0704VG Q pennen en viltstiften, biertjes en colaatjes. De klanten waren voor een groot deel ook oudere, wat slordige mannen.

En nu heb ik een boek met vier krabbels. De Q65 bestond oorspronkelijk uit vijf man. Twee zijn er overleden. Eén er van – Jay Baar de drummer - is na zijn dood vervangen en die vervanger – Beer Klaasse – was er ook. Willem Bieler, de overleden zanger, is tussentijds wel eens vervangen geweest, maar na zijn dood niet meer. Als je het boek uit hebt verbaas je je vooral over het lage sterftepercentage. Klaasse, Frank Nuyens, Peter Vink en Joop Roelofs zagen er zelfs redelijk gezond uit. En dat na al die drank, al die drugs, al die onverantwoordelijke geintjes en al dat geweld.
Het boek bestaat vooral uit interviews met leden van de Q; behalve genoemde vier ook nog lieden die er ook wel eens in hebben gespeeld, en lieden die ze gekend hebben, waaronder leden van concurrerende Haagse groepen. Het leest lekker weg en het geeft vast een goed beeld van die tijd in dat milieu. Wellicht wat aangedikt, maar vast niet mooier gemaakt. Rock ’n Roll is niet romantisch, dat wisten we al.

Hun LP Revolution heb ik al decennia. Ik heb hem ook op CD. Het is een lekkere plaat. Opvallend goeie, eigen nummers; níet alleen The Life I Live, afgewisseld met Amerikaanse blues en soul. Nu zouden we de keuze van nummers als Mr. Pitiful, I’m a Man en Spoonful nogal gemakzuchtig vinden, maar toen waren die nummers nog nauwelijks bekend. Maar al met al klinkt het album – in tegenstelling tot veel andere muziek uit die tijd – niet erg gedateerd. En je blijft natuurlijk lachen om het nauwelijks verstaanbare Haagse Engels van Bieler.
 
*************************************
Buddenbrooks aan het Noordeinde in Den Haag
is weer gewoon een boekhandel!
© 2009 Henk Klaren
powered by CJ2