archiefvorig nr.lopend nr.

Vermaak en Genot > Luister! delen printen terug
Tell Tale Signs Henk Klaren

0609VG Tell Tale Signs
Ik heb lang niet alles van Bob Dylan. Dat kan sowieso niet, want lang niet alles dat opgenomen is, is ook uitgebracht. Maar ik heb ook lang niet alles dat is uitgebracht. En dat is maar goed ook, want een mens wil toch ook wel eens wat anders horen dan Bob Dylan. Bovendien was er die vervelende religieuze periode. Toen ben ik een poosje geheel afgehaakt. Toch kan ik zonder in herhaling te vervallen wel een hele dag Dylan draaien. Mijn stuk of vijftien CD’s moeten daar toch goed voor zijn. En als ik weer een goed functionerende platenspeler zou hebben kwam daar nog wel een paar uur bij.
Het meeste draai ik eigenlijk het oudere werk. Subterranean Homesick Blues, John Wesley Harding, Nashville Skyline en Blonde on Blonde. Nostalgie of zoiets.

Maar onlangs hoorde ik een paar nummers op de radio van een nieuw uitgebracht album. Dat klonk zo prettig dat ik maar weer eens naar de platenwinkel ben gelopen. Tell Tale Signs, rare and unreleased 1989-2006 heet het. Geen níeuwe muziek dus. Het is deel acht van de zogenaamde Bootleg Series. Dat is een rijtje platen van geheel verschillende aard, het soort materiaal waar vroeger bootlegs van werden gemaakt. Zo levert ook restmateriaal nog wat op, zou de redenering hebben kunnen zijn. Sommige delen van die serie zijn opnamen van volledige live concerten. Andere, zoals deze, bevatten demo’s, tracks die niet op de daarvoor bedoelde albums terecht gekomen zijn, geïsoleerde live opnamen, alternatieve takes, filmmuziek. Dat soort dingen. Het zou een zootje kunnen opleveren. Dat was vroeger met die echte bootlegs vaak zo. De geluidskwaliteit deugde ook bijna nooit.

Deze namaak-bootleg (ik kan het ook niet helpen) kent die bezwaren niet. De geluidskwaliteit is top. Er is kennelijk veel aandacht besteed aan de samenstelling. Het klinkt als een samenhangend geheel en tegelijkertijd is het ook een overzicht van verschillende muziekstijlen. Een paradox, geen tegenstelling. Folk, blues, blue grass, Ierse invloeden, je hoort het allemaal en het blijft natuurlijk voortdurend en onmiskenbaar Dylan.
Ik ben zelf erg gesteld op Red River Shore met de fantastische accordeon van Augie Meyers op het eind. 32-20 Blues van de legendarische Robert Johnson is ook geweldig en The Lonesome River, een blue-grass nummer met zo’n snerpende tweede stem (Ralph Stanley) maakt me nieuwsgierig naar het album: Clinch Mountain Country, waar dat af is gehaald. Dylan verzorgt op die CD een gastoptreden. Blue-grass is leuk!
Er staat geen zwak nummer op het album. Mississippi en Dignity staan er in twee verschillende versies op. Alle versies zijn interessant.
Tell Tale Signs is in drie versies uitgekomen. Ik heb de standaardversie gekocht. Twee CD’s met een boekje met veel gegevens en veel hoogdravende tekst over hoe fantastisch het allemaal wel niet is. Gegevens vind ik altijd leuk. Hoe meer hoe beter. Daarom mis ik wel de credits voor de songwriters. Het meeste is natuurlijk van Dylan zelf, maar er staan ook covers op en traditionals. En het is een gezoek om daar achter te komen.
Er is ook een simpele versie met alleen de eerste CD. En dan is er nog een drie CD-versie met een boek van 150 pagina’s. Die kost 130 dollar bij Amazon. Daar wordt hier en daar schande van gesproken. Nou ja, je hóeft hem niet te kopen.

Ik besprak nieuw Dylan-werk vaak met een vriend. We zijn ook wel met een groepje naar een concert in de Kuip geweest, wat regende het toen, maar wat was het mooi. Op verjaardagen (niet elke verjaardag, maar als-ie 50 werd of 65) zongen we hem toe. Dat doen we met een groep vrienden. Bij hem was er altijd een tekst op een Dylan-melodie bij.
Deze CD kan ik niet meer met hem bespreken. Hij is er niet meer. Ook op zijn crematie klonk Dylan.
 
**********************************
Abonneer u op de Nieuwsbrief.


© 2009 Henk Klaren meer Henk Klaren - meer "Luister!" -
Vermaak en Genot > Luister!
Tell Tale Signs Henk Klaren
0609VG Tell Tale Signs
Ik heb lang niet alles van Bob Dylan. Dat kan sowieso niet, want lang niet alles dat opgenomen is, is ook uitgebracht. Maar ik heb ook lang niet alles dat is uitgebracht. En dat is maar goed ook, want een mens wil toch ook wel eens wat anders horen dan Bob Dylan. Bovendien was er die vervelende religieuze periode. Toen ben ik een poosje geheel afgehaakt. Toch kan ik zonder in herhaling te vervallen wel een hele dag Dylan draaien. Mijn stuk of vijftien CD’s moeten daar toch goed voor zijn. En als ik weer een goed functionerende platenspeler zou hebben kwam daar nog wel een paar uur bij.
Het meeste draai ik eigenlijk het oudere werk. Subterranean Homesick Blues, John Wesley Harding, Nashville Skyline en Blonde on Blonde. Nostalgie of zoiets.

Maar onlangs hoorde ik een paar nummers op de radio van een nieuw uitgebracht album. Dat klonk zo prettig dat ik maar weer eens naar de platenwinkel ben gelopen. Tell Tale Signs, rare and unreleased 1989-2006 heet het. Geen níeuwe muziek dus. Het is deel acht van de zogenaamde Bootleg Series. Dat is een rijtje platen van geheel verschillende aard, het soort materiaal waar vroeger bootlegs van werden gemaakt. Zo levert ook restmateriaal nog wat op, zou de redenering hebben kunnen zijn. Sommige delen van die serie zijn opnamen van volledige live concerten. Andere, zoals deze, bevatten demo’s, tracks die niet op de daarvoor bedoelde albums terecht gekomen zijn, geïsoleerde live opnamen, alternatieve takes, filmmuziek. Dat soort dingen. Het zou een zootje kunnen opleveren. Dat was vroeger met die echte bootlegs vaak zo. De geluidskwaliteit deugde ook bijna nooit.

Deze namaak-bootleg (ik kan het ook niet helpen) kent die bezwaren niet. De geluidskwaliteit is top. Er is kennelijk veel aandacht besteed aan de samenstelling. Het klinkt als een samenhangend geheel en tegelijkertijd is het ook een overzicht van verschillende muziekstijlen. Een paradox, geen tegenstelling. Folk, blues, blue grass, Ierse invloeden, je hoort het allemaal en het blijft natuurlijk voortdurend en onmiskenbaar Dylan.
Ik ben zelf erg gesteld op Red River Shore met de fantastische accordeon van Augie Meyers op het eind. 32-20 Blues van de legendarische Robert Johnson is ook geweldig en The Lonesome River, een blue-grass nummer met zo’n snerpende tweede stem (Ralph Stanley) maakt me nieuwsgierig naar het album: Clinch Mountain Country, waar dat af is gehaald. Dylan verzorgt op die CD een gastoptreden. Blue-grass is leuk!
Er staat geen zwak nummer op het album. Mississippi en Dignity staan er in twee verschillende versies op. Alle versies zijn interessant.
Tell Tale Signs is in drie versies uitgekomen. Ik heb de standaardversie gekocht. Twee CD’s met een boekje met veel gegevens en veel hoogdravende tekst over hoe fantastisch het allemaal wel niet is. Gegevens vind ik altijd leuk. Hoe meer hoe beter. Daarom mis ik wel de credits voor de songwriters. Het meeste is natuurlijk van Dylan zelf, maar er staan ook covers op en traditionals. En het is een gezoek om daar achter te komen.
Er is ook een simpele versie met alleen de eerste CD. En dan is er nog een drie CD-versie met een boek van 150 pagina’s. Die kost 130 dollar bij Amazon. Daar wordt hier en daar schande van gesproken. Nou ja, je hóeft hem niet te kopen.

Ik besprak nieuw Dylan-werk vaak met een vriend. We zijn ook wel met een groepje naar een concert in de Kuip geweest, wat regende het toen, maar wat was het mooi. Op verjaardagen (niet elke verjaardag, maar als-ie 50 werd of 65) zongen we hem toe. Dat doen we met een groep vrienden. Bij hem was er altijd een tekst op een Dylan-melodie bij.
Deze CD kan ik niet meer met hem bespreken. Hij is er niet meer. Ook op zijn crematie klonk Dylan.
 
**********************************
Abonneer u op de Nieuwsbrief.
© 2009 Henk Klaren
powered by CJ2