archiefvorig nr.lopend nr.

Beschouwingen > In de polder delen printen terug
Groene energie bestaat niet Paul Bordewijk

1909BS Groen
We willen allemaal groene energie. Vraag het aan Frans Timmermans. Vraag het aan Rob Jetten. Vraag het aan de bakker op de hoek: allemaal zijn ze voor groene energie. Maar wat bedoelen ze daar eigenlijk mee? Energie is iets immaterieels, al kun je er wel de eigenaar van zijn en het verhandelen. Maar iets immaterieels heeft geen kleur.

Ook sommige energiedragers worden soms als groen aangeduid, zoals groene waterstof, groene stroom en groen gas, maar daar valt die kleur niet aan af te zien. Groene waterstof verschilt alleen door zijn herkomst van blauwe waterstof en grijze waterstof, en dat geldt ook voor groen gas.

Er bestaat wel gas dat een beetje groen ziet, of liever geelgroen, dat is chloorgas. Dat draagt ook de Griekse naam voor die kleur. Maar dat wordt juist weer niet bedoeld met groen gas. Het groen in groene energie is alleen een metafoor, meer niet.

Maar wanneer noemen we energie dan groen? Dat is in de praktijk best verwarrend. Soms wordt groene energie gelijkgesteld met duurzame energie. Dan denkt men vooral aan wind- en zonne-energie, en afhankelijk van wie je spreekt aan verbranding van biomassa. Dat wordt ook wel energie uit hernieuwbare bronnen genoemd.
Dat is een betere formulering, want zonnestraling en wind mogen op onze tijdschaal onuitputtelijk zijn, de installaties die nodig zijn om er elektriciteit of warmte mee op te wekken zijn dat niet. Zonnepanelen, windturbines en verbrandingsovens, hun levensduur is allemaal eindig. Na 25 jaar moeten ze wel vervangen worden.

Eigenlijk is alleen de straling van de zon waarin je ligt te zonnebaden duurzaam, en misschien ook nog de wind in je rug op de fiets. Maar de fiets die je dan nodig hebt om in beweging te komen heeft ook al weer een eindige levensduur. Er bestaan dus maar heel weinig vormen van echt duurzame energie, meestal bedoelt men daarmee energie uit hernieuwbare bronnen.

Soms bedoelt men met groene energie ook klimaatneutrale energie, dus energie waar bij de opwekking geen broeikasgassen vrijkomen. Dat gaat dan in de eerste plaats om kooldioxide (CO2), maar het kan ook gaan om methaangas (CH4) dat vrijkomt bij lekkage van deze brandstof.

Gedeeltelijk komt klimaatneutrale energie uit duurzame bronnen, maar gedeeltelijk ook niet. Wind- en zonne-energie is klimaatneutraal, maar verbranding van biomassa lang niet altijd. De verbranding van biomassa levert hoe dan ook CO2 op, maar voor het effect daarvan op het klimaat is belangrijk op welke termijn die CO2 weer wordt vastgelegd in planten of bomen.

Dat gaat bij het verbranden van koffiedik of sinaasappelschillen vrij snel, en er is dan ook weinig tegen om GFT afval als een hernieuwbare bron te beschouwen. Alleen moet je het dan niet composteren maar verbranden, anders kont er geen nuttige energie vrij. Waarom dan toch het huisvuil gescheiden moet worden opgehaald is mij een raadsel.

Vaak worden in biomassacentrales vooral houtpellets verbrand, en om daar de CO2 weer van te binden moeten er nieuwe bomen groeien. Dat kan wel honderd jaar duren. Omdat we willen dat er op een termijn van tien jaar al veel minder CO2 wordt uitgestoten, kun je dat dus niet klimaatneutraal noemen. Desondanks wordt de CO2 die vrijkomt bij de verbranding van houtpellets niet meegerekend, bij voorbeeld bij de toets of de staat het Urgenda vonnis uitvoert. De stichting Urgenda vindt dat ook helemaal niet erg, maar gaat vrolijk mee met dit bedrog om niet te hoeven erkennen dat hun hele eis niet klopte.

Mede onder druk van het Urgenda vonnis worden er op grote schaal bomen gekapt om die te verbranden als alternatief voor kolen en gas, waarbij per opgewekte hoeveelheid energie zo ongeveer driemaal zo veel CO2 vrijkomt als bij gas. Maar vanwege de mythe van de hernieuwbare bronnen wordt dat door Urgenda geaccepteerd.

Omgekeerd is het bij kernenergie. Dat is klimaatneutraal, hoewel sommige milieu-organisaties dat glashard ontkennen. Je kunt hooguit erop wijzen dat er bij de bouw een beetje CO2 vrijkomt, maar dat geldt ook voor de bouw van windturbines en zonnepanelen, waarbij gerelateerd aan de levensduur van de door die installatie geproduceerde energie nog meer CO2 vrij komt..

Wel is de hoeveelheid uranium eindig, en beschouwen fijnproevers uranium dus niet als een hernieuwbare bron. Zolang er voldoende uranium is voor de bestaande en te ontwikkelen kerncentrales is dat geen probleem, en er zijn allerlei nieuwe technieken mogelijk, zoals hergebruik van kernafval, winning van uranium uit zeewater, gebruik van andere kernbrandstoffen zoals thorium, en uiteindelijk wellicht kernfusie. Hoe dan ook kan de eindigheid van de voorraad nooit een argument zijn om de voorraad niet te gebruiken als het alternatief is dat de Aarde verder opwarmt.

Dat ligt anders dan bij fossiele brandstoffen die we beter in de grond kunnen laten zitten vanwege de CO2 die anders vrijkomt. Vijftig jaar geleden verschenen er boeken met titels als De olie raakt toch op. Toen was het heel belangrijk dat energiebronnen hernieuwbaar waren, want daarmee stelden we onze energievoorziening op termijn veilig. Nu is de overmaat aan fossiele brandstoffen juist een bedreiging. Het gaat er nu om dat energie klimaatneutraal is.

Wanneer niet duidelijk is of je met groene energie nu bedoelt energie uit duurzame bronnen of klimaatneutrale energie, is die term alleen maar verwarrend.

----------

Het plaatje is gemaakt door Petra Busstra.
Meer informatie: www.petrabusstra.com

 



© 2022 Paul Bordewijk meer Paul Bordewijk - meer "In de polder" -
Beschouwingen > In de polder
Groene energie bestaat niet Paul Bordewijk
1909BS Groen
We willen allemaal groene energie. Vraag het aan Frans Timmermans. Vraag het aan Rob Jetten. Vraag het aan de bakker op de hoek: allemaal zijn ze voor groene energie. Maar wat bedoelen ze daar eigenlijk mee? Energie is iets immaterieels, al kun je er wel de eigenaar van zijn en het verhandelen. Maar iets immaterieels heeft geen kleur.

Ook sommige energiedragers worden soms als groen aangeduid, zoals groene waterstof, groene stroom en groen gas, maar daar valt die kleur niet aan af te zien. Groene waterstof verschilt alleen door zijn herkomst van blauwe waterstof en grijze waterstof, en dat geldt ook voor groen gas.

Er bestaat wel gas dat een beetje groen ziet, of liever geelgroen, dat is chloorgas. Dat draagt ook de Griekse naam voor die kleur. Maar dat wordt juist weer niet bedoeld met groen gas. Het groen in groene energie is alleen een metafoor, meer niet.

Maar wanneer noemen we energie dan groen? Dat is in de praktijk best verwarrend. Soms wordt groene energie gelijkgesteld met duurzame energie. Dan denkt men vooral aan wind- en zonne-energie, en afhankelijk van wie je spreekt aan verbranding van biomassa. Dat wordt ook wel energie uit hernieuwbare bronnen genoemd.
Dat is een betere formulering, want zonnestraling en wind mogen op onze tijdschaal onuitputtelijk zijn, de installaties die nodig zijn om er elektriciteit of warmte mee op te wekken zijn dat niet. Zonnepanelen, windturbines en verbrandingsovens, hun levensduur is allemaal eindig. Na 25 jaar moeten ze wel vervangen worden.

Eigenlijk is alleen de straling van de zon waarin je ligt te zonnebaden duurzaam, en misschien ook nog de wind in je rug op de fiets. Maar de fiets die je dan nodig hebt om in beweging te komen heeft ook al weer een eindige levensduur. Er bestaan dus maar heel weinig vormen van echt duurzame energie, meestal bedoelt men daarmee energie uit hernieuwbare bronnen.

Soms bedoelt men met groene energie ook klimaatneutrale energie, dus energie waar bij de opwekking geen broeikasgassen vrijkomen. Dat gaat dan in de eerste plaats om kooldioxide (CO2), maar het kan ook gaan om methaangas (CH4) dat vrijkomt bij lekkage van deze brandstof.

Gedeeltelijk komt klimaatneutrale energie uit duurzame bronnen, maar gedeeltelijk ook niet. Wind- en zonne-energie is klimaatneutraal, maar verbranding van biomassa lang niet altijd. De verbranding van biomassa levert hoe dan ook CO2 op, maar voor het effect daarvan op het klimaat is belangrijk op welke termijn die CO2 weer wordt vastgelegd in planten of bomen.

Dat gaat bij het verbranden van koffiedik of sinaasappelschillen vrij snel, en er is dan ook weinig tegen om GFT afval als een hernieuwbare bron te beschouwen. Alleen moet je het dan niet composteren maar verbranden, anders kont er geen nuttige energie vrij. Waarom dan toch het huisvuil gescheiden moet worden opgehaald is mij een raadsel.

Vaak worden in biomassacentrales vooral houtpellets verbrand, en om daar de CO2 weer van te binden moeten er nieuwe bomen groeien. Dat kan wel honderd jaar duren. Omdat we willen dat er op een termijn van tien jaar al veel minder CO2 wordt uitgestoten, kun je dat dus niet klimaatneutraal noemen. Desondanks wordt de CO2 die vrijkomt bij de verbranding van houtpellets niet meegerekend, bij voorbeeld bij de toets of de staat het Urgenda vonnis uitvoert. De stichting Urgenda vindt dat ook helemaal niet erg, maar gaat vrolijk mee met dit bedrog om niet te hoeven erkennen dat hun hele eis niet klopte.

Mede onder druk van het Urgenda vonnis worden er op grote schaal bomen gekapt om die te verbranden als alternatief voor kolen en gas, waarbij per opgewekte hoeveelheid energie zo ongeveer driemaal zo veel CO2 vrijkomt als bij gas. Maar vanwege de mythe van de hernieuwbare bronnen wordt dat door Urgenda geaccepteerd.

Omgekeerd is het bij kernenergie. Dat is klimaatneutraal, hoewel sommige milieu-organisaties dat glashard ontkennen. Je kunt hooguit erop wijzen dat er bij de bouw een beetje CO2 vrijkomt, maar dat geldt ook voor de bouw van windturbines en zonnepanelen, waarbij gerelateerd aan de levensduur van de door die installatie geproduceerde energie nog meer CO2 vrij komt..

Wel is de hoeveelheid uranium eindig, en beschouwen fijnproevers uranium dus niet als een hernieuwbare bron. Zolang er voldoende uranium is voor de bestaande en te ontwikkelen kerncentrales is dat geen probleem, en er zijn allerlei nieuwe technieken mogelijk, zoals hergebruik van kernafval, winning van uranium uit zeewater, gebruik van andere kernbrandstoffen zoals thorium, en uiteindelijk wellicht kernfusie. Hoe dan ook kan de eindigheid van de voorraad nooit een argument zijn om de voorraad niet te gebruiken als het alternatief is dat de Aarde verder opwarmt.

Dat ligt anders dan bij fossiele brandstoffen die we beter in de grond kunnen laten zitten vanwege de CO2 die anders vrijkomt. Vijftig jaar geleden verschenen er boeken met titels als De olie raakt toch op. Toen was het heel belangrijk dat energiebronnen hernieuwbaar waren, want daarmee stelden we onze energievoorziening op termijn veilig. Nu is de overmaat aan fossiele brandstoffen juist een bedreiging. Het gaat er nu om dat energie klimaatneutraal is.

Wanneer niet duidelijk is of je met groene energie nu bedoelt energie uit duurzame bronnen of klimaatneutrale energie, is die term alleen maar verwarrend.

----------

Het plaatje is gemaakt door Petra Busstra.
Meer informatie: www.petrabusstra.com

 

© 2022 Paul Bordewijk
powered by CJ2