archiefvorig nr.lopend nr.

Beschouwingen > In de polder delen printen terug
Waar is onze burgertrots gebleven? De dienstdoende redacteuren

1615BS DDR TrotsHet Binnenhof mag best wat kosten
Soms kan ik de ‘Geest der Tijd’ niet helemaal duiden. Enerzijds lijken we in een hyper-nationalistisch tijdperk terecht te zijn gekomen waarin het behoud van ’s lands soevereiniteit van het grootste belang wordt gevonden, terwijl tegelijkertijd de restauratie van het symbool bij uitstek van die soevereiniteit – het Binnenhof - ‘sober en doelmatig’ dient te zijn.

Het idee hierachter – of moet ik in dit kader ‘de’ idee zeggen? – dat er aan de publieke zaak zo min mogelijk geld uitgegeven mag worden houdt Nederland al decennia in de houdgreep. Sommige moedige beleidsmakers – Adri Duijvestein en zijn Haagse stadhuis, bijvoorbeeld – trokken zich daar niets van aan, maar zoveel moed kom je niet vaak meer tegen.

De Zeeuws Meisje-doctrine – ‘geen cent teveel’ – doordesemt heel Nederland. Zie bijvoorbeeld Nette Kruzenga van Leefbaar Midden-Groningen.  Zij vindt dat er vanwege de financiële positie van de gemeente geen nieuw stadhuis gebouwd moet worden. De ambtenaren kunnen wat haar betreft ook ondergebracht worden in leegstaande scholen. Ook de Midden-Groningse PvdA en SP vrezen dat er vanwege de kosten een schadelijke en negatieve beeldvorming kan ontstaan vanuit de bevolking.

Ik begrijp dat niet. Misschien komt het omdat ik in Middelburg ben opgegroeid. Die stad is in het trotse bezit van een heuse ‘Keldermans’. Dit Vlaamse architectengeslacht heeft tijdens de vijftiende- en zestiende-eeuw de meest prachtige stadhuizen gebouwd in de Nederlandse gewesten, tot in Gouda en Alkmaar aan toe. Gebouwen die nog steeds gekoesterd worden. (Zij het niet vaak meer als stadhuis.)

Denk ook aan het zeventiende-eeuwse Amsterdamse stadhuis op de Dam van Jacob van Campen. Het is nog steeds een schande dat dit symbool van burgertrots door de broer van Napoleon tot koninklijk paleis is getransformeerd, maar het blijft een icoon van Amsterdam.

Ik ben wars van nationalistisch gebrul, maar dat laat onverlet dat ik vind dat we best mogen investeren in de trots op eigen land, stad en samenleving. Mooie publieke gebouwen zouden aan die trots weer vorm moeten geven. Hoe krijgen we die in steen gevatte burgertrots weer terug?

Zie ook Dialogue intérieur over het Spuiforum
(WM)

------------
De prijzen zijn gestegen …
Stadhuis en schouwburg zijn voor een overheid die iets moois wil bouwen de twee aangewezen gebouwen. In de politieke werkelijkheid komt dat neer op ambitieuze doelstellingen met meestal een 'gewoon' budget, want ja, in dit land moet de overheid net zo zuinig zijn als zijn burgers.

Uiteraard komt de architect dan met een mooi plan dat voldoet aan alle eisen en voor het gewone budget gebouwd kon worden, op het moment dat de opdracht gegeven werd. Maar helaas, de boze buitenwereld is veranderd, de bouwprijzen zijn gestegen dus het ontwerp wordt vereenvoudigd. Iedereen tevreden als het gebouw na drie jaar wordt opgeleverd. Het stroomt vol met ambtenaren of theaterbezoekers en dan blijken er toch wat dingetjes niet helemaal goed te zijn. Zo nu en dan is er wat extra's nodig voor onderhoud en na tien jaar staat het door de architect bedoelde gebouw er. Iets duurder dan de oorspronkelijke begroting maar de doelstellingen voor het gebouw zijn gehaald. Die voor het geld uiteindelijk niet maar het is wel zonder begrotingsoverschrijdingen gegaan.  Overigens, dit verhaal is niet van de laatste vijf jaar, toen stegen de bouwprijzen niet, maar dat zal voor de komende jaren wel weer opgaan. (DK)

-------
Is er niet teveel uitbesteed?
Ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat de te ver doorgeschoten drang allerlei taken uit te besteden ons hier ook parten speelt. Er werken bij de overheid niet genoeg mensen meer die echt verstand hebben van bouwen. Daardoor weegt het belang van een mooi, representatief en degelijk gebouw onvoldoende bij interne afwegingen en worden plannen die ingediend worden door bedrijven niet goed meer tegen het licht gehouden. Misschien zijn de uitnodigingen offertes uit te brengen ook al te open en te vaag. (FH)

--------
Opdracht deugde niet
Belangrijke publieke gebouwen dienen een uitstraling te hebben, die recht doet aan het belang van het betreffende gebouw. Het belangrijkste publieke gebouw (nou ja, cluster van gebouwen) in ons land is de huisvesting van het parlement. Het is ernstig verouderd en gaat derhalve in de renovatie. De opdracht aan de architecten luidt dat het ontwerp sober en doelmatig moet zijn.

Dat is geen goede opdracht. Het complex druipt van de ‘vaderlandse geschiedenis’. Dat dient volgens mij behouden te blijven. Dan wordt doelmatigheid een probleem. Verander dus dat deel van de opdracht in ‘zo doelmatig mogelijk’ binnen de gewenste uitstraling, die wordt gekarakteriseerd door behoud van het historisch karakter van het complex. ‘Sober’ is volgens mij ook geen goede opdracht. De parlementariërs veronderstellen naar mijn idee dat ze voor verspillers worden uitgemaakt als ze staan op kwaliteit, in ontwerp en afwerking. Dat kost wat, maar het alternatief is saaiheid en democratie is niet saai. (HK)

De dienstdoende redacteuren waren deze keer Willem Minderhout, Dik Kruithof, Frits Hoorweg en Henk Klaren.

--------
Het plaatje is van Linda Hulshof
Meer informatie: www.lindahulshof.nl
© 2019 De dienstdoende redacteuren meer De dienstdoende redacteuren - meer "In de polder" -
Beschouwingen > In de polder
Waar is onze burgertrots gebleven? De dienstdoende redacteuren
1615BS DDR TrotsHet Binnenhof mag best wat kosten
Soms kan ik de ‘Geest der Tijd’ niet helemaal duiden. Enerzijds lijken we in een hyper-nationalistisch tijdperk terecht te zijn gekomen waarin het behoud van ’s lands soevereiniteit van het grootste belang wordt gevonden, terwijl tegelijkertijd de restauratie van het symbool bij uitstek van die soevereiniteit – het Binnenhof - ‘sober en doelmatig’ dient te zijn.

Het idee hierachter – of moet ik in dit kader ‘de’ idee zeggen? – dat er aan de publieke zaak zo min mogelijk geld uitgegeven mag worden houdt Nederland al decennia in de houdgreep. Sommige moedige beleidsmakers – Adri Duijvestein en zijn Haagse stadhuis, bijvoorbeeld – trokken zich daar niets van aan, maar zoveel moed kom je niet vaak meer tegen.

De Zeeuws Meisje-doctrine – ‘geen cent teveel’ – doordesemt heel Nederland. Zie bijvoorbeeld Nette Kruzenga van Leefbaar Midden-Groningen.  Zij vindt dat er vanwege de financiële positie van de gemeente geen nieuw stadhuis gebouwd moet worden. De ambtenaren kunnen wat haar betreft ook ondergebracht worden in leegstaande scholen. Ook de Midden-Groningse PvdA en SP vrezen dat er vanwege de kosten een schadelijke en negatieve beeldvorming kan ontstaan vanuit de bevolking.

Ik begrijp dat niet. Misschien komt het omdat ik in Middelburg ben opgegroeid. Die stad is in het trotse bezit van een heuse ‘Keldermans’. Dit Vlaamse architectengeslacht heeft tijdens de vijftiende- en zestiende-eeuw de meest prachtige stadhuizen gebouwd in de Nederlandse gewesten, tot in Gouda en Alkmaar aan toe. Gebouwen die nog steeds gekoesterd worden. (Zij het niet vaak meer als stadhuis.)

Denk ook aan het zeventiende-eeuwse Amsterdamse stadhuis op de Dam van Jacob van Campen. Het is nog steeds een schande dat dit symbool van burgertrots door de broer van Napoleon tot koninklijk paleis is getransformeerd, maar het blijft een icoon van Amsterdam.

Ik ben wars van nationalistisch gebrul, maar dat laat onverlet dat ik vind dat we best mogen investeren in de trots op eigen land, stad en samenleving. Mooie publieke gebouwen zouden aan die trots weer vorm moeten geven. Hoe krijgen we die in steen gevatte burgertrots weer terug?

Zie ook Dialogue intérieur over het Spuiforum
(WM)

------------
De prijzen zijn gestegen …
Stadhuis en schouwburg zijn voor een overheid die iets moois wil bouwen de twee aangewezen gebouwen. In de politieke werkelijkheid komt dat neer op ambitieuze doelstellingen met meestal een 'gewoon' budget, want ja, in dit land moet de overheid net zo zuinig zijn als zijn burgers.

Uiteraard komt de architect dan met een mooi plan dat voldoet aan alle eisen en voor het gewone budget gebouwd kon worden, op het moment dat de opdracht gegeven werd. Maar helaas, de boze buitenwereld is veranderd, de bouwprijzen zijn gestegen dus het ontwerp wordt vereenvoudigd. Iedereen tevreden als het gebouw na drie jaar wordt opgeleverd. Het stroomt vol met ambtenaren of theaterbezoekers en dan blijken er toch wat dingetjes niet helemaal goed te zijn. Zo nu en dan is er wat extra's nodig voor onderhoud en na tien jaar staat het door de architect bedoelde gebouw er. Iets duurder dan de oorspronkelijke begroting maar de doelstellingen voor het gebouw zijn gehaald. Die voor het geld uiteindelijk niet maar het is wel zonder begrotingsoverschrijdingen gegaan.  Overigens, dit verhaal is niet van de laatste vijf jaar, toen stegen de bouwprijzen niet, maar dat zal voor de komende jaren wel weer opgaan. (DK)

-------
Is er niet teveel uitbesteed?
Ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat de te ver doorgeschoten drang allerlei taken uit te besteden ons hier ook parten speelt. Er werken bij de overheid niet genoeg mensen meer die echt verstand hebben van bouwen. Daardoor weegt het belang van een mooi, representatief en degelijk gebouw onvoldoende bij interne afwegingen en worden plannen die ingediend worden door bedrijven niet goed meer tegen het licht gehouden. Misschien zijn de uitnodigingen offertes uit te brengen ook al te open en te vaag. (FH)

--------
Opdracht deugde niet
Belangrijke publieke gebouwen dienen een uitstraling te hebben, die recht doet aan het belang van het betreffende gebouw. Het belangrijkste publieke gebouw (nou ja, cluster van gebouwen) in ons land is de huisvesting van het parlement. Het is ernstig verouderd en gaat derhalve in de renovatie. De opdracht aan de architecten luidt dat het ontwerp sober en doelmatig moet zijn.

Dat is geen goede opdracht. Het complex druipt van de ‘vaderlandse geschiedenis’. Dat dient volgens mij behouden te blijven. Dan wordt doelmatigheid een probleem. Verander dus dat deel van de opdracht in ‘zo doelmatig mogelijk’ binnen de gewenste uitstraling, die wordt gekarakteriseerd door behoud van het historisch karakter van het complex. ‘Sober’ is volgens mij ook geen goede opdracht. De parlementariërs veronderstellen naar mijn idee dat ze voor verspillers worden uitgemaakt als ze staan op kwaliteit, in ontwerp en afwerking. Dat kost wat, maar het alternatief is saaiheid en democratie is niet saai. (HK)

De dienstdoende redacteuren waren deze keer Willem Minderhout, Dik Kruithof, Frits Hoorweg en Henk Klaren.

--------
Het plaatje is van Linda Hulshof
Meer informatie: www.lindahulshof.nl
© 2019 De dienstdoende redacteuren
powered by CJ2