Ik zit dit te schrijven in een vakantiehuisje in Egmond. Een paar dagen ondergedoken. Om een boek te schrijven. En nu geef ik mezelf een uurtje vrijaf om dit te schrijven. Het voelt als voetballen, na zonsondergang. Het is de dag van de Provinciale Statenverkiezingen, als er spanning in Nederland hangt. Electorale spanning. Ik ken mensen die gekozen gaan worden. Goeie mensen. Met het hart op de juiste plek. Ze staan met opgestroopte mouwen en een schop in hun handen. Ze willen namelijk werken, voor ons land. Mooi is dat. Die idealen. Die ambities. Ze doen het voor ons.

En toch. Kun je je nog echt ergens boos over maken in dit land? De afgelopen dagen heb ik het gekakel op televisie gevolgd. Waarom wist ik eigenlijk niet. Ik weet ook niet of mensen van mening veranderen als ze Brinkman of Cohen zien hakketakken. Eigenlijk vinden ze allebei dat het eerlijker moet. Hoe apocalyptisch sommige politici onze situatie ook schetsen, het gaat nog steeds goed met ons.

Daarom zat ik aan het dak te denken. Het dak dat je moet repareren als het droog is. Ik ken namelijk veel PvdA’ers, VVD’ers, D66’ers en GroenLinksers die vastzitten in hun eigen partij. Met enige regelmaat krijg ik mailtjes van mensen die iets groters willen. Iets mooiers. Een sociaalliberale partij die het gekakel overstijgt, de moderne tijd omarmt, God naar de hemel verbant en Nederland wil vernieuwen. Kortweg: Het Femkenisme.

Die mailwisselingen eindigen altijd met de belofte dat we elkaar snel moeten zien. En dat we beginnen met een manifest. Met een opiniestuk. Of simpelweg dat we elkaar vreselijk gaan omhelzen. Maar daar blijft het dan bij. Meestal zeg ik tegen mezelf: ik ben geen politicus. Daar bedoel ik mee dat ik moeite heb me te conformeren aan een leider. Ik ben lid van de PvdA, maar met Cohen heb ik net zo veel als met kaas. Gesmolten op de pizza vind ik het nog te doen, maar koud op de boterham is het me een gruwel.

Ik wil wel meedenken, maar ik wil vooral aan de zijlijn blijven staan. Schreeuwen. Soms aanmoedigen en hier en daar wat cynisch commentaar leveren. Maar misschien moet ik daar eens mee ophouden. Misschien moet ik ‘verantwoordelijkheid nemen’. En dus een eigen beweging starten.

Revolutie.

Een coup plegen.

Marcheren. Zingend door de straten.

(…)

Laat me maar even. Ik zit nu al drie dagen alleen met het manuscript van een boek over burgemeesters. Ik heb een kleine cd-speler met Cubaanse muziek. En dat is het. Dan verlang je naar actie. Dan wil je dingen omvergooien. Dan wil je revolutie. Maar als ik straks weer tussen een wurgende hypotheek en gillende kinderen woon, zal ik bedaren. Dan zullen mijn revolutionaire plannen weer gaan luwen.

Zo gaat het altijd.

 

*************************