Net als Erik van Muiswinkel ben ik van mening dat een voetbalkampioenschap beter te genieten valt als het Nederlands Elftal er niet aan deelneemt. Je wordt dan niet voortdurend heen en weer geslingerd tussen hoop en wanhoop, vreugde en verdriet, blijheid en kwaadheid en andere stressverwekkende emoties en het scheelt een stuk in het drankgebruik. Bovendien blijf je verschoond van de stuitende aanblik van je landgenoten, die hossend de tribunes bevolken, geheel uitgedost in het oranje, toch al zo'n verschrikkelijke kleur, en met klompen en kazen op het hoofd. En altijd maar die vrees dat de speurende camera per ongeluk blijft ‘hangen’ bij iemand die je herkent als je buurman of collega, waardoor je gedwongen wordt tot verhuizing of het omzien naar een andere werkkring.

Voor het vermijden van die voortdurende emotionele dilemma's en weerzinwekkende taferelen heb ik een eenvoudige oplossing gevonden: Ik kijk niet naar de wedstrijden van het Nederlands Elftal. Ik doe net of ze van deelname hebben afgezien. Want waarom zou ik kijken naar een team van een coach, die zijn productiefste spits heeft thuis gelaten, speelt volgens het vier-drie-drie systeem, maar geen rechterspits heeft, het behoudende concept 'met de punt naar achteren' van de vorige coach Advocaat heeft gehandhaafd, terwijl de verdediging de zwakste schakel vormt en van zijn middenlinie ook niet veel verwacht kan worden?

Die zelfde coach zet alles in op de zogenaamde teambuilding, wat aanleiding is voor liederlijke scènes waarin de spelers op de training elkaar voortdurend omhelzen en kusjes geven! Als spelersvrouw zou ik hier ernstig tegen protesteren, want dit is alleen nog maar wat er gebeurt onder het toeziend oog van de camera. Wie weet wat ze allemaal uitspoken tijdens besloten trainingen of in het hotel. Verplichte groepssex? Ik wil het niet weten. De hele selectie van de bondscoach is duidelijk geënt op de gedachte om alleen aardige jongens mee te nemen. Aardig voor elkaar en aardig voor de coach, zodat er in volledige harmonie getraind en gespeeld kan worden. Geen onvertogen woord mag er vallen en de pers moet hier ook haar medewerking aan verlenen. De coach maakt een fatale vergissing. Op het veld moeten die jongens als team functioneren. Daar is het een teamsport voor. Maar daar buiten? Het is juist erg belangrijk dat er een paar etterbakken in zo'n groep zitten, die vals spelen met kaarten, elkaar rücksichtlos in de zeik nemen en de coach als pispaal behandelen. Alleen op die manier krijgt zo'n groep een beetje spirit. Die luizen in de pels zijn op het veld immers de aanjagers, de doordouwers en de broodnodige individualisten waar de inspirerende impulsen vandaan komen. Geen kleffe hap jongetjes op schoolreisje, die braaf doen wat de meester zegt, maar een rotzooiende, ambitieuze bende halve garen, die elkaar opjagen en over dooie punten heen helpen en Arjen Robben tot de orde roepen als hij weer eens zijn vrijstaande medespelers over het hoofd ziet.

Gelukkig vinden er nog talloze andere wedstrijden plaats. Veel teveel zelfs. Ik ben daarom begonnen met de wedstrijden te schrappen van teams die onder leiding staan van andere Nederlandse coaches. De naam van dat land waarvan het elftal door Beenhakker getraind wordt kan ik niet eens onthouden, al zag ik wel dat zijn spelers leuk kunnen zingen en trommelen. Ook de bespottelijke misdragingen van de als immer overschatte Hiddink konden me niet ontgaan, net zo min als de regendansen van de meelijwekkende Advocaat, al was dat wel aanleiding voor een leuk filmpje van Freek de Jonge, dat vast nog talloze malen herhaald zal worden. Maar hun teams heb ik niet zien spelen. Zonde van de tijd, want ze komen toch de voorrondes niet door. Helaas is niet alleen het Nederlands elftal door de voorrondes heen gezwijnd, maar ook het Australische team van Hiddink. Zo dreigde mijn hele kampioenschap verziekt te worden.

Wat heb ik wel gezien? Italie natuurlijk, tegen Ghana en Frankrijk - Zwitserland. Brazilië tegen Kroatië. Een stukje van Portugal - Angola, niet uitgekeken vanwege de slaapverwekkende vertoning. Allemaal in de eerste week. Frankrijk was hopeloos en dat gaat me aan het hart. Wat een prachtig team zou dat kunnen zijn, vol met geweldige spelers, maar er komt niets meer uit hun handen, of liever gezegd van hun voeten. Ghana viel me niet tegen en ik vind het leuk dat zij de voorrondes door gekomen zijn, hoewel ze niet van Italië konden winnen. De Italianen spelen als vanouds, zuinig en efficient en herbergen de mooiste voetballer van het toernooi: Nesta.

En dan Brazilië natuurlijk. Ze speelden zeker niet hun beste wedstrijd, maar het viel me op dat zij eigenlijk het enige team zijn, waarvan de spelers elkaar de bal in de voeten kunnen spelen, hard en zuiver. Dat is natuurlijk het toppunt van efficiëntie en bovendien waar voetbal eigenlijk om gaat. De bal doet het werk en de spelers hoeven zich niet bovenmatig in te spannen, maar zijn zeer wel in staat het tempo op te schroeven als dat nodig mocht zijn. Zelfs gedekte spelers weten ze te bereiken, want die weten zich er wel uit te rommelen. En de tegenstander moet zich uit de naad lopen om te trachten de bal te heroveren. Dat ze spelen met een invalide spits is onbegrijpelijk, maar ze kunnen het zich permitteren. Iedereen kan daar scoren. Ze zullen hoge ogen gooien, de Brazilianen.

Hoewel ik Argentinië nog niet heb zien spelen, belooft het niet veel goeds dat ze slechts met moeite van Mexico konden winnen.