Boedapest 1400, Kopenhagen is 800 kilometer ver van huis. Het Jaarbeursplein maar 15, een kwartiertje treinen. Ik ging dus niet naar de start van de Giro en ook niet naar die van de Tour. Maar bij La Vuelta Holanda stond ik vooraan.

 Op donderdag is de ploegenpresentatie op het Vredenburgplein. Samen met mijn zoon Timothy - zo mogelijk nog groter liefhebber van de koers dan ik - lopen we een rondje om het plein. Het publiek wordt opgehitst door opgewonden presentatoren en onbekende artiesten die hun gebrekkige talent compenseren met een martelend volume. We vluchten Hoog Catharijne in op zoek naar het hotel waar de renners verzamelen. Per ploeg wachten ze op het sein om door de deuren het winkelcentrum in te fietsen, langs kleding- en schoenenwinkels over de spiegelgladde vloer. Mijn zoon wijst naar de renners en noemt namen waar ik nog nooit van heb gehoord. Ikzelf herken oude rot Valverde, drievoudig winnaar van de Vuelta Roglic, viervoudig Tourwinnaar Froome en tweevoudig wereldkampioen Alaphilippe maar Guglielmi, Bizkarra of Drizners….??

Achter de laatste ploeg, Jumbo Visma, lopen we mee naar Vredenburg. Het valt op hoe relaxt de 8 renners van de succesvolle ploeg omgaan met de aandacht en het enthousiasme van het publiek. Boksen worden uitgedeeld, schouderklopjes ontvangen en Edoardo Affini* zoent zijn vriendin.

Ploegentijdrit

De dag erna begint het echt: ploegentijdrit door Utrecht. Mijn zoon en ik spreken af op het Jaarbeursplein, alle twee op een OV-fiets. We fietsen met het parcours mee naar Ledig Erf. Het is een waar gekkenhuis in de stad. Op de Catharijnesingel staat het vier rijen dik langs de dranghekken. Van ver horen we de eerste ploeg al aankomen, het zeer bescheiden Burgos BH. Een helikopter wentelwiekt boven ons, politiemotoren ronken en de ploegleidersauto toetert, een orkaan van geluid overspoelt ons.

Na 3 teams pakken we de fiets weer. We hebben met vriend Robert afgesproken op het Brusselplein in Leidsche Rijn. Dwars door Utrecht maar nu juist het parcours mijdend. Apart om te ervaren dat 200 meter van het feestgedruis de stad uitgestorven lijkt. Over de Dafne Schippersbrug en langs het Amsterdam-Rijnkanaal bereiken we de afgesproken plek. Met een biertje lopen we naar de Gele Brug. Hier hebben we goed zicht op de race. Op de stroomlijn, de aflossingen, de onwaarschijnlijk hoge snelheid.

Na de laatste ploeg reppen we ons weer naar het plein met groot scherm. Dat Jumbo gaat winnen is duidelijk maar wie mag als eerste over de finish en dus de rode leiderstrui aan? De keuze valt op Gesink, een mooi gebaar voor de renner die zoveel malheur had in zijn carrière.

Bergetappe

Zaterdag trek ik er in mijn eentje op uit. De etappe gaat van Den Bosch naar Utrecht met één bultje onderweg: de Amerongse Berg. Ik stap op de Grebbeberg op mijn eigen fiets om naar de plek te rijden waar welgeteld 1 punt voor het bergklassement valt te verdienen. In Rhenen is het al behoorlijk druk. Ik fiets anderhalf uur voor de race uit maar nu al zitten veel mensen op stoeltjes langs de weg. Aan de rand van Elst heeft het plaatselijk café een soort VIP-tent opgezet. Aan de lege glazen op de tafels maar vooral aan hun rooie koppen zie ik dat ze gezellige innemers zijn. Ik kan het niet laten om hard ‘Olé, olé’ te schreeuwen als ik voorbij zoef. Hun vamos, olé en venga galmen nog lang na.

Halverwege de Amerongse Berg is de weg afgesloten voor fietsers. Via een mountainbike-pad door het bos bereik ik de weg weer en fiets stiekem voort. Kost trouwens geen enkele moeite, het is een klimmetje van niks. Op de top ga ik onder het spandoek van de bergprijs door en daal af als een koning. .

Om de eindsprint te zien op Utrecht Science Park moet ik nog flink doorbuffelen, ach, het is een mooi ritje over de Utrechtse Heuvelrug.

Ik sta 50 meter van de meet maar hekken, bewakers, politie en duizenden fans blokkeren de doorgang. Bij de bussen van de wielerploegen hangen grote schermen, ook goed. Sam Bennett wint, bij zijn bus klinkt gejuich. Alle moegestreden renners druppelen het rennerskwartier binnen. Alaphilippe, de wereldkampioen, wordt na een selfie met een jonge fan door zijn persoonlijke begeleider de bus in geduwd; ‘Allez, ça suffit, vite, vite.’ Een meisje met zijn biografie in haar handen geklemd en een pen om het door hem te laten signeren kijkt Julian beteuterd na. Als de deur zich sissend sluit draait ze zich om valt haar vader huilend in de armen, ze is ontroostbaar.

* de kus van de vriendin van Affini heeft geholpen, hij rijdt in het rood Spanje binnen.

----------

De foto is van de schrijver.