archiefvorig nr.lopend nr.

Vermaak en Genot > Was er nog wat op de tv? delen printen terug
Oude series op herhaling (Canvas) Katharina Kouwenhoven

1114VG Oude seriesBehalve sport en een enkele film die de moeite waard is, is er nooit meer iets op de TV. Gelukkig zijn er een paar krenten in de pap. Zo zendt Canvas, een van de twee Belgische kanalen, elke doordeweekse dag om iets over vijf 's middags een oude serie uit: Hill Street Blues op maandag, St Elsewhere op dinsdag, Lou Grant op woensdag, Dallas op donderdag en Charlie's Angels op vrijdag.

Behalve de hernieuwde kennismaking met Charlie's Angels zijn dit aardige confrontaties gebleken. Al deze series zijn van het eind van de jaren zeventig/begin jaren tachtig en ik heb ze toen allemaal gezien, behalve St Elsewhere, hoewel die wel op de Nederlandse TV werd uitgezonden, door de NCRV. Charlie's Angels heb ik nooit kunnen waarderen. Het onzinnige concept van een onzichtbare baas en drie lekkere wijven die 'misdaden' oplossen leidde tot niets dat ook maar enigszins aanspraak. Nu blijkt er nog steeds niets aan. Je zou denken dat er wel betere series uit die tijd zijn, die wel voor herhaling in aanmerking komen.

De meest verbijsterende serie in die tijd was ongetwijfeld Hill Street Blues. Daarin werd gebroken met alle mogelijke bestaande tradities: de politieman als held, één verhaallijn en een gezapig tempo, zodat elke aflevering overzichtelijk en goed te volgen was. In Hill Street Blues kreeg je te maken met politiefunctionarissen van allerlei allooi en met allerlei privésores. Er liepen verschillende verhaallijnen door elkaar, waarvan sommige in een aflevering afgerond werden en andere over verschillende afleveringen heen liepen. Dit alles in een moordend tempo. Bij de eerste confrontaties met de serie was er geen touw aan vast te knopen. Maar het wende en nu weten we niet beter, want deze principes werden snel overgenomen in andere series, met als hoogtepunt de ziekenhuisserie ER, waarin de scènes elkaar zo snel opvolgden dat je als kijker in ademnood raakte.

Hill Street Blues is nog steeds de moeite van het kijken waard. De verrassing van het nieuwe is er wel af, maar dat wordt volledig gecompenseerd door de complexiteit, levensechtheid en perfectie van het script. Elke aflevering heeft op klassieke wijze dezelfde tijdseenheid, namelijk één dag van een Precinct ergens in de VS, een groot aantal vaste personages en een aantal telkens wisselende personages. Prima voor de late maandagmiddag.

St Elswhere speelt zich af in een ziekenhuis in Boston, St Eligius. Vanwege zijn slechte reputatie heet het in de volksmond St Elswhere. We hebben niet alleen te maken met de Eerste Hulp, zoals in ER, maar met verschillende afdelingen, artsen, co-assistenten, verpleegkundigen (de vaste kern) en patiënten, die steeds wisselen. Ook hier gaat het steeds om één dag in het ziekenhuis, van vroeg tot laat en lopen sommige verhaallijnen over de verschillende afleveringen heen. Het is een sympathieke serie, waarin serieuze problemen aan de orde komen. Zoals ER de start vormde van de carrière van George Clooney is St Elswhere het begin van de loopbaan van Denzel Washington. Nog steeds de moeite waard als je van ziekenhuisseries houdt.

De woensdag is voor Lou Grant, de chef van de stadsredactie van de denkbeeldige Los Angeles Tribune en de enige serie die ik ken die zich op de redactie van een krant afspeelt. Lou Grant heeft te maken met een aantal journalisten, fotografen, een assistent-chef en de eigenaresse van de krant, tevens directeur en moet zodoende nogal eens schipperen tussen al deze figuren die zo hun eigen belangen hebben. Controversiële onderwerpen - alcoholisme, prostitutie, daklozen, homoseksualiteit, milieuverontreiniging - worden niet geschuwd zolang het maar degelijke artikelen oplevert. Naar de huidige maatstaven is de serie traag en weinig complex; er is per aflevering slechts één plot. Mij lijkt het dat het op de redactie van een krant wel wat hectischer toegaat, maar ik weet het niet uit ervaring. Helemaal niet vervelend om te volgen, deze serie.

De serie Dallas heeft het dertien jaar volgehouden zonder dat de scriptschrijvers stof te kort kwamen, hoewel de intriges wel vaak op elkaar leken. Dallas - en wie heeft hem niet gezien - gaat over de familie Ewing die buiten Dallas een gigantische farm bewoont. Hoewel rijk geworden door de olie, hebben ze nog steeds een enorme hoeveelheid vee. Alle plots gaan feitelijk over de vete tussen de familie Ewing en de familie Barnes, die er berooid is afgekomen door de manipulaties van de Ewings tijdens hun oliekoorts en over de slechtheid en promiscuïteit van de oudste zoon JR., die liederlijk afsteekt bij zijn jongere broer Bobby, maar dat is een watje van het zuiverste water. Toen ik er in de jaren tachtig naar keek, vond ik de serie niet zo bie, maar nu valt me op dat de plots toch wel goed in elkaar zitten. Voorlopig verveelt hij niet, maar het moet geen tien jaar duren.

Aan Charlie's Angels zal ik verder geen woorden vuil maken. Niet naar kijken, behalve wanneer je die stoten de moeite van het aanzien waard vind. Ik zou vooral Hiil Street Blues aan willen bevelen.

-----------------------------------------------
Het plaatje is van Katharina Kouwenhoven

© 2014 Katharina Kouwenhoven meer Katharina Kouwenhoven - meer "Was er nog wat op de tv?" -
Vermaak en Genot > Was er nog wat op de tv?
Oude series op herhaling (Canvas) Katharina Kouwenhoven
1114VG Oude seriesBehalve sport en een enkele film die de moeite waard is, is er nooit meer iets op de TV. Gelukkig zijn er een paar krenten in de pap. Zo zendt Canvas, een van de twee Belgische kanalen, elke doordeweekse dag om iets over vijf 's middags een oude serie uit: Hill Street Blues op maandag, St Elsewhere op dinsdag, Lou Grant op woensdag, Dallas op donderdag en Charlie's Angels op vrijdag.

Behalve de hernieuwde kennismaking met Charlie's Angels zijn dit aardige confrontaties gebleken. Al deze series zijn van het eind van de jaren zeventig/begin jaren tachtig en ik heb ze toen allemaal gezien, behalve St Elsewhere, hoewel die wel op de Nederlandse TV werd uitgezonden, door de NCRV. Charlie's Angels heb ik nooit kunnen waarderen. Het onzinnige concept van een onzichtbare baas en drie lekkere wijven die 'misdaden' oplossen leidde tot niets dat ook maar enigszins aanspraak. Nu blijkt er nog steeds niets aan. Je zou denken dat er wel betere series uit die tijd zijn, die wel voor herhaling in aanmerking komen.

De meest verbijsterende serie in die tijd was ongetwijfeld Hill Street Blues. Daarin werd gebroken met alle mogelijke bestaande tradities: de politieman als held, één verhaallijn en een gezapig tempo, zodat elke aflevering overzichtelijk en goed te volgen was. In Hill Street Blues kreeg je te maken met politiefunctionarissen van allerlei allooi en met allerlei privésores. Er liepen verschillende verhaallijnen door elkaar, waarvan sommige in een aflevering afgerond werden en andere over verschillende afleveringen heen liepen. Dit alles in een moordend tempo. Bij de eerste confrontaties met de serie was er geen touw aan vast te knopen. Maar het wende en nu weten we niet beter, want deze principes werden snel overgenomen in andere series, met als hoogtepunt de ziekenhuisserie ER, waarin de scènes elkaar zo snel opvolgden dat je als kijker in ademnood raakte.

Hill Street Blues is nog steeds de moeite van het kijken waard. De verrassing van het nieuwe is er wel af, maar dat wordt volledig gecompenseerd door de complexiteit, levensechtheid en perfectie van het script. Elke aflevering heeft op klassieke wijze dezelfde tijdseenheid, namelijk één dag van een Precinct ergens in de VS, een groot aantal vaste personages en een aantal telkens wisselende personages. Prima voor de late maandagmiddag.

St Elswhere speelt zich af in een ziekenhuis in Boston, St Eligius. Vanwege zijn slechte reputatie heet het in de volksmond St Elswhere. We hebben niet alleen te maken met de Eerste Hulp, zoals in ER, maar met verschillende afdelingen, artsen, co-assistenten, verpleegkundigen (de vaste kern) en patiënten, die steeds wisselen. Ook hier gaat het steeds om één dag in het ziekenhuis, van vroeg tot laat en lopen sommige verhaallijnen over de verschillende afleveringen heen. Het is een sympathieke serie, waarin serieuze problemen aan de orde komen. Zoals ER de start vormde van de carrière van George Clooney is St Elswhere het begin van de loopbaan van Denzel Washington. Nog steeds de moeite waard als je van ziekenhuisseries houdt.

De woensdag is voor Lou Grant, de chef van de stadsredactie van de denkbeeldige Los Angeles Tribune en de enige serie die ik ken die zich op de redactie van een krant afspeelt. Lou Grant heeft te maken met een aantal journalisten, fotografen, een assistent-chef en de eigenaresse van de krant, tevens directeur en moet zodoende nogal eens schipperen tussen al deze figuren die zo hun eigen belangen hebben. Controversiële onderwerpen - alcoholisme, prostitutie, daklozen, homoseksualiteit, milieuverontreiniging - worden niet geschuwd zolang het maar degelijke artikelen oplevert. Naar de huidige maatstaven is de serie traag en weinig complex; er is per aflevering slechts één plot. Mij lijkt het dat het op de redactie van een krant wel wat hectischer toegaat, maar ik weet het niet uit ervaring. Helemaal niet vervelend om te volgen, deze serie.

De serie Dallas heeft het dertien jaar volgehouden zonder dat de scriptschrijvers stof te kort kwamen, hoewel de intriges wel vaak op elkaar leken. Dallas - en wie heeft hem niet gezien - gaat over de familie Ewing die buiten Dallas een gigantische farm bewoont. Hoewel rijk geworden door de olie, hebben ze nog steeds een enorme hoeveelheid vee. Alle plots gaan feitelijk over de vete tussen de familie Ewing en de familie Barnes, die er berooid is afgekomen door de manipulaties van de Ewings tijdens hun oliekoorts en over de slechtheid en promiscuïteit van de oudste zoon JR., die liederlijk afsteekt bij zijn jongere broer Bobby, maar dat is een watje van het zuiverste water. Toen ik er in de jaren tachtig naar keek, vond ik de serie niet zo bie, maar nu valt me op dat de plots toch wel goed in elkaar zitten. Voorlopig verveelt hij niet, maar het moet geen tien jaar duren.

Aan Charlie's Angels zal ik verder geen woorden vuil maken. Niet naar kijken, behalve wanneer je die stoten de moeite van het aanzien waard vind. Ik zou vooral Hiil Street Blues aan willen bevelen.

-----------------------------------------------
Het plaatje is van Katharina Kouwenhoven
© 2014 Katharina Kouwenhoven
powered by CJ2