archiefvorig nr.lopend nr.

Vermaak en Genot > Was er nog wat op de tv? delen printen terug
Hello Goodbye Katharina Kouwenhoven

0412VG TV
Elke woensdagavond om 20.30 uur kun je Joris Linssen zien, terwijl hij op Schiphol gesprekken voert met mensen die in de aankomsthal staan te wachten of in de vertrekhal bezig zijn afscheid te nemen.

Dit NCRV-programma, dat ik nu tweemaal gezien heb, roept bij mij sterke gevoelens van vervreemding op. Dat komt omdat er zo intens veel gehuild wordt door de geïnterviewde wegbrengers en ophalers. Wat is hier in 's hemelsnaam aan de hand?
Hoewel ik vliegen zoveel mogelijk probeer te vermijden, ben ik toch herhaaldelijk op Schiphol geweest om de langdurige procedures te ondergaan die kennelijk nodig zijn voordat je uiteindelijk een vliegtuig kunt betreden. Al die tijd in lange rijen wachtenden heb ik nooit huilende mensen aangetroffen, een enkele baby daargelaten. Ook heb ik wel eens mensen weggebracht of opgehaald en in die situaties werden veel handen geschud en mensen omhelsd, maar jankpartijen zag ik eigenlijk nooit.
Opmerkelijk in dit programma is ook, dat alle mensen die op Schiphol benaderd worden door onze Joris een 'verhaal' hebben. Hun vader is ernstig ziek of net overleden, ze staan op de aankomst van hun aanstaande Thaise bruid te wachten, die thuis drie kinderen heeft of op een familielid dat in een Derde Wereldland werkt of ter plaatse aan ontwikkeling doet, kortom er is geen normaal mens bij.

Afgelopen woensdag 14 maart raakte Joris in gesprek met een echtpaar dat stond te wachten op de aankomst van hun dochter, die aan kwam vliegen uit Boston. Het was de bedoeling dat ze daar een jaar zou werken als au pair, maar ze kwam, ondanks dagelijkse contacten via mail en telefoon, na elf weken al terug. Niet echt een spectaculaire gebeurtenis, ware het niet dat de moeder het voorstelde als een waar drama, waarbij zij zelf - ja, het was weer zover - de ogen niet droog kon houden.
Ik begon ernstig aan mezelf te twijfelen. Er moest iets mis zijn met mij dat ik hiervan de rampspoed niet inzag en me niet kon verplaatsen in het verdriet van de moeder. En het fenomeen van die dagelijkse contacten was mij ook al helemaal vreemd.

Een jaar of tien geleden ging ik regelmatig op vakantie met iemand die bij elke vliegreis werd weggebracht door haar twee kinderen en zodra ze was aangekomen op haar vakantiebestemming diezelfde kinderen telefonisch verwittigde dat ze was aangekomen. Hoewel ik van dat wegbrengen meeprofiteerde begreep ik hier ook al niets van. Mijn eigen dochter bleef gewoon - terecht - thuis en werd door mij vanaf een vakantiebestemming alleen gebeld als ik haar hulp ergens voor nodig had en dat is nooit gebeurd. Waarom zou ik haar bellen met de mededeling dat ik was waar ik geacht werd te zijn? Ik heb haar ook nooit weggebracht, behalve die ene keer dat ze voor drie maanden naar Peru vertrok en toen ze terugkwam hebben we haar ook opgehaald. Ook dat was een uitzondering. We hebben toen op het vliegveld voornamelijk hartelijk staan lachen. Ik zou niet weten wat er te huilen viel. In die periode hebben we een paar mailtjes uitgewisseld. Je gaat tenslotte niet naar het andere eind van de wereld om voortdurend contact te houden met de achterban, want dan kun je net zo goed thuis blijven. En in geval van nood zou ze heus wel gebeld hebben.

Kon ik toen nog denken dat mijn gedrag hoogstens anders was dan dat van mijn vriendin, na het zien van al die snotterpartijen in Hello Goodbye kreeg ik de indruk dat ik abnormaal ben.
Toen de presentator een gesprek voerde met weer een andere wachtende moeder, die na de openingszin 'spontaan' begon te vertellen dat ze haar zuster, een stewardess, had verloren bij een vliegtuigramp, kreeg ik argwaan. Dit hele verhaal sloeg nergens op; het had niets te maken met het afhalen van een dochter, die - jawel - in de Derde Wereld werkte, al probeerde zij dat verband zelf te leggen met haar credo dat je in het leven moet 'loslaten'. Maar waarom stond zij dan op die dochter te wachten?
Toen ik vervolgens op Internet informatie zocht over dit programma werd mij duidelijk wat hier aan de hand was. Presentator Linssen spreekt helemaal niet zo maar mensen aan in de aankomst- of vertrekhal van Schiphol. De personen die in dit programma figureren, hebben zich van tevoren aangemeld met hun 'verhaal' en zijn daarop geselecteerd. Dus die loslaat-moeder zat erin vanwege haar verhaal over die omgekomen zus.

Geen wonder dat er zoveel rare mensen in dit programma zitten. Mensen die terugkomen van een vakantie op de Canarische Eilanden worden niet schreiend in de armen genomen door wachtende familie in de aankomsthal, als er überhaupt al iemand op ze staat te wachten. De meesten lopen achteloos naar de trein of nemen een taxi naar huis. Net zo als je geen familieleden wegbrengt die voor een paar dagen naar Londen of Parijs vertrekken. Daar is geen beginnen aan en het is al helemaal geen aanleiding voor een dramatisch afscheid met veel geweeklaag en gejammer.
Daarom zaten er zoveel kinderen in die iets in de Derde Wereld te verhapstukken hadden en zoveel ouders die van 'loslaten' nog nooit gehoord hadden. Maar hoe ze aan zoveel mensen komen, die bij het minste of geringste de waterlanders te voorschijn kunnen toveren is toch raadselachtig. Tenzij hier echt sprake is van een cultuuromslag.

De naïeve kijker wordt dus behoorlijk bij de neus genomen. Voor mij was het een opluchting om me te realiseren dat alles doorgestoken kaart was en dat ik dus niet aan mezelf hoefde te twijfelen. Als er iets abnormaals valt te signaleren dan is het bij de deelnemers aan het programma Hello Goodbye en niet bij mij.
 
*********************************
Wilt u meer weten over hyperventilatie?
Ga naar www.hyperventilatie.org


© 2007 Katharina Kouwenhoven meer Katharina Kouwenhoven - meer "Was er nog wat op de tv?" -
Vermaak en Genot > Was er nog wat op de tv?
Hello Goodbye Katharina Kouwenhoven
0412VG TV
Elke woensdagavond om 20.30 uur kun je Joris Linssen zien, terwijl hij op Schiphol gesprekken voert met mensen die in de aankomsthal staan te wachten of in de vertrekhal bezig zijn afscheid te nemen.

Dit NCRV-programma, dat ik nu tweemaal gezien heb, roept bij mij sterke gevoelens van vervreemding op. Dat komt omdat er zo intens veel gehuild wordt door de geïnterviewde wegbrengers en ophalers. Wat is hier in 's hemelsnaam aan de hand?
Hoewel ik vliegen zoveel mogelijk probeer te vermijden, ben ik toch herhaaldelijk op Schiphol geweest om de langdurige procedures te ondergaan die kennelijk nodig zijn voordat je uiteindelijk een vliegtuig kunt betreden. Al die tijd in lange rijen wachtenden heb ik nooit huilende mensen aangetroffen, een enkele baby daargelaten. Ook heb ik wel eens mensen weggebracht of opgehaald en in die situaties werden veel handen geschud en mensen omhelsd, maar jankpartijen zag ik eigenlijk nooit.
Opmerkelijk in dit programma is ook, dat alle mensen die op Schiphol benaderd worden door onze Joris een 'verhaal' hebben. Hun vader is ernstig ziek of net overleden, ze staan op de aankomst van hun aanstaande Thaise bruid te wachten, die thuis drie kinderen heeft of op een familielid dat in een Derde Wereldland werkt of ter plaatse aan ontwikkeling doet, kortom er is geen normaal mens bij.

Afgelopen woensdag 14 maart raakte Joris in gesprek met een echtpaar dat stond te wachten op de aankomst van hun dochter, die aan kwam vliegen uit Boston. Het was de bedoeling dat ze daar een jaar zou werken als au pair, maar ze kwam, ondanks dagelijkse contacten via mail en telefoon, na elf weken al terug. Niet echt een spectaculaire gebeurtenis, ware het niet dat de moeder het voorstelde als een waar drama, waarbij zij zelf - ja, het was weer zover - de ogen niet droog kon houden.
Ik begon ernstig aan mezelf te twijfelen. Er moest iets mis zijn met mij dat ik hiervan de rampspoed niet inzag en me niet kon verplaatsen in het verdriet van de moeder. En het fenomeen van die dagelijkse contacten was mij ook al helemaal vreemd.

Een jaar of tien geleden ging ik regelmatig op vakantie met iemand die bij elke vliegreis werd weggebracht door haar twee kinderen en zodra ze was aangekomen op haar vakantiebestemming diezelfde kinderen telefonisch verwittigde dat ze was aangekomen. Hoewel ik van dat wegbrengen meeprofiteerde begreep ik hier ook al niets van. Mijn eigen dochter bleef gewoon - terecht - thuis en werd door mij vanaf een vakantiebestemming alleen gebeld als ik haar hulp ergens voor nodig had en dat is nooit gebeurd. Waarom zou ik haar bellen met de mededeling dat ik was waar ik geacht werd te zijn? Ik heb haar ook nooit weggebracht, behalve die ene keer dat ze voor drie maanden naar Peru vertrok en toen ze terugkwam hebben we haar ook opgehaald. Ook dat was een uitzondering. We hebben toen op het vliegveld voornamelijk hartelijk staan lachen. Ik zou niet weten wat er te huilen viel. In die periode hebben we een paar mailtjes uitgewisseld. Je gaat tenslotte niet naar het andere eind van de wereld om voortdurend contact te houden met de achterban, want dan kun je net zo goed thuis blijven. En in geval van nood zou ze heus wel gebeld hebben.

Kon ik toen nog denken dat mijn gedrag hoogstens anders was dan dat van mijn vriendin, na het zien van al die snotterpartijen in Hello Goodbye kreeg ik de indruk dat ik abnormaal ben.
Toen de presentator een gesprek voerde met weer een andere wachtende moeder, die na de openingszin 'spontaan' begon te vertellen dat ze haar zuster, een stewardess, had verloren bij een vliegtuigramp, kreeg ik argwaan. Dit hele verhaal sloeg nergens op; het had niets te maken met het afhalen van een dochter, die - jawel - in de Derde Wereld werkte, al probeerde zij dat verband zelf te leggen met haar credo dat je in het leven moet 'loslaten'. Maar waarom stond zij dan op die dochter te wachten?
Toen ik vervolgens op Internet informatie zocht over dit programma werd mij duidelijk wat hier aan de hand was. Presentator Linssen spreekt helemaal niet zo maar mensen aan in de aankomst- of vertrekhal van Schiphol. De personen die in dit programma figureren, hebben zich van tevoren aangemeld met hun 'verhaal' en zijn daarop geselecteerd. Dus die loslaat-moeder zat erin vanwege haar verhaal over die omgekomen zus.

Geen wonder dat er zoveel rare mensen in dit programma zitten. Mensen die terugkomen van een vakantie op de Canarische Eilanden worden niet schreiend in de armen genomen door wachtende familie in de aankomsthal, als er überhaupt al iemand op ze staat te wachten. De meesten lopen achteloos naar de trein of nemen een taxi naar huis. Net zo als je geen familieleden wegbrengt die voor een paar dagen naar Londen of Parijs vertrekken. Daar is geen beginnen aan en het is al helemaal geen aanleiding voor een dramatisch afscheid met veel geweeklaag en gejammer.
Daarom zaten er zoveel kinderen in die iets in de Derde Wereld te verhapstukken hadden en zoveel ouders die van 'loslaten' nog nooit gehoord hadden. Maar hoe ze aan zoveel mensen komen, die bij het minste of geringste de waterlanders te voorschijn kunnen toveren is toch raadselachtig. Tenzij hier echt sprake is van een cultuuromslag.

De naïeve kijker wordt dus behoorlijk bij de neus genomen. Voor mij was het een opluchting om me te realiseren dat alles doorgestoken kaart was en dat ik dus niet aan mezelf hoefde te twijfelen. Als er iets abnormaals valt te signaleren dan is het bij de deelnemers aan het programma Hello Goodbye en niet bij mij.
 
*********************************
Wilt u meer weten over hyperventilatie?
Ga naar www.hyperventilatie.org
© 2007 Katharina Kouwenhoven
powered by CJ2